Uchyłek Zenkerapseudouchyłek powstający na granicy gardła dolnego i przełyku. Powstaje najczęściej na skutek zwiększonego oporu górnego zwieracza przełyku (ang. upper esophageal sphincter, UES), co doprowadza do zwiększonego ciśnienia w trakcie aktu przełykania i wypychania błony śluzowej i podśluzowej przez błonę mięśniową do przestrzeni pozagardłowej.

Uchyłek Zenkera
Ilustracja
Radiologiczny obraz uchyłka po połknięciu kontrastu
Klasyfikacje
ICD-10

K22.5
Uchyłek przełyku nabyty

Radiologiczny obraz uchyłka Zenkera III stopnia[1].

Uchyłek umiejscawia się na ścianie tylnej w tzw. trójkącie Killiana. Należy do tzw. pseudouchyłków, tj. tworów nie posiadających ściany składającej się ze wszystkich warstw przewodu pokarmowego. Ściany uchyłka Zenkera zbudowane są tylko z błony śluzowej i błony podśluzowej.

Nazwa uchyłka jest eponimem upamiętniającym Friedricha Alberta von Zenkera, który opisał go w roku 1867 wraz z Hugo Wilhelmem von Ziemssen.

Objawy

edytuj

Objawy kliniczne uchyłku Zenkera zależą od jego rozmiarów. Przy niewielkim uchyłku może występować uczucie przeszkody w gardle, uchyłek znacznych rozmiarów może powodować nawet całkowitą niedrożność przełyku. Najczęstszymi objawami są dysfagia (utrudnione połykanie) i zwracanie pokarmów, mogą występować także aspiracja treści pokarmowej do dróg oddechowych (zachłystywanie się), głośne szmery w okolicy szyi w czasie jedzenia, cuchnący zapach z ust. Jeżeli duży uchyłek uciska nerw krtaniowy wsteczny, może powodować chrypkę[2].

Diagnostyka

edytuj

Rozpoznanie uchyłku opiera się na zdjęciu RTG po podaniu kontrastu (papka barytowa) i badaniu endoskopowym górnego odcinka przewodu pokarmowego celem wykluczenia procesu nowotworowego.

Leczenie

edytuj

Metodą z wyboru jest usunięcie uchyłka i przecięcie mięśnia pierścienno-gardłowego (diwertikulotomia z miotomią) lub podszycie pseudouchyłka dnem do góry od strony zewnętrznej i przecięcie mięśnia (diwertikuloplastyka z miotomią).

Leczenie zachowawcze wdraża się w przypadku braku możliwości wykonania zabiegu. Stosuje się blokery kanałów wapniowych (np. werapamil), nitraty (nitrogliceryna) oraz toksynę botulinową wstrzykiwaną w okolicę górnego zwieracza przełyku, celem zmniejszenia jego napięcia.

Historia

edytuj

Uchyłek opisany został przez niemieckiego patologa Friedricha Alberta von Zenkera w 1877 roku.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dionigi G, Sessa F, Rovera F, Boni L, Carrafiello G, Dionigi R. Ten year survival after excision of squamous cell cancer in Zenker's diverticulum: report of a case. „World J Surg Oncol”. 4, s. 17, 2006-03-28. DOI: 10.1186/1477-7819-4-17. PMID: 16569226. 
  2. Wojciech Noszczyk, Chirurgia. T. 2, Chirurgia serca i naczyń obwodowych, chirurgia przełyku i jamy brzusznej, niektóre wybrane problemy chirurgii, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 749, ISBN 978-83-200-3985-6.

Bibliografia

edytuj
  • Krankheiten des Oesophagus, mit Hugo Wilhelm von Ziemssen, Leipzig, 1867 (auch in von Ziemssens Handbuch der allgemeinen Therapie, 1874; 7, Teil 1, Anhang, Seite 1-208)

Linki zewnętrzne

edytuj