Wikipedia

Unia Demokratów i Niezależnych

Unia Demokratów i Niezależnych (fr. Union des démocrates et indépendants, UDI) – francuska federacyjna partia polityczna o profilu centrowym i centroprawicowym założona w 2012. Należy do Partii Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy[1]. UDI dopuściła zarówno członkostwo indywidualne, jak i poprzez współtworzące ją partie.

Historia

edytuj

Po wyborach w 2012 w Zgromadzeniu Narodowym XIV kadencji 26 czerwca została zawiązana blisko trzydziestoosobowa frakcja parlamentarna pod nazwą Unia Demokratów i Niezależnych[2]. W jej skład weszli głównie deputowani ugrupowań w poprzedniej kadencji współpracujący z rządzącą UMP, zaś na jej czele stanął lider Partii Radykalnej Jean-Louis Borloo. 18 września 2012 ogłosił powołanie nowej federacyjnej partii politycznej pod tożsamą nazwą[3].

Do nowej formacji przystąpiły w szczególności:

Na czele tymczasowych władz partii stanął Jean-Louis Borloo. Wiceprezesami zostali Jean Arthuis, Jean-Christophe Fromantin i Chantal Jouanno, przewodniczącym rady krajowej Hervé Morin, a sekretarzami generalnymi Jean-Christophe Lagarde i Laurent Hénart[6]. Wśród założycieli znaleźli się także m.in. Thierry Cornillet, Charles de Courson, Louis Giscard d’Estaing, Maurice Leroy, Michel Mercier, Dominique Riquet, François Sauvadet, François-Xavier Villain, Rama Yade i inni. Wkrótce po założeniu UDI zasiliło m.in. blisko 30 deputowanych, około 30 senatorów i 5 eurodeputowanych[5]. Partię publicznie poparli także była przewodnicząca Parlamentu Europejskiego Simone Veil i były prezydent Valéry Giscard d’Estaing[7]. W lipcu 2013 Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów zostało wykluczone z federacji[8].

W kwietniu 2014 z powodów zdrowotnych z funkcji przewodniczącego zrezygnował Jean-Louis Borloo[9], kierownictwo partii tymczasowo przejął Yves Jégo. W wyborach europejskich z maja 2014 UDI wystartowała w koalicji z Ruchem Demokratycznym, która uzyskała 9,9% głosów i wprowadziła 7 przedstawicieli do Europarlamentu VIII kadencji[10] (w tym 3 reprezentantów unii).

W listopadzie 2014 nowym liderem UDI został Jean-Christophe Lagarde, który w drugiej turze głosowania pokonał Hervégo Morina[11]. UDI podjęła bliską współpracę z UMP i następnie z powstałymi na jej bazie Republikanami. Nie wystawiła swojego kandydata w wyborach prezydenckich w 2017, popierając François Fillona[12]. W tym samym roku UDI opuścił wspierający Emmanuela Macrona Sojusz Centrowy. W wyborach w 2017 w większości okręgów unia uzgodniła wspólnych kandydatów z Republikanami, do niższej izby francuskiego parlamentu wprowadziła 18 swoich przedstawicieli[13].

W grudniu 2017 z federacji wystąpiły Partia Radykalna (która współtworzyła Mouvement radical) i Les Centristes (dawne Nowe Centrum)[14]. W 2019 lista skupiona wokół UDI nie uzyskała reprezentacji w PE. W wyborach prezydenckich w 2022 partia poparła Valérie Pécresse z Republikanów[15]. W tym samym roku utrzymała kilkuosobową reprezentację w Zgromadzeniu Narodowym[16][17], a jej nowym przewodniczącym został Hervé Marseille[18]. W wyborach europejskich w 2024 z ramienia centrowej koalicji skupionej wokół Renaissance UDI wprowadziła do PE X kadencji jednego swojego przedstawiciela[19]. W tym samym roku do niższej izby francuskiego parlamentu zostało wybranych kilka osób należących do partii lub startujących pod jej szyldem[20].

Przedstawiciele UDI w 2024 weszli w skład rządu Michela Barniera[21].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ UDI France and LDP Macedonia become ALDE Party member parties. aldeparty.eu, 2 grudnia 2016. [dostęp 2017-06-19]. (ang.).
  2. ↑ Claude Bartolone élu président de l'Assemblée nationale. ouest-france.fr, 27 czerwca 2012. [dostęp 2012-10-21]. (fr.).
  3. ↑ a b UDI: 5 choses à savoir sur le nouveau parti de Jean-Louis Borloo. lexpress.fr, 18 września 2012. [dostęp 2012-10-21]. (fr.).
  4. ↑ Ugrupowanie założone po wyborach parlamentarnych w 2012 przez część działaczy Nowego Centrum.
  5. ↑ a b Les membres fondateurs. parti-udi.fr. [dostęp 2012-10-21]. (fr.).
  6. ↑ Borloo jette les fondations de son nouveau parti. partiradical.net, 18 września 2012. [dostęp 2012-10-21]. (fr.).
  7. ↑ UDI: Simone Veil, l'invitée-surprise de Borloo. lepoint.fr, 21 października 2012. [dostęp 2012-10-21]. (fr.).
  8. ↑ Après ses propos sur Hitler, Bourdouleix démissionne de l'UDI. lemonde.fr, 24 lipca 2013. [dostęp 2018-01-05]. (fr.).
  9. ↑ Borloo: „Je n'ai pas toute l'énergie nécessaire pour remplir mes responsabilités”. lepoint.ft, 6 kwietnia 2014. [dostęp 2014-05-05]. (fr.).
  10. ↑ Élections européennes 2014. france-politique.fr. [dostęp 2014-06-01]. (fr.).
  11. ↑ Jean-Christophe Lagarde élu président de l’UDI. lemonde.fr, 13 listopada 2014. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
  12. ↑ L’Union des démocrates et indépendants soutient François Fillon sous conditions. lemonde.fr, 7 marca 2017. [dostęp 2017-06-19]. (fr.).
  13. ↑ Législatives: La République en marche et le MoDem obtiennent une majorité moins large qu'attendu, avec 350 députés sur 577. francetvinfo.fr, 18 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-19]. (fr.).
  14. ↑ Les Centristes d'Hervé Morin s'affranchissent de l'UDI. liberation.fr, 16 grudnia 2017. [dostęp 2018-01-05]. (fr.).
  15. ↑ Victor Boiteau: Soutien de l’UDI à Valérie Pécresse: des voix s’élèvent contre «un score à la soviétique». liberation.fr, 15 marca 2022. [dostęp 2022-04-11]. (fr.).
  16. ↑ Jason Wiels, Raphaël Marchala: Les principales forces politiques en présence à l'Assemblée nationale en chiffres. lcp.fr, 20 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-21]. (fr.).
  17. ↑ Législatives 2022: Liste et résultats des candidats par parti politique. candidator.fr. [dostęp 2022-06-29]. (fr.).
  18. ↑ Yves-Marie Robin: Qui est Hervé Marseille, le nouveau président de l’UDI?. ouest-france.fr, 10 grudnia 2022. [dostęp 2023-02-06]. (fr.).
  19. ↑ Elections européennes 2024: voici les 81 députés européens élus dimanche soir en France. sudouest.fr, 10 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-10]. (fr.).
  20. ↑ Raphaël Marchal, Maxence Kagni: Législatives 2024: Quels équilibres au sein des blocs de la nouvelle Assemblée nationale?. lcp.fr, 8 lipca 2024. [dostęp 2024-07-16]. (fr.).
  21. ↑ Hélène Roué, Lucas Planavergne, Lara Tchekov: Qui sont les ministres du gouvernement de Michel Barnier?. lejdd.fr, 21 września 2024. [dostęp 2024-09-22]. (fr.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Unia_Demokratów_i_Niezależnych&oldid=74808699”