Władysław Galica (podpułkownik)

Władysław Galica ps. „Wiesław Wojtkowski”, „Bródka”, „Dulęba”, „Kozica”, „Poręba”[1] (ur. 20 września 1900 w Chicago, zm. 7 września 1943 Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, oficer Komendy Głównej Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Władysław Galica
Wiesław Wojtkowski, Bródka, Dulęba, Kozica, Poręba
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 września 1900
Chicago

Data i miejsce śmierci

7 września 1943
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1917–1943

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Jednostki

Komenda Główna ZWZ/AK

Stanowiska

inspektor główny WSOP

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Armii Krajowej Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Grób Władysława Galicy na cmentarzu powązkowskim w Warszawie

Życiorys

edytuj

Urodził się 20 września 1900 w Chicago, w rodzinie Stanisława, rolnika, i Marii z Pawlikowskich[2]. W 1904 przyjechał z rodzicami do Polski[2]. Ukończył III Gimnazjum im. króla Jana III Sobieskiego w Krakowie[2].

Od listopada 1917 żołnierz Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po rozwiązaniu Korpusu w lutym 1918, był internowany na Węgrzech, skąd zbiegł do Krakowa w kwietniu 1918. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. Początkowo w 4 pułku piechoty Legionów. Dwukrotnie ranny w trakcie wojny polsko-ukraińskiej. Od 1919 dowódca plutonu karabinów maszynowych w 6 pułku piechoty Legionów. W czerwcu 1920 ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie a następnie był instruktorem w batalionach zapasowych.

Od maja 1921 był oficerem ordynansowym i p.o. adiutanta XIV Brygady Piechoty. Następnie na różnych stanowiskach. 17 grudnia 1931 awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 28. lokata w korpusie oficerów piechoty. W 1932 pełnił służbę w 69 pułku piechoty w Gnieźnie. W 1935 został przeniesiony do 13 pułku piechoty w Pułtusku[1]. Od 1938 był wykładowcą i instruktorem w Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 57. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W tym czasie w Różanie dowodził 2. kompanią batalionu manewrowego[4].

W trakcie wojny obronnej 1939 w stopniu majora dowodził III batalionem 116 pułku piechoty 41 Rezerwowej Dywizji Piechoty. Po ucieczce z niewoli niemieckiej w 1940 był członkiem ZWZ. Początkowo w Krakowie pełnił funkcję szafa sztabu okręgu[5]. Zagrożony dekonspiracją został przeniesiony do Warszawy[5]. Od lipca 1941 był głównym inspektorem Służby Ochrony Powstania w Komendzie Głównej ZWZ[6]. 11 listopada 1942 mianowany podpułkownikiem. Aresztowany 2 czerwca 1943 w lokalu konspiracyjnym[7]. Zamordowany 7 września 1943 na Pawiaku. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 148-6-25)[8].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 432.
  2. a b c Żołnierze Niepodległości : Galica vel Wojtkowski Wiesław Władysław, ps. „Bródka", "Dulęba", "Kozica", "Poręba”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-11-17].
  3. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 457.
  5. a b c Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 433.
  6. Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 77, 433.
  7. Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 77.
  8. Cmentarz Stare Powązki: Władysław Galica, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10].
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 242.

Bibliografia

edytuj