Władysław Pluciński
Władysław Pluciński (ur. 20 sierpnia 1879 w Odessie, zm. 1 maja 1954 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1879 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 maja 1954 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Maksymiliana[1]. Był starszym bratem Tadeusza (1883–1951), architekta.
Służył w rosyjskim 58 Praskim Pułku Piechoty, który stacjonował w Mikołajowie i wchodził w skład 15 Dywizji Piechoty w Odessie[2]. W szeregach tego pułku walczył w czasie I wojny światowej, awansując ze sztabskapitana na kapitana[3].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty[4]. W latach 1921–1922 był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Kutno[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 95. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 37 pp w Kutnie[6]. Później został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty w Równem i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Włodzimierz Wołyński na stanowisko komendanta[7][8][9]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[10]. W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[11].
Mieszkał w Warszawie przy ul. Mickiewicza 27[12]. Zmarł 1 maja 1954 w Warszawie. 5 maja został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera G, rząd 4, grób 5)[13].
Był żonaty z Marią, z którą miał córkę Aleksandrę (zm. 2 maja 1983) i syna[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Złoty Krzyż Zasługi – 2 sierpnia 1928 „za zasługi na polu organizacji wojska”[14][15]
- Medal Zwycięstwa[16]
- Order św. Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 30 lipca 1915[3]
- Order św. Anny 2 stopnia z mieczami – 30 listopada 1915[3]
- Order św. Stanisława 2 stopnia z mieczami – 13 lutego 1915[3]
- Złoty Oręż św. Jerzego z napisem „Za odwagę” – 24 lutego 1915[3]
5 września 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[12].
Przypisy
edytuj- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-12]..
- ↑ Ogólny spis oficerów 1909 ↓, s. 242.
- ↑ a b c d e Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Плюцинский Владислав Максимилианович. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-02-12]. (ros.).
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 127.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 103, 171.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 20.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 257, 396, 1483.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 237, 339, 1353.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 113, 159.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 302.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 842.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-12]..
- ↑ a b Nekrolog. „Życie Warszawy”. 105 (3277), s. 3, 1954-05-04. Warszawa.
- ↑ Monitor Polski nr 178, poz. 386. 1928-08-04. [dostęp 2022-12-18].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1928, s. 261.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 113.
Bibliografia
edytuj- Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.