Włodzimierz Krynicki (major)
Włodzimierz Krynicki[a] (ur. 13 lutego 1869 w Samborze, zm. po 29 marca 1941) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1869 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 29 marca 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1890–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 13 lutego 1869 w Samborze, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Lucjana i Joanny de Mosing[3]. W 1890, po ukończeniu Szkoły Kadetów Piechoty w Budapeszcie, został mianowany kadetem ze starszeństwem z 1 września 1890 i wcielony do 102 czeskiego pułku piechoty w Pradze[4][1].
Od 25 lutego 1915 służył w polu w II baonie 3 Pułku Piechoty Legionów Polskich. 20 stycznia 1916, po 11 miesiąch spędzonych na froncie zachorował na malarię. Po rekonwalescencji został przeniesiony do 6 Pułku Piechoty. W kwietniu był odnotowany w Stacji Zbornej LP w Budapeszcie i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Podczas obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej w stopniu porucznika był komendantem dzielnicy IV Miejskiej Straży Obywatelskiej we Lwowie[6]. W 1920 został zdemobilizowany[7].
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8][9]. Został przydzielony do 26 pułku piechoty w garnizonie Lwów; w 1923 jako oficer rezerwowy[10], w 1924 jako oficer pospolitego ruszenia[11]. W marcu 1930 został zwolniony od powszechnego obowiązku wojskowego[12].
W 1930 był przewodniczącym komitetu wykonawczego Komitetu Obywatelskiego Obchodu XII-tej Rocznicy Obrony Lwowa[13]. Był wiceprezesem zarządu koła Związku Oficerów Rezerwy RP we Lwowie[14][15].
5 listopada 1940 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i uwięziony we Lwowie[16]. 29 marca 1941 został skazany na karę 5 lat łagrów, a następnie zesłany na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej[16].
Był żonaty, miał córkę Marię Danutę (ur. 7 sierpnia 1920)[17].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7470 – 17 maja 1922[18][19][20][21]
- Krzyż Niepodległości – 17 marca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[23][24]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[25]
- Srebrny Medal Waleczności 1. klasy (Austro-Węgry)[5]
Uwagi edytuj
- ↑ W ewidencji cesarskiej i królewskiej Armii figurował jako „Wladimir Ritter von Krynicki”[1], natomiast w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Włodzimierz I Krynicki”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie płk. piech. Włodzimierza II Krynickiego[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Schematismus 1891 ↓, s. 263, 509.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 201, 467, 1838.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b Krynicki Włodzimierz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-09].
- ↑ Semper fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. Tab. 183.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 467.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 531.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 201.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 201.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 25 marca 1930, s. 97.
- ↑ W dwunastą rocznicę. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 251 z 30 października 1930.
- ↑ Zamek zbarazki odbudowują oficerowie rezerwy. „Wschód”. Nr 6, s. 2, 20 marca 1936.
- ↑ Nowy zarząd Zw. Oficerów Rezerwy we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 47, s. 3, 28 lutego 1937.
- ↑ a b Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 14, jako dowódcy kompanii LP.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-08-08]..
- ↑ Quirini 1934 ↓, s. 82, jako dowódca kompanii bez podania stopnia wojskowego.
- ↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 47, jako dowódca kompanii bez podania stopnia wojskowego.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Odznaczenia. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 260 z 16 listopada 1938.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia edytuj
- Krynicki Włodzimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.66-5810 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-09].
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1891. Vien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, Jänner 1891. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Czesław Czajkowski: Zarys historji wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Eugeniusz Quirini: 3 Pułk Piechoty Legionów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30 IX – 1934. Jarosław: Zarząd Główny „Koła Trzeciaków” w Warszawie, 1934.