Wacław Machnicki (1898–1978)
Wacław Machnicki (ur. 24 lipca 1898 w Gałęzewie, zm. 15 maja 1978 w Poznaniu) – sierżant Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, powstaniec wielkopolski.
| |
 sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 maja 1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1927, 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
powstanie wielkopolskie |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Stanisława, rolnika i Anny z Zarembów. Uczył się fachu ślusarza w szkole zawodowej w Chodzieży.
6 stycznia 1919 przystąpił do walczących w powstaniu wielkopolskim i otrzymał przydział do kompanii margonińskiej, a następnie do 1 kompanii poznańskiej (przemianowanej w późniejszym okresie na 11 kompanię 4 pułku Strzelców Wielkopolskich). Do końca lipca 1919 r. uczestniczył w walkach o wyzwolenie terenów Wielkopolski[1]. Od sierpnia 1919 roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której wyróżnił się odwagą w dniu 16 sierpnia 1920 r. przy akcji zdobywania radzieckiego pociągu pancernego w trakcie walk na odcinku Garwolin – Mińsk Mazowiecki. Za wykazane w tej akcji męstwo został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
W Wojsku Polskim służył do roku 1927 awansując do stopnia sierżanta. W stan spoczynku przeszedł jako inwalida wojenny. Następnie pracował w poznańskich wojskowych zakładach samochodowych. We wrześniu 1939 roku wziął udział w walkach pod Kutnem i Łowiczem jako żołnierz kolumny samochodowej Oddziału II Sztabu[1]. Następnie został zagarnięty do sowieckiej niewoli, z której udało mu się zbiec i w listopadzie tegoż roku powrócić do Poznania. Po zakończeniu II wojny światowej prowadził własną firmę przewozową. Zmarł w Poznaniu i pochowany został na tamtejszym cmentarzu w Junikowie (pole: 9, kwatera: 5, rząd: G, miejsce: 41).
Pierwszą żoną Wacława Machnickiego była Anna z domu Wrzeszcz (1898–1924). W 1924 ożenił się ze Stefanią z Kuczmów, z którą miał córki Krystynę i Janinę oraz syna Zdzisława[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3349 – 3 lutego 1922[4][5]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[6]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym ↓.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 91.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 91-92.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 105.
- ↑ Łapiński 1928 ↓, s. 36.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 92.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym na stronie Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego „Gniazdo”.. [dostęp 2020-01-31].
- Jerzy Łapiński: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 58 pułk piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928. [dostęp 2020-01-31].