Wajgacz
Wajgacz (ros. Вайгач) – wyspa w europejskiej części Rosji, położona między Morzem Barentsa a Morzem Karskim. Od kontynentu (półwyspu Jugorskiego) oddziela go cieśnina Jugorski Szar, a od położonego na północy archipelagu Nowej Ziemi cieśnina Karskie Wrota[1]. Pod względem administracyjnym wyspa wchodzi w skład Nienieckiego Okręgu Autonomicznego (obwód archangielski).
 Wyspa Wajgacz i otaczające ją wody | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Okręg autonomiczny | |
| Akwen | |
| Powierzchnia |
3383 km² |
Położenie na mapie Nienieckiego Okręgu Autonomicznego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 70°01′N 59°33′E/70,016667 59,550000
| |
| |
Wyspa zajmuje powierzchnię 3383 km². Jej długość to około 100 km, a szerokość – 45 km. Najwyższy punkt wznosi się na wysokość 170 m n.p.m. Wyspa zbudowana jest z łupków, piaskowca i wapieni. Na wyspie panuje klimat polarny ze średnimi temperaturami najzimniejszego lutego wynoszącymi −20 °C, a najcieplejszego czerwca +5 °C. Znajdują się tutaj liczne bagna i niewielkie jeziora. Wyspę pokrywa roślinność tundrowa[2].
Główne osady na wyspie to: Wajgacz, Długa Guba i Warniek.
Wschodnim wybrzeżem wyspy przebiega umowna granica między Europą a Azją.
Historia
edytujW czasach ZSRR znajdował się tam ośrodek obozów pracy przymusowej (łagrów). W tamtejszych kopalniach ołowiu pracowali więźniowie z wyrokami śmierci[3].
Galeria
edytuj-
Krajobraz wyspy -
Widok na wyspę -
Warniek -
Pogański bożek czczony przez rdzennych mieszkańców wyspy
Przypisy
edytuj- ↑ Вайгач. W: Słownik encyklopedyczny Brockhausa i Efrona. Санкт-Петербург: 1890–1907. (ros.).
- ↑ Богатства северных недр. W: Данилов М. А.: Вайгачская экспедиция ОГПУ. Архангельск: Борисоглебское высшее военное авиационное ордена Ленина Краснознаменное училище лётчиков им. В. П. Чкалова, 1977. (ros.).
- ↑ Encyklopedia Popularna PWN. Warszawa 1992