Waldemar Chmielewski (archeolog)

polski archeolog

Waldemar Chmielewski (ur. 17 czerwca 1929 w Łodzi[1], zm. 21 lipca 2004[2]) – polski archeolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, badacz prehistorii Afryki i Azji, ekspert w zakresie badań paleolitu na ziemiach polskich.

Waldemar Chmielewski
Data i miejsce urodzenia

17 czerwca 1929
Łódź

Data śmierci

21 lipca 2004

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: archeologia, prahistoria i archeologia pleistocenu
Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Doktorat

1960

Habilitacja

1963

Profesura

1971

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Łódzki
Uniwersytet Warszawski

Grób Waldemara Chmielewskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys edytuj

W 1951 ukończył studia na Uniwersytecie Łódzkim[1][3]. Należał tam do grupy uczniów Konrada Jażdżewskiego[1]. Magisterium obronił w wieku 22 lat, w oparciu o wyniki badań wykopaliskowych prowadzonych pod kierunkiem Jażdżewskiego w Sarnowie i Gaju[1]. W 1960 uzyskał stopień doktora, w oparciu o wyniki własnych badań archeologicznych w jaskiniach w Jerzmanowicach i Sąspowie[1]. W 1963 uzyskał stopień doktora habilitowanego[4].

Od 1948 do 1963 pracował w Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi[4]. W latach 1956-1970 zatrudniony był także w Instytucie Kultury Materialnej PAN[4]. Od roku 1970 związany był też naukowo z Uniwersytetem Warszawskim[4]. Był dyrektorem Instytutu Archeologii (1976-1987) i dziekanem Wydziału Historycznego UW[3][4]. Przez krótki okres był też zatrudniony jako wykładowca na Katedrze Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego[4]. W 1971 został profesorem nadzwyczajnym, a około 1980 zwyczajnym[4].

Zajmował się badaniem paleolitu na ziemiach polskich[3]. Wielokrotnie brał udział w ekspedycjach naukowych archeologów do Egiptu, Sudanu, Iraku i Indii[3]. Zainicjował wieloletnią ekspedycję polskich archeologów do Nubii, gdzie prowadzono międzynarodowe badania ratunkowe przy okazji budowy Wielkiej Tamy powyżej Asuanu[4]. Od 1966 był członkiem Międzynarodowej Unii Nauk Pre- i Protohistorycznych[4]. Wraz z Teresą Madeyską prowadził badania archeologiczne Schroniska Wylotnego w Ojcowie[4]. Prowadził też badania na stanowisku Kraków-Zwierzyniec (stanowisko 1)[4].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[1].

Wybrane prace edytuj

  • Civilisation de Jerzmanowice (1961)[4].
  • Prahistoria ziem polskich. Tom I. Paleolit i mezolit (1975) [współautor][4]
  • The Pleistocene and early Holocene archaeological sites on the Atbara and Blue Nile in Eastern Sudan, "Przegląd Archeologiczny" (1987)[4].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f Lech 2004 ↓, s. 213.
  2. Lech 2004 ↓, s. 215.
  3. a b c d Śliwa 2019 ↓, s. 39.
  4. a b c d e f g h i j k l m n Lech 2004 ↓, s. 214.

Bibliografia edytuj