Wasilij Wasiliewicz Aborienkow, ros. Василий Васильевич Аборенков (ur. 3 kwietnia?/16 kwietnia 1901 we wsi Perewertka w guberni twerskiej, zm. 16 kwietnia 1954 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał porucznik artylerii od 25 marca 1943; laureat Nagrody Stalinowskiej w 1942[1].

Wasilij Aborienkow
Василий Васильевич Аборенков
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1901
Perewertka, gubernia twerska

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1954
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1948

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
wojna zimowa
front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Życiorys edytuj

Był członkiem WKP(b) od 1919[1].

W lutym 1918 wstąpił do RChACz, ukończył 1 Dowódcze Kursy Artyleryjskie. W czasie wojny domowej jako dowódca baterii brał udział w walkach pod Piotrogradem, na Zachodnim i Wschodnim Froncie[1].

Od 1921 był szefem łączności, a następnie dowódcą baterii dywizjonu. W 1930 ukończył Wojskową Akademię Techniczną RChACz, został wykładowcą w tej akademii i w Wojskowej Akademii Chemicznej. Od 1936 był szefem oddziału Instytutu Naukowo-Badawczego RChACz. Od 1937 pełnił służbę w Zarządzie Artylerii RChCzA, był starszym zastępcą szefa, a od 1940 szefem oddziału Zarządu Artylerii RChACz. Był jednym z organizatorów przyjęcia na uzbrojenie armii moździerzy rakietowych – «Кatiusz» (BM-13 «Katiusza», BM-8)[1].

Brał udział w wojnie radziecko-fińskiej 1939–1940[1].

Od lipca 1941 był zastępcą szefa Głównego Zarządu Artylerii Armii Czerwonej i szefem Wydziału Specjalnego Uzbrojenia Artyleryjskiego[2]. W styczniu 1942 został dowódcą gwardyjskich oddziałów moździerzy rakietowych (Katiusz) Stawki[3]. W latach 1942–1946 był szefem Głównego Wojskowego Zarządu Chemicznego Armii Czerwonej, jednocześnie od 4 maja 1942 – zastępcą Ludowego Komisarza Obrony ZSRR do spraw obrony chemicznej i gwardyjskich oddziałów moździerzy rakietowych[4]. W 1943 został mianowany generałem porucznikiem artylerii[1].

Od 7 lutego 1947 do 7 kwietnia 1948 był szefem katedry Wojskowej Akademii Obrony Przeciwchemicznej, po czym został przeniesiony do rezerwy[5].

Awanse generalskie edytuj

Odznaczenia edytuj

I 3 medale.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f Konstantin Zalesski: Великая Отечественная война. Большая биографическая энциклопедия. Moskwa: AST, 2013. ISBN 978-5-17-078426-4.
  2. Приказ об организации в ГАУ отдела специального артиллерийского вооружения Nr 0061 z 29 lipca 1941
  3. Приказ о создании армейских оперативных групп минометных частей Ставки Верховного Главнокомандования. Nr 008 z 11 stycznia 1942
  4. Приказ с объявлением постановления СНК СССР «о назначении заместителями Народного комиссара обороны тт. Новикова А. А., Аборенкова В. В., Воробьева М. П. и Румянцева А. Д.». Nr 136 z 4 maja 1942; Приказ о случаях массового повреждения автомашин в 58-м гвардейском минометном полку. Nr 0682 z 10 września 1942
  5. Igor Abrosimow: АБОРЕНКОВ Василий Васильевич. [w:] Советская Россия: 1917-1991 - государство, политика, экономика, наука, культура, литература, искусство [on-line]. proza.ru, 2009. [dostęp 2014-11-05]. (ros.).
  6. Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 65 z 19 stycznia 1942
  7. Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 331 z 25 marca 1943

Linki zewnętrzne edytuj