Wiaczesław Ragozin

rosyjski szachista

Wiaczesław Ragozin, ros. Вячеслав Васильевич Рагозин (ur. 8 października 1908 w Petersburgu, zm. 11 marca 1962 w Moskwie) – rosyjski szachista, dziennikarz i sędzia szachowy, arcymistrz od 1950 roku, drugi mistrz świata w szachach korespondencyjnych.

Wiaczesław Ragozin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 października 1908
Petersburg

Data i miejsce śmierci

11 marca 1962
Moskwa

Obywatelstwo

Rosja
ZSRR

Tytuł szachowy

arcymistrz (1950)

abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
b8 – Czarny skoczek
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
e8 – Czarny król
h8 – Czarna wieża
a7 – Czarny pionek
b7 – Czarny pionek
c7 – Czarny pionek
f7 – Czarny pionek
g7 – Czarny pionek
h7 – Czarny pionek
e6 – Czarny pionek
f6 – Czarny skoczek
d5 – Czarny pionek
b4 – Czarny goniec
c4 – Biały pionek
d4 – Biały pionek
c3 – Biały skoczek
f3 – Biały skoczek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały pionek
e2 – Biały pionek
f2 – Biały pionek
g2 – Biały pionek
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
c1 – Biały goniec
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
f1 – Biały goniec
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
Obrona Ragozina

Kariera szachowa

edytuj

Pierwsze znaczące sukcesy zaczął odnosić w drugiej połowie lat 20. XX wieku. W 1927 r. zwyciężył w Berlinie, w 1928 podzielił I m. w Leningradzie, a w 1930 r. wygrał mecz z Aleksandrem Iljinem-Żeniewskim i otrzymał tytuł mistrza. W kolejnych latach odniósł szereg sukcesów, m.in.:

Dzięki swoim osiągnięciom (przede wszystkim sukcesowi w memoriale Czigorina w 1947 r., gdzie wyprzedził m.in. Izaaka Bolesławskiego, Wasilija Smysłowa, Aleksandra Kotowa i Paula Keresa) Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu w 1950 r. tytuł arcymistrza. Rok później otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej. W połowie lat 50. zaczął uczestniczyć w rozgrywkach korespondencyjnych, największy sukces odnosząc w 1959 r., zwyciężając w drugim finale indywidualnych mistrzostw świata[1], za co otrzymał tytuł arcymistrza gry korespondencyjnej.

Od połowy lat 40. był bliskim współpracownikiem Michaiła Botwinnika i uważany był za jednego ze współtwórców jego późniejszych sukcesów. Wniósł również znaczny wkład w rozwój teorii debiutów, obroną Ragozina nazywany jest jeden z wariantów gambitu hetmańskiego nieprzyjętego, który powstaje po posunięciach (bądź z przestawieniem posunięć): 1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sf3 Sf6 4.Sc3 Gb4 i w encyklopedii otwarć szachowych oznaczony jest symbolem D38.

Od 1946 r. był redaktorem naczelnym prestiżowych szachowych czasopism Шахматы в СССР i Шахматный бюллетень, natomiast od 1947 r. – wiceprezydentem FIDE (obie te funkcje pełnił aż do swojej śmierci). Zmarł w 1962 r. podczas pracy nad wydaniem książki ze swoimi najlepszymi partiami (wydawnictwo to ukazało się w 1964 r. pod tytułem Избранные партии Рагозина i zawierało 74 wybrane partie z jego bogatej kariery).

Według systemu rankingowego Chessmetrics, najwyżej klasyfikowany był w 1946 r., posiadał wówczas 2699 punktów i zajmował 11. miejsce na świecie[2].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj