Wiktor Astafjew

Wiktor Pietrowicz Astafjew (ros. Виктор Петрович Астафьев; ur. 1 maja 1924 w Owsiance (Kraj Krasnojarski), zm. 29 listopada 2001 w Krasnojarsku) – rosyjski pisarz i scenarzysta. W prozie podejmował wątki psychologiczno-obyczajowe, ukazując życie mieszkańców Syberii (gdzie wychował się w domu dziecka i mieszkał) i zagrożenie piękna jej przyrody, jak i problem przestępczości w ZSRR.

Wiktor Astafjew

Виктор Петрович Астафьев

Pomnik Astafjewa w Krasnojarsku
Imię i nazwisko	Wiktor Pietrowicz Astafjew
Data i miejsce urodzenia	1 maja 1924 Owsianka
Data i miejsce śmierci	29 listopada 2001 Krasnojarsk
Narodowość	rosyjska
Język	rosyjski
Dziedzina sztuki	proza, esej, dramat, scenariusze
Ważne dzieła
Pasterz i pasterka Królowa ryb
Odznaczenia

Uczył się w szkole w Igarce, gdzie skończył 6 klas, w latach 1941–1942 uczył się w szkole uniwersytetu fabryczno-zawodowego. Następnie ochotniczo zgłosił się na front, gdzie był kierowcą i łącznikiem brygady artylerii, w 1943 został kontuzjowany i ciężko ranny.

Od 1945 mieszkał w mieście Czusowoj, a od 1963 w Permie, w 1951 opublikował swoje pierwsze opowiadanie. W 1958 został członkiem Związku Pisarzy ZSRR, w latach 1959–1961 uczył się na wyższych kursach literackich w Moskwie przy Instytucie Literackim im. Gorkiego. Od końca lat 60. mieszkał w Wołogdzie, później w Krasnojarsku i w rodzinnej wsi.

Wybrana twórczość

Powieści

• 1953 – Do buduszczej wiesny (ros. До будущей весны)
• 1958 – Tajut sniega (ros. Тают снега)
• 1995 – Prokljaty i ubity (ros. Прокляты и убиты)

Nowele i opowiadania

• 1958 – Pieriewał (ros. Перевал)
• 1960 – Starodub (ros. Стародуб)
• 1966 – Kradzież (ros. Кража)
• 1967 – Gdie-to griemit wojna (ros. Где-то гремит война)
• 1968 – Ostatni pokłon (ros. Последний поклон)
• 1968 – Fotografija, na kotoroj mienia niet (ros. Фотография, на которой меня нет)
• 1970 – Slakotnaja osien' (ros. Слякотная осень)
• 1960–1972 - Zwiezdopad (ros. Звездопад)
• 1976 – Królowa ryb (ros. Царь-рыба)
• 1984 – Łowla pieckariej w Gruzii (ros. Ловля пескарей в Грузии)
• 1987 – Smutny kryminał (ros. Печальный детектив)
• 1995 – Tak choczetsia żyt' (ros. Так хочется жить)
• 1995–1996 - Obierton (ros. Обертон)
• 1997 – Iz tichogo swieta (ros. Из тихого света)
• 1998 – Wiesiołyj sołdat (ros. Весёлый солдат)
• Wasiutkino oziero (ros. Васюткино озеро)

Sielanki

• 1967 – Pasterz i pasterka (ros. Пастух и пастушка)
• 1968 – Kon' s rozowoj griwoj (ros. Конь с розовой гривой)
• 1987 – Ludeczka (ros. Людочка)

Dramaty

• 1980 – Prosti mienia (ros. Прости меня)

Nagrody i odznaczenia

• Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (21 sierpnia 1989)
• Order Lenina (21 sierpnia 1989)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy (28 kwietnia 1999)
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (dwukrotnie, 25 kwietnia 1974 i 29 kwietnia 1984)
• Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (11 marca 1985)
• Order Czerwonej Gwiazdy (11 marca 1944)
• Order Przyjaźni Narodów (7 sierpnia 1981)
• Nagroda Państwowa ZSRR (dwukrotnie, 1978 i 1991)
• Nagroda Państwowa Federacji Rosyjskiej (dwukrotnie, 1996 i pośmiertnie 2003)
• Medal „Za odwagę” (19 listopada 1943)
• Nagroda Aleksandra Sołżenicyna (pośmiertnie, 2009)

Bibliografia

Źródła w języku rosyjskim

• Астафьев Виктор Петрович. [dostęp 2018-10-20]. (ros.).

Źródła w języku polskim

• Krótka nota biograficzna Astafjewa na portalu Biblionetka. [dostęp 2014-07-18]. (pol.).