Wilk iberyjski
 |
Ten artykuł od 2014-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Wilk iberyjski[1] (Canis lupus signatus) – podgatunek wilka szarego, drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), zamieszkujący Półwysep Iberyjski
| Canis lupus signatus | |
| Angelus Cabrera, 1907 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek | |
| Podgatunek |
wilk iberyjski |
| Zasięg występowania | |
| |
Występowanie edytuj
Wilk ten zamieszkuje północno - zachodnią część Hiszpanii, północno - wschodnią część Portugalii oraz obszary w okolicy Sierra Morena w Hiszpanii.
Cechy edytuj
Są średniej wielkości i zbudowane szczuplej niż wilki eurazjatyckie. Samce mogą ważyć nawet 40 kilogramów, a samice – 32 kilogramy. Ich kolor sierści różni się w zależności od pór roku: w cieplejszych miesiącach ma jasnoszarą barwę, zimą – ciemnobrązową, a czasem nawet czerwonawą. Ma białe plamy na górnej wardze i ciemne na przednich nogach, i ogonie.
Odżywianie edytuj
Dieta wilka iberyjskiego różni się w zależności od miejsca pobytu. Wilki w Kantabrii żywią się jeleniami, sarnami i dzikami, a wilki w Galicji, z braku innego pożywienia, są zmuszone do wykradania z gospodarstw kurczaków i świń. Wilki z Kastylii żerują głównie na króliki.
Stada edytuj
Podobnie jak w większości stad wilków szarych, na czele stada wilków iberyjskich stoi para alfa. Okres godowy wilki mają pod koniec zimy. W miocie jest zwykle 5 lub 6 szczeniąt, które są pod opieką samicy do jesieni. Muszą być chronione przed puchaczami oraz orłami przez pierwszych kilka tygodni.
Ochrona edytuj
Wilk Iberyjski kiedyś zamieszkiwał zdecydowana większość Półwyspu Iberyjskiego, jednak w latach 1950 i 1960 wilki w Hiszpanii zostały oficjalnie uznane za szkodniki. Ich liczba spadła do zaledwie 400 - 500 sztuk i podgatunek ten został zaklasyfikowany jako zagrożony.
Polowanie na wilki zostało zakazane w Hiszpanii i Portugalii. Szacuje się, że wilków iberyjskich jest około 2000 w Hiszpanii i 400 w Portugalii.
Przypisy edytuj
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 148. ISBN 978-83-88147-15-9.