Witold Czerwiński
Witold Czerwiński (ur. 5 sierpnia 1901 w Warszawie, zm. 4 sierpnia 1982 w Londynie[1]) − polski ekonomista, dr prawa, działacz emigracyjny, przewodniczący Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego, członek Zarządu Centralnego Związku Przemysłu Polskiego w 1932 roku[2].
| Data i miejsce urodzenia |
5 sierpnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 sierpnia 1982 |
| Przewodniczący Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego | |
| Okres |
od 14 marca 1959 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
W 1918 ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[3][4]. Ochotniczo brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów należał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Wyższych, w 1922 roku został przyjęty do Koła Braterskiego tajnego Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, a po zakończeniu studiów – do Związku Patriotycznego[5]. W roku 1931 w Paryżu obronił doktorat z prawa[1]. Pracował jako dyrektor Rady Naczelnej Związków Drzewnych RP[5]. Od 1939 przebywał na emigracji. W czasie wojny pracował w dziale dokumentacji Centrum Informacji i Dokumentacji przy Rządzie Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Po ewakuacji do Londynu został kierownikiem działu dokumentacji, a od maja 1946 roku był kierownikiem wydawnictw Rządu RP.
Był dyrektorem Polskiej Fundacji Kulturalnej i w latach 1960–1982 był wydawcą „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”[6]. Od 1 marca 1956 roku kierował działem odpowiedzialnym za sprawy informacji w EZN pod przewodnictwem Adama Ciołkosza. A od 1959 do 1963 był przewodniczącym Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego[7]. W latach 1962–1972 był członkiem Rady Jedności Narodowej[1].
Na początku 1971 roku Jerzy Gawenda zabiegał, aby przekonać prezydenta Augusta Zaleskiego, aby wyznaczył swym następcą dr. Witolda Czerwińskiego, którego uważał za czołową postać Zjednoczenia Narodowego. W końcu prezydent Zaleski odbył rozmowę z samym Czerwińskim i jego małżonką. I następnie − 24 lutego 1971 roku − na swojego następcę wyznaczył Stanisława Ostrowskiego, którego kandydaturę zgłosił premier Zygmunt Muchniewski[8]. W latach 1973–1977 Witold Czerwiński był członkiem V Rady Narodowej RP i zasiadał w Klubie Kombatancko-Społecznym[7].
Został pochowany na Brompton Cemetery w Londynie (sektor J)[9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1973)[10]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[11]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Encyklopedia Polskiej Emigracji, tom 1, Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń, 2003, ISBN 83-89376-11-3, s. 377–378.
- ↑ Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.
- ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906−1950.
- ↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-05].
- ↑ a b Bolesław Łaszewski, Wacław Szyszkowski: Członkowie ruchu ZET-owego na emigracji. W: Tadeusz W. Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 544. ISBN 83-01-12142-4.
- ↑ Michał Czajka, Marcin Kamler, Witold Sienkiewicz, Leksykon Historii Polski, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1995, s. 122, ISBN 83-214-1042-1, OCLC 69545827.
- ↑ a b Romuald Turkowski, Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945-1972, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2001, s. 179, ISBN 83-7059-455-7, OCLC 830307751.
- ↑ Dariusz Górecki, Polskie naczelne władze państwowe na uchodźstwie w latach 1939−1990, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, 135−136, ISBN 83-7059-579-0, OCLC 830386231.
- ↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-05-18] (pol.).
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 28, Nr 5 z 31 grudnia 1973.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.
Bibliografia edytuj
- Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906−1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 499. ISBN 83-06-01691-2.