Wojciech Mann
Wojciech Piotr Mann (ur. 25 stycznia 1948 w Świdnicy[1]) – polski dziennikarz muzyczny, satyryk, aktor, pedagog, autor tekstów piosenek, prezenter telewizyjny i radiowy. Przez ponad pięćdziesiąt lat związany z Programem Trzecim Polskiego Radia, w 2020 współzałożyciel Radia Nowy Świat.
Wojciech Mann (2011) | |
Data i miejsce urodzenia |
25 stycznia 1948 |
---|---|
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Pracodawca |
Polskie Radio Program III (1967–2020), |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w Świdnicy, dzieciństwo spędził w Warszawie[2]. Jest synem Malwiny z domu Niemczewskiej i Kazimierza Manna. Jego ojciec był malarzem i grafikiem, a matka pielęgniarką. Jego młodsza siostra Marta została projektantką[3][4]. Jego stryjecznym dziadkiem był śpiewak operowy Józef Mann[5]. Rodzina Mannów pochodziła ze Lwowa, przodkowie Wojciecha Manna byli kolonistami niemieckimi[6].
W dzieciństwie występował w zespole „Gawęda”[7]. Ukończył XXVII Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Czackiego w Warszawie[8]. W latach 60. okresowo przebywał w Londynie, gdzie pracował w biurze podróży[9]. Był także pracownikiem obsługi hotelowej, barmanem i robotnikiem budowlanym[10][11].
W 1965 związał się z dziennikarstwem radiowym[1][12], zostając redaktorem Rozgłośni Harcerskiej[13]. Przez cztery lata studiował handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie[14]. W 1967 dołączył do redakcji Programu III Polskiego Radia[15], na którego antenie prowadził autorskie programy: Magazyn 4/4, Mój magnetofon, Poranek z radiem, Baw się razem z nami, Muzyczna poczta UKF, W tonacji Trójki, Zapraszamy do Trójki, Bielszy odcień bluesa, Między dniem a snem, Radio Mann, Manniak niedzielny, Manniak po ciemku, Pół perfekcyjnej płyty[16], Tanie granie (na śniadanie) oraz Piosenki bez granic[17].
W latach 70. rozpoczął współpracę z Telewizją Polską; początkowo prowadził Sobotnie Studio Młodych, a następnie autorski Magazyn pana Manna w ramach audycji Studio 2, której był kierownikiem ds. rozrywki[18]. W 1975 został absolwentem filologii angielskiej na Uniwersytecie Warszawskim, a po obronie dyplomu został zatrudniony jako nauczyciel języka angielskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Batorego w Warszawie[19]. W trakcie studiów wyjechał na pewien czas do Szwajcarii, gdzie m.in. pracował w księgowości genewskiego oddziału ONZ[20].
W latach 1981–1982 przebywał w Stanach Zjednoczonych[1], gdzie pracował jako pomocnik w klinice Stanisława Burzyńskiego w Houston[21]. Po powrocie do Polski w okresie stanu wojennego przez pewien czas utrzymywał się z udzielania korepetycji z języka angielskiego[22]. Następnie powrócił do pracy w telewizji. W drugiej połowie lat 80. prowadził program rozrywkowy Kanał oraz współprowadził z Janem Chojnackim program Non stop kolor[23]. W latach 1983–1988 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Non Stop”[24], jednocześnie współtworzył na antenie TVP2 programy: 5-10-15[25], Mądrej głowie…, Za chwilę dalszy ciąg programu i Bardzo ostry dyżur. W latach 1985–1986 jako „druh zastępowy” poprowadził osiem wydań Listy Przebojów Programu Trzeciego. Należał do twórców nadawanego w latach 1986–1990 programu rozrywkowego Nie tylko dla orłów[17].
W latach 90. z Krzysztofem Materną opracował formułę stacji radiowej Radio Kolor, obaj prowadzili w niej autorskie audycje, a ich podobizny były elementem ówczesnego logo stacji. W 1993 zaczął prowadzić Szansę na sukces na antenie TVP2[26]. W 1994 z Krzysztofem Materną stworzył telewizyjny talk-show MdM, który był prezentowany na antenie TVP1[1]. W 1995 razem opublikowali książkę Podróże małe i duże, wydaną przez „Twój Styl”. W 1997 z Krzysztofem Materną i Janem Chojnackim współtworzył muzyczną stację Radio Pogoda[27]. Współpracował także m.in. z „Gazetą Wyborczą” (z dodatkami „Gazeta na Plażę”[1] i „Duży Format”), „Elle”[1] i „Polityką”.
W latach 2001–2002 z Krzysztofem Materną prowadził talk-show M kwadrat w TV Puls[1][28]. W 2005 z Janem Chojnackim założył internetowe Radio Baobab[29], a z Krzysztofem Materną współtworzył program rozrywkowy TVP1 MaMa, który był oparty na formule produkcji Za chwilę dalszy ciąg programu. Od 2005 do 2008 prowadził program TVP2 Duże dzieci. W 2006 został powołany w skład Akademii Muzycznej Trójki[30]. W 2007 z Krzysztofem Materną poprowadził program MC², czyli Maszyna czasu Manna i Materny[31][32]. W 2011 nakładem wydawnictwa „Znak” ukazała się ich kolejna publikacja pt. Podróże małe i duże, czyli jak zostaliśmy światowcami[33], będąca zmienionym wydaniem książki z 1995. W 2010 nakładem „Znaku” wydał autobiografię pt. Rock Mann, czyli jak nie zostałem saksofonistą[7][34]. W latach 2012–2013 był gospodarzem programu Kocham to co lubię[35]. W 2012 zakończył współpracę przy Szansie na sukces, która po jego odejściu została zdjęta z anteny TVP2[26]. W 2014 premierę miała jego druga autorska publikacja zatytułowana Fotografomannia[36].
W marcu 2020 odszedł z Trójki[15] w geście solidarności z Anną Gacek[37]. W kwietniu zaangażował się w projekt stworzenia stacji radiowej Radio Nowy Świat, zainicjowany przez spółkę Ratujmy Trójkę[38]. Stacja zaczęła nadawać w lipcu 2020, Wojciech Mann zaczął prowadzić w niej programy: Poranna Manna, Mała kawa i Bez kolejki[39]. Od października 2023 z Krzysztofem Materną zaczął prowadzić podcast Dziady z szuflady w portalu Onet[40].
Jest autorem tekstów do piosenek[41], m.in. „Znajdziesz mnie znowu” Zbigniewa Wodeckiego, „Bright Days Will Come” Urszuli Sipińskiej (nagrodzoną na festiwalu im. Augustina Lary w Meksyku)[42][43] oraz „Ja nie mogłam mieć serc dwóch” Anny Jantar[44]. Był też lektorem filmów dokumentalnych, przedstawiających historię muzyki rozrywkowej. Sporadycznie pojawiał się jako aktor, zagrał m.in. w filmach Cudowne dziecko, Uprowadzenie Agaty, Świąteczna przygoda i Serce na dłoni, a także w serialach Czterdziestolatek. 20 lat później i Bank nie z tej ziemi[45]. W filmach Shrek 2 i Shrek Trzeci dubbingował Doris, siostrę Kopciuszka[46]. Użyczył głosu postaci Sama w grze Sam & Max: Sezon 1 (z 2007)[47] oraz postaci Płotki (konia należącego do Geralta) w dodatku do gry Wiedźmin 3: Dziki Gon pt. Krew i wino (z 2016)[48]. Wystąpił gościnnie na wydanym w 2006 albumie Grzegorza Turnaua Historia pewnej podróży. Udzielał się również jako konferansjer, m.in. w spektaklach estradowych Janusza Józefowicza[45]. Wraz z Krzysztofem Materną założył przedsiębiorstwo MM Communications, działające w branży promocyjnej[1].
Życie prywatne
edytujTrzykrotnie żonaty, trzecią żoną została Ewa Bańska, z którą ma syna Marcina[49].
W 2000 był członkiem komitetu poparcia Andrzeja Olechowskiego przed wyborami prezydenckimi[50] oraz członkiem zorganizowanego przez Unię Wolności komitetu inicjatywy ustawodawczej na rzecz powołania Fundacji Edukacji Narodowej[51].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi dla Polskiego Radia) – 2011[52]
- Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2009[53]
- Nagrody i wyróżnienia
- Wiktor – 1987, 1994, 1995, 2005, 2006
- „Najważniejsza osobowość telewizyjna” (wraz z Krzysztofem Materną) w plebiscycie „Polityki” – 1999[1]
- Telekamera – 1999
- Super Wiktor – 2003
- Mistrz Mowy Polskiej – 2004
- Złoty Mikrofon – 2006
- Nagroda Muzyczna Programu Trzeciego – „Mateusz” – 2009[54]
- AuTORytet w plebiscycie MediaTory – 2010[55]
Tłumaczenia
edytuj- Arnold Lobel, Żabek i Ropuch. Przyjaźń, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015, ISBN 978-83-08-06042-1[56][57]
- Arnold Lobel, Żabek i Ropuch. Przez cały rok, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
- Arnold Lobel, Żabek i Ropuch, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
- Arnold Lobel, Wielbłądzica baletnica i inne bajki, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016
- Peggy Parish, Amelia Bedelia, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017, ISBN 978-83-08-06295-1[58][59]
- Peggy Parish, Dziękujemy Ci, Amelio Bedelio!, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[60]
- Peggy Parish, Amelia Bedelia i przyjęcie niespodzianka, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[61]
- Peggy Parish, Wracaj, Amelio Bedelio!, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017[62]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Who is who w Polsce. Wyd. I. Zug: Hübners blaues Who is who, 2002, s. 1222. ISBN 3-7290-0034-9.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 48, 186.
- ↑ Pasja pokoleń – artyści w rodzinie Mann. lodz-art.eu. [dostęp 2018-01-07].
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 5, 69, 77.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 225.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 23.
- ↑ a b Wojciech Mann: Rock Mann, czyli jak nie zostałem saksofonistą. Kraków: Znak, 2010. ISBN 978-83-240-1459-0.
- ↑ Znani absolwenci Czackiego. czacki.edu.pl. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 192.
- ↑ Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 64. ISBN 978-83-245-1503-5.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 35.
- ↑ Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 435. ISBN 83-223-2644-0.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 30.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 155.
- ↑ a b Wojciech Mann odchodzi z Trójki. onet.pl, 11 marca 2020. [dostęp 2020-03-11].
- ↑ Nightfly: Donald Fagen. radio.com.pl, 25 stycznia 2000. [dostęp 2021-04-29].
- ↑ a b Wojciech Mann. polskieradio.pl. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 146–148.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 16, 102.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 173–175.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 161.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 102.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 275.
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 153.
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki tele PRL. Warszawa: Świat Książki, 2015, s. 284. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ a b Koniec „Szansy na sukces”. interia.pl, 22 marca 2012. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Maciej Kozielski: Agora tworzy sieć radiową Radio Pogoda. press.pl, 1 kwietnia 2015. [dostęp 2020-03-14].
- ↑ Mariusz Piotrowski, Martin Stysiak: TV Puls znowu ma wielkie plany na przyszłość. wyborcza.biz, 23 listopada 2014. [dostęp 2016-10-04].
- ↑ Nowe radio w Internecie. wirtualnemedia.pl, 27 lipca 2005. [dostęp 2016-10-04].
- ↑ Akademia Muzyczna Trójki. mediafm.net, 16 listopada 2006. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Mann i Materna w internecie. wirtualnemedia.pl, 8 marca 2005. [dostęp 2016-10-04].
- ↑ Spada oglądalność Manna i Materny. wirtualnemedia.pl, 21 lutego 2007. [dostęp 2016-10-04].
- ↑ Wojciech Mann, Krzysztof Materna: Podróże małe i duże czyli, jak zostaliśmy światowcami. Kraków: Znak, 2011. ISBN 978-83-240-1855-0.
- ↑ Trójkowo-książkowo. polskieradio.pl, 13 października 2010. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Wojciech Mann znika z TVP2. wirtualnemedia.pl, 12 sierpnia 2013. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Weronika Trzeciak: Fotografomannia – obrazki autobiograficzne Wojciecha Manna. naszemiasto.pl, 24 listopada 2014. [dostęp 2023-10-28].
- ↑ Wojciech Mann odchodzi z radiowej Trójki po 55 latach współpracy. wirtualnemedia.pl, 11 marca 2020. [dostęp 2020-04-19].
- ↑ Grzegorz Ułan: Jest szansa na powrót starej dobrej „Trójki”! Spółka „Ratujmy Trójkę” chce uruchomić radio „Nowy Świat”. antyweb.pl, 17 kwietnia 2020. [dostęp 2020-04-19].
- ↑ Nikola Bochyńska: Ruszyło Radio Nowy Świat (szczegółowa ramówka). wirtualnemedia.pl, 10 lipca 2020. [dostęp 2020-07-12].
- ↑ Wraca duet Mann i Materna. Jako podcast na Onecie. wirtualnemedia.pl, 5 października 2023. [dostęp 2023-10-28].
- ↑ Wojciech Mann – słowa. kppg.waw.pl. [dostęp 2019-12-19].
- ↑ Kubisiowska i Mann 2020 ↓, s. 261–262.
- ↑ Urszula Sipińska: Hodowcy lalek. Jan Grzegorczyk (red.). Poznań: Zysk i S-ka, 2005, s. 86–91. ISBN 83-7298-799-8.
- ↑ Spis piosenek: 1974. annajantar.pl. [dostęp 2015-11-13].
- ↑ a b Wojciech Mann w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Piotr Mudzo: Shrek Trzeci / Shrek the Third (2007) recenzja. filmowo.net. [dostęp 2016-10-04].
- ↑ Wojciech Mann w polskiej wersji gry Sam & Max: Sezon 1. onet.pl, 21 sierpnia 2007. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Wiedźmin 3: Krew i Wino – Wojciech Mann o kulisach zadania „O czym szepczą grzyby”. planetagracza.pl, 13 czerwca 2016. [dostęp 2020-03-16].
- ↑ Agnieszka Niedek: Jego wielkie tajemnice. interia.pl, 11 kwietnia 2012. [dostęp 2020-12-18].
- ↑ Głosy poparcia. olechowski.pl. [dostęp 2020-03-17].
- ↑ Gwiazdy i polityka. „Gazeta Wyborcza”, 7 września 2000.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 111, poz. 1122).
- ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
- ↑ Laureaci Mateuszy Trójki 2009. polskieradio.pl, 30 września 2009. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Statuetki MediaTorów 2010 wręczone!!!. mediatory.pl, 5 grudnia 2010. [dostęp 2015-04-23].
- ↑ Arnold Lobel. Żabek i Ropuch. Przyjaźń. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-04-02].
- ↑ Wojciech Mann i Michał Nogaś o żabiej przyjaźni. polskieradio.pl, 16 października 2015. [dostęp 2017-04-02].
- ↑ Peggy Parish. Amelia Bedelia. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-04-02].
- ↑ Wojciech Mann i „Amelia Bedelia”. polskieradio.pl, 1 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-02].
- ↑ Peggy Parish. Dziękujemy Ci, Amelio Bedelio!. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ Peggy Parish. Amelia Bedelia i przyjęcie niespodzianka. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ Peggy Parish. Wracaj, Amelio Bedelio!. wydawnictwoliterackie.pl. [dostęp 2017-06-22].
Bibliografia
edytuj- Katarzyna Kubisiowska, Wojciech Mann: Głos. Wojciech Mann w rozmowie z Katarzyną Kubisiowską. Kraków: Znak, 2020. ISBN 978-83-240-6106-8.