Worochta (obwód lwowski)
Worochta (ukr. Ворохта) – dawna wieś, obecnie na terenie Ukrainy, rejonu czerwonogrodzkiego obwodu lwowskiego. Leżała na północny zachód od Bełza i tuż na południowy wschód od Machnówka, nad Rzeczycą. Na północy graniczyła z Budyninem, na wschodzie z Tuszkowem i na południowym zachodzie ze Stajami. Obecnie w miejscu tym przebiega granica państwowa[1].
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 50°24′37″N 23°56′08″E/50,410278 23,935556
| |
W II Rzeczypospolitej do 1934 samodzielna gmina jednostkowa. Następnie należała do zbiorowej wiejskiej gminy Bełz w powiecie sokalskim w woj. lwowskim[2].
6 kwietnia 1944 r. w Wielki Czwartek, wieś została napadnięta przez nacjonalistów ukraińskich. Zamordowano ponad 30 Polaków. Łącznie w 1944 r. członkowie OUN - UPA zabili tutaj 46 Polaków[3]. W 1994 roku rodzinom pomordowanych udało się postawić tam drewniane krzyże[4].
Po wojnie wieś weszła w skład powiatu hrubieszowskigo w woj. lubelskim. W 1951 roku położenie wsi w pasie granicznym sprawiło, że została ona wraz z większą częścią gminy Bełz (którą równocześnie przekształcono w gminę Chłopiatyn) przyłączona do Związku Radzieckiego w ramach umowy o zamianie granic z 1951 roku[5]. Znalazła się w pasie granicznym i została zlikwidowana, a mieszkańców przesiedlono na ziemie zachodnie i północne. Niewielki skrawek Worochty znalazł się po stronie polskiej.
Przypisy
edytuj- ↑ Worochta na mapie austriackiej z XIX wieku.
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 554
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 1024, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
- ↑ www.kresy.pl
- ↑ Dz.U. z 1952 r. nr 11, poz. 63
Linki zewnętrzne
edytuj- "Prostowanie granicy" – artykuł w Dzienniku Wschodnim
- Worochta (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 945.