Wikipedia

Wyścig Pokoju 1949

II edycja Wyścigu Pokoju, która odbyła się w dniach 1-9 maja 1949 r. Tym razem organizatorzy (redakcje gazet polskiej „Trybuny Ludu” i czechosłowackiego Rudého práva oraz związki kolarskie z obu krajów) postanowili, że odbędzie się jeden wyścig na trasie Praga-Warszawa. W kolejnych latach wyścig miał na przemian rozpoczynać się w jednym z tych miast.
Ten amatorski wyścig kolarski liczył sobie 1259 km i podzielony był na 8 etapów. W klasyfikacji indywidualnej zwyciężył reprezentant Czechosłowacji Jan Veselý, a drużynowo zespół Francja II. Sędzią głównym wyścigu był Karel Tocl z Czechosłowacji.

Wyścig Pokoju 1949
1948 1950
Data

1-9 maja 1949

Etapów

8

Dystans

1259 km

Czas zwycięzcy

36h 26’36’’ (34,684 km/h)

Zgłoszenia

101 kolarzy

Ukończyło wyścig

71 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Czechosłowacja Jan Veselý

Drugie miejsce

Francja Maurice Herbulot

Trzecie miejsce

Francja Charles Riegert

Pozostałe klasyfikacje
Drużynowa

Francja Francja II

Na starcie 2. Wyścigu Pokoju stanęło 18 ekip z 8 państw. Poza zespołami z państw tzw. demokracji ludowej pojawiły się drużyny wystawione przez robotnicze związki sportowe (FSGT z Francji i TUL z Finlandii). Regulamin głosił wprawdzie, że: „W wyścigu mogą brać udział zaproszeni kolarze krajów demokracji ludowej oraz robotniczych związków sportowych innych państwa posiadających licencję państwowych związków kolarskich należących do UCI, ważną na rok 1949”, ale zdecydowano się dopuścić zawodników FSGT, którzy takiej licencji nie posiadali. O ile rok wcześniej nie dopuszczono do startu Albańczyków[1], to tym razem zrobiono odstępstwo od wyżej wspomnianej zasady[2].

Lista startowa

edytuj

Organizatorzy zadecydowali, że każdy kraj mogą reprezentować maksymalnie 3 drużyny w maksymalnie sześcioosobowych składach. W sumie wystartowało 101 kolarzy spośród których 71 dotarło do mety wyścigu. Drużyny uczestniczące w wyścigu to:

  ALBANIA   FRANCJA II (FSGT)
Nido Kote Ruzhdi Cerma Elie Bathie René Rigaut
Michel Cico Piro Anghelli Georges Benedetto Maurice Herbulot
Sterjo Koco Lacej Gani Roger Ilitch Michel Garcia
  BUŁGARIA I   FRANCJA III (FSGT)
Jordan Konstantinow Ilija Wełczew Raymond Bordel Charles Darbois
Miłko Rusew Slavi Nikołow René Labois Edouard Gougeon
Kelczo Dobrew Stefan Iwanow Jacques Nedellec
  BUŁGARIA II   POLSKA I
Nikoła Nenow Grigor Dobrew Józef Kapiak Wacław Wójcik
Todor Diszew Cwetko Georgijew Wacław Wrzesiński Lucjan Pietraszewski
Iwan Dinew Georgi Geszew Marian Rzeźnicki Roman Siemiński
  BUŁGARIA III   POLSKA II
Angeł Mitow Panajet Rajczew Ryszard Kudert Teofil Sałyga
Angeł Milew Christo Christow Robert Nowoczek Wilhelm Weglenda
Borys Michajłow Stojko Wojewodow Henryk Czyż Stefan Mich
  CZECHOSŁOWACJA I   POLSKA III
Jan Veselý Jiří Holubec Władysław Wandor Eugeniusz Targoński
Emanuel Krejčů Milan Perič Tadeusz Olszewski Jerzy Liszkiewicz
Květoslav Bohdan Vladimír Siegl Władysław Motyka Roman Bukowski
  CZECHOSŁOWACJA II   RUMUNIA I
Antonín Doležalík Lubomír Puklický Marin Niculescu Ervant Norhadian
Antonín Veverka František Hanus Gheorghe Negoescu Luciano Horvatin
Karel Vaverka Miroslav Jeník Constantin Șandru Nicolae Chicomban
  CZECHOSŁOWACJA III   RUMUNIA II
Josef Pavlas Ladislav Javořík Traian Chicomban Constantin Cihodaru
Jurij Ejem Zdeněk Šrámek Iulian Gociman Ștefan Petrescu
Oldřich Mládek Jaroslav Aubrecht
  FINLANDIA (TUL)   WĘGRY I
Onni Niemi Zoltan Tobias László Papp
Tykö Pellinen Károly Kovács Mihály Mayer
Sulo Punkinen János Ötvös Gyula Sere
  FRANCJA I (FSGT)   WĘGRY II
Antoine Tarrega Eugène Garnier Mihály Irhazi Ferenc Gal
Charles Riegert Jacques Evesque Ede Kaiser Géza Kertész
Fausty Donati Henri Beaumont Ferenc Jonas László Vida

W porównaniu do 1. edycji wyścigu zabrakło kolarzy z Jugosławii, której reprezentanci zwyciężyli w klasyfikacjach indywidualnych obu wyścigów zaliczanych do tejże edycji.

Trasa wyścigu

edytuj

Licząca 1259 km trasa została podzielona na 8. etapów. Pierwsze cztery etapy w całości przebiegały przez terytorium Czechosłowacji. Na V etapie z Ostrawy do Katowic kolarze przekroczyli granicę czechosłowacko-polską. Kolejne trzy etapy przebiegały przez terytorium Polski. Najdłuższym etapem był, liczący 212 km, etap VII z Wrocławia do Łodzi. Najkrótszy etap miał długość 111 km z Gottwaldova[3] do Ostrawy.

Przebieg wyścigu

edytuj

Przed startem wyścigu za faworytów do zwycięstwa w klasyfikacji indywidualnej uważano kolarzy z Francji. Drużynowo faworytami byli Polacy, gdyż w pierwszym zespole zebrano najlepszych kolarzy z zespołów, które zwyciężyły w klasyfikacjach drużynowych w 1. edycji wyścigu.

Jak się później okazało przewidywania te były tylko częściowo zgodne z prawdą. Wyścig Pokoju w 1949 r. zdominował reprezentant Czehcosłowacji Jan Veselý, który odniósł pięć zwycięstw etapowych. Jego głównym rywalem był Francuz Eugene Garnier. Do VI etapu Francuz dotrzymywał kroku reprezentantowi Czechosłowacji, któremu dopiero na najdłuższym VII etapie z Wrocławia do Łodzi, udało się uzyskać przewagę piętnastu minut nad konkurentem. Ostatecznie na mecie wyścigu w Warszawie utrzymując przewagę blisko dwunastu minut nad innym Francuzem Maurice'em Herbulotem, a Eugene Garnier ukończył rywalizację na czwartym miejscu.

Klasyfikacja generalna wyścigu pokazuje, że silne zespoły wystawił francuski związek FSGT. W sumie czterech Francuzów z zespołów Francja I i Francja II zajęło miejsca od 2. do 5. W rywalizacji drużynowej od początku ton nadawały zespoły Czechosłowacji I i Francji II. Później do walki włączyły się zespoły Francji I i Polski I. Polacy dzięki doskonałej jeździe na ostatnim etapie wywalczyli drugie miejsce w klasyfikacji drużynowej wyścigu.

W 2. edycji Wyścigu Pokoju siła kolarzy w peletonie była bardzo różna. Różnica między 1. i 10. kolarzem wyścigu wynosiła niemal pół godziny. Ostatni sklasyfikowany kolarz Bułgar Borys Michajłow stracił do zwycięzcy ponad sześć i pół godziny. W rywalizacji drużynowej dwa najsłabsze zespoły Finlandii i Rumunii II straciły odpowiednio ponad dziewięć i ponad dziesięć godzin.

Wyniki

edytuj

I etap, (1 maja 1949), Praga – Pardubice (143 km)

edytuj

Pierwszy etap ujawnił układ sił w peletonie. Z bardzo dobrej strony pokazali się kolarze francuscy, których pięciu znalazło się w czołowej dziesiątce na mecie etapu. Jednak jego zwycięzcą został reprezentant Czechosłowacji Jan Veselý. W klasyfikacji drużynowej na czele znalazł się zespół Francji II a Polacy, którzy nie trafili z formą na początek wyścigu i dodatkowo mieli pecha (pięć defektów) stracili do zwycięzców niemal 15 minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Jan Veselý Czechosłowacja I 4:05,40
2.   Eugène Garnier Francja I +0,00
3.   Maurice Herbulot Francja II +0,00
4.   Elie Bathie Francja II +0,08
5.   Jiří Holubec Czechosłowacja I +3,46
6.   Emanuel Krejčů Czechosłowacja I +4,11
7.   Georges Benedetto Francja II +4,11
8.   René Rigaut Francja II +4,11
9.   Zoltan Tobias Węgry I +4,11
10.   Miroslav Jeník Czechosłowacja II +5,50

II etap, (2 maja 1949), Pardubice – Brno (137 km)

edytuj

Drugi etap był podobny do pierwszego. Na metę pierwsza dotarła dwójka kolarzy: Jan Veselý z Czechosłowacji i podążający za nim jak cień Francuz Eugene Garnier. Ponownie zwyciężył Veselý i ponownie w pierwszej dziesiątce było pięciu Francuzów. Tym razem w pierwszej dziesiątce znalazł się jeden Polak Wacław Wójcik. Nie poprawiło to jednak sytuacji zespołu Polska I, którego strata do liderującej Francji II urosła do nieco ponad 24 minut, mimo że awansował na czwarte miejsce w klasyfikacji drużynowej.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Jan Veselý Czechosłowacja I 4:00,56
2.   Eugène Garnier Francja I +0,00
3.   Emanuel Krejčů Czechosłowacja I +1,36
4.   Elie Bathie Francja II +2,04
5.   Raymond Bordel Francja III +3,02
6.   Constantin Șandru Rumunia I +3,02
7.   Wacław Wójcik Polska I +3,02
8.   Maurice Herbulot Francja II +3,02
9.   Henri Beaumont Francja I +3,02
10.   Lubomír Puklický Czechosłowacja II +3,02

III etap, (3 maja 1949), Brno – Gottwaldov (140 km)

edytuj

Trzeci etap był radośniejszy dla kibiców kolarstwa w Polsce. Jego zwycięzcą został Marian Rzeźnicki, który finiszował dziesięć sekund przed Francuzem Charles'em Rigertem. Lider wyścigu Jan Veselý tym razem przyjechał w głównej grupie ze stratą minuty i czternastu sekund do zwycięzcy. Drużynowo etap wygrali Polacy, których pięciu znalazło się w pierwszej dziesiątce, jednak ich strata do prowadzącej w klasyfikacji drużynowej Francji II zmniejszyła się o zaledwie 20 sekund i w dalszym ciągu wynosiła około 24 minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Marian Rzeźnicki Polska I 4:25,22
2.   Charles Riegert Francja I +0,10
3.   Antonín Veverka Czechosłowacja II +0,20
4.   Maurice Herbulot Francja II +0,20
5.   Károly Kovács Węgry I +1,14
6.   Jan Veselý Czechosłowacja I +1,14
7.   Wacław Wrzesiński Polska I +1,14
8.   Wacław Wójcik Polska I +1,14
9.   Teofil Sałyga Polska II +1,14
10.   Lucjan Pietraszewski Polska I +1,14

IV etap, (4 maja 1949), Gottwaldov – Ostrawa (111 km)

edytuj

Na najkrótszym etapie 2. edycji Wyścigu Pokoju nie doszło do żadnych zmian w klasyfikacjach indywidualnej i drużynowej, gdyż na metę w Ostrawie przyjechała duża 28-osobowa grupa. Z niej najszybciej finiszował, potwierdzając swój prymat w klasyfikacji generalnej, reprezentant Czechosłowacji Jan Veselý, wyprzedzając Węgra Károly Kovácsa i zwycięzcę poprzedniego etapu Polaka Mariana Rzeźnickiego.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Jan Veselý Czechosłowacja I 3:35,26
2.   Károly Kovács Węgry I +0,00
3.   Marian Rzeźnicki Polska I +0,00
4.   Maurice Herbulot Francja II +0,00
5.   Marin Niculescu Rumunia I +0,00
6.   Lucjan Pietraszewski Polska I +0,00
7.   Teofil Sałyga Polska II +0,00
8.   Eugène Garnier Francja I +0,00

V etap, (6 maja 1949), Ostrawa – Katowice (147 km)

edytuj

Piąty etap 2 edycji Wyścigu Pokoju, rozegrany po dniu przerwy, pokazał siłę kolarzy francuskich, którym tym razem udało się zgubić lidera wyścigu Jana Veselego z Czechosłowacji. Jednak niestety dla nich ich najwyżej sklasyfikowany kolarz (wicelider wyścigu) Eugene Garnier przyjechał tuż za Czechosłowakiem. Etapowe zwycięstwo odniósł Charles Riegert, który na metę dojechał razem ze swoim rodakiem Maurice'em Herbulotem. Kolejne dwa miejsca zajęli Polacy Henryk Czyż i Wacław Wójcik, którzy jako drużyna zaczęli odżywać po słabym początku wyścigu. Jednak w drużynowej klasyfikacji generalnej nadal przewodziła Francja II, a zespół Polski I zmniejszył straty do nieco ponad 20 minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Charles Riegert Francja I 4:02,13
2.   Maurice Herbulot Francja II +0,00
3.   Henryk Czyż Polska II +0,15
4.   Wacław Wójcik Polska I +0,21
5.   Raymond Bordel Francja III +0,54
6.   Jan Veselý Czechosłowacja I +1,15
7.   Eugène Garnier Francja I +1,16
8.   Emanuel Krejčů Czechosłowacja I +1,19
9.   Robert Nowoczek Polska II +1,21
10.   Constantin Şandru Rumunia I +1,23

VI etap, (7 maja 1949), Katowice – Wrocław (184 km)

edytuj

Na 6 etapie powtarza się znowu schemat znany z kilku wcześniejszych etapów. Czwarte etapowe zwycięstwo odnosi Jan Veselý z Czechosłowacji a tuż za nim przyjeżdżają Francuzi, drugie miejsce zajmuje jego „cień” Eugene Garnier. Finiszują oni z minimalną przewagą nad kolejnymi kolarzami, którzy tworzą w sumie ponad 40-osobową grupę. W klasyfikacjach zarówno indywidualnej jak i drużynowej nie następują w związku z tym, żadne istotne zmiany.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Jan Veselý Czechosłowacja I 5:34,12
2.   Eugène Garnier Francja I +0,01
3.   Edouard Gougeon Francja III +0,02
4.   Károly Kovács Węgry I +0,02
5.   Lucjan Pietraszewski Polska I +0,02
6.   Jiří Holubec Czechosłowacja I +0,02
7.   Marin Niculescu Rumunia I +0,02
8.   Wilhelm Weglenda Polska II +0,02
9.   Wacław Wójcik Polska I +0,02
10.   Roman Siemiński Polska I +0,02
11.   Wacław Wrzesiński Polska I +0,02

VII etap, (8 maja 1949), Wrocław – Łódź (212 km)

edytuj

Najdłuższy etap 2. edycji Wyścigu Pokoju był, jak się okazało, rozstrzygający dla ostatecznych wyników w klasyfikacji indywidualnej. Swoje wielkie zdolności i siłę pokazał lider, reprezentujący Czechosłowację Jan Veselý, któremu udało się zgubić Francuzów (zwłaszcza dotychczasowego wicelidera Eugena Garniera – stracił ponad 15 minut). Veselý wygrał ten etap po samotnej ucieczce (było to jego piąte zwycięstwo na siedem rozegranych do tej pory etapów). Drugiego na mecie Charlesa Riegerta wyprzedził o ponad trzy i pół minuty. Dobrze na tym etapie pojechała drużyna Polska I, która awansowała na drugie miejsce i zniwelowała przewagę zespołu Francja I z ponad dwudziestu do dziewięciu minut.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Jan Veselý Czechosłowacja I 5:29,58
2.   Charles Riegert Francja I +3,36
3.   Gheorghe Negoescu Rumunia I +3,59
4.   Lucjan Pietraszewski Polska I +4,10
5.   Wacław Wójcik Polska I +6,55
6.   Constantin Şandru Rumunia I +6,57
7.   Maurice Herbulot Francja II +10,35
8.   Elie Bathie Francja II +11,42
9.   Květoslav Bohdan Czechosłowacja I +14,32
10.   Edouard Gougeon Francja III +14,40

VIII etap, (9 maja 1949), Łódź – Warszawa (185 km)

edytuj

Zwycięstwo w indywidualnej klasyfikacji zostało już rozstrzygnięte, walka jednak wciąż toczyła się o zwycięstwo w klasyfikacji drużynowej. Polacy nie chcieli się poddać i w związku z tym ostatni etap 2. edycji Wyścigu Pokoju nie był etapem „przyjaźni”. Na ulicach Piotrkowa Trybunalskiego, przez który prowadziła trasa wyścigu dwójce Polaków Teofilowi Sałydze i Lucjanowi Pietraszewskiemu udało się uciec Francuzom. Razem z nimi uciekli również reprezentanci Czechosłowacji František Hanus i Kvetoslav Bohdan. W pewnym momencie ta czwórka miała nawet siedem minut przewagi nad peletonem. Niestety dla Polaków tylko Pietraszewski był członkiem mającej szanse na zwycięstwo Polski I a Sałyga jechał w barwach Polski II. Ostatecznie w Warszawie zwyciężył Pietraszewski wygrywając minimalnie z Hanusem. Lider i zwycięzca wyścigu Jan Veselý przyjechał piąty ze stratą ponad czterech minut do Polaka. Tuż za nim linię mety minął jego „cień” Eugene Garnier. Ostatecznie w klasyfikacji drużynowej wygrała Francja II a drugie miejsce zajęła Polska I ze stratą, którą udało się zmniejszyć do trzech minut i 26 sekund.

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Lucjan Pietraszewski Polska I 5:05,55
2.   František Hanus Czechosłowacja II +0,02
3.   Teofil Sałyga Polska II +0,41
4.   Květoslav Bohdan Czechosłowacja I +1,06
5.   Jan Veselý Czechosłowacja I +4,25
6.   Eugène Garnier Francja I +4,25
7.   Marian Rzeźnicki Polska I +4,25
8.   Károly Kovács Węgry I +4,26
9.   Antonín Veverka Czechosłowacja II +4,27
10.   Jordan Konstantinow Bułgaria I +4,28

Etapy podsumowanie

edytuj
Etap Data Start – meta Długość (km) Zwycięzca etapu Czas
Średnia prędkość 		Lider Lider
drużynowy wyścigu
I etap 1 maja Praga – Pardubice 143 km   Jan Veselý 4h 05'40"
34,9 km/h		   Jan Veselý   Francja II
II etap 2 maja Pardubice-Brno 137 km   Jan Veselý 4h 00'56"
34,1 km/h
III etap 3 maja Brno-Gottwaldov 140 km   Marian Rzeźnicki 4h 25'22"
31,7 km/h
IV etap 4 maja Gottwaldov-Ostrawa 111 km   Jan Veselý 3h 35'26"
30,9 km/h
V etap 6 maja Ostrawa-Katowice 147 km   Charles Riegert 4h 02'13"
36,4 km/h
VI etap 7 maja Katowice-Wrocław 184 km   Jan Veselý 5h 34'12"
33,0 km/h
VII etap 8 maja Wrocław-Łódź 212 km   Jan Veselý 5h 29'58"
38,6 km/h
VIII etap 9 maja Łódź-Warszawa 185 km   Lucjan Pietraszewski 5h 05'55"
36,3 km/h

Klasyfikacja indywidualna

edytuj

Koszulka żółta

L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata L.p. Zawodnik Drużyna Czas/strata
1.   Jan Veselý Czechosłowacja I 36:26,36 37.   Ede Kaiser Węgry I +1:13,49
2.   Maurice Herbulot Francja II +11,55 38.   Eugeniusz Targoński Polska III +1:16,27
3.   Charles Riegert Francja I +12,19 39.   František Hanus Czechosłowacja II +1:16,44
4.   Eugène Garnier Francja I +15,29 40.   Władysław Motyka Polska III +1:20,45
5.   Elie Bathie Francja II +15,59 41.   Ervant Norhadian Rumunia I +1:23,46
6.   Wacław Wójcik Polska I +16,12 42.   Géza Kertész Węgry II +1:25,14
7.   Lucjan Pietraszewski Polska I +25,06 43.   Antonín Veverka Czechosłowacja II +1:28,31
8.   Gyula Sere Węgry I +26,10 44.   Jacques Nedellec Francja III +1:29,26
9.   Teofil Sałyga Polska II +26,11 45.   Miłko Rusew Bułgaria I +1:30,19
10.   Lubomír Puklický Czechosłowacja II +29,18 46.   Antonín Doležalík Czechosłowacja II +1:41,04
11.   Georges Benedetto Francja II +30,41 47.   Oldřich Mládek Czechosłowacja III +1:44,14
12.   Jiří Holubec Czechosłowacja I +32,26 48.   László Vida Węgry II +1:45,22
13.   Jerzy Liszkiewicz Polska III +34,18 49.   Jordan Konstantinow Bułgaria I +1:45,48
14.   Marian Rzeźnicki Polska I +41,15 50.   Georgi Geszew Bułgaria II +1:52,13
15.   Constantin Șandru Rumunia I +41,34 51.   Tadeusz Olszewski Polska III +2:00,56
16.   Roman Siemiński Polska I +45,16 52.   Roman Bukowski Polska III +2:05,50
17.   Károly Kovács Węgry I +47,18 53.   Květoslav Bohdan Czechosłowacja I +2:06,41
18.   Piro Anghelli Albania +50,38 54.   Ryszard Kudert Polska II +2:11,59
19.   Marin Niculescu Rumunia I +50,54 55.   Cwetko Georgijew Bułgaria II +2:25,26
20.   Wacław Wrzesiński Polska I +52,14 56.   Nido Kote Albania +2:28,28
21.   Charles Darbois Francja III +53,38 57.   René Labois Francja III +2:51,51
22.   Robert Nowoczek Polska II +54,22 58.   Iulian Gociman Rumunia II +2:52,17
23.   Józef Kapiak Polska I +54,50 59.   Constantin Cihodaru Rumunia II +2:57,33
24.   Wilhelm Weglenda Polska II +54,56 60.   Ladislav Javořík Czechosłowacja III +2:59,15
25.   Henryk Czyż Polska II +59,00 61.   Mihály Mayer Węgry I +3:09,51
26.   Fausty Donati Francja I +59,06 62.   Onni Niemi Finlandia +3:41,02
27.   Ilija Wełczew Bułgaria I +1:00,53 63.   Tykö Pellinen Finlandia +3:43,58
28.   Stefan Mich Polska II +1:01,40 64.   Christo Christow Bułgaria III +3:48,09
29.   Gheorghe Negoescu Rumunia I +1:02,01 65.   Sulo Punkinen Finlandia +3:51,24
30.   Edouard Gougeon Francja III +1:04,10 66.   Angeł Milew Bułgaria III +3:53,49
31.   Josef Pavlas Czechosłowacja III +1:06,02 67.   Panajet Rajczew Bułgaria III +3:56,28
32.   Traian Chicomban Rumunia II +1:06,41 68.   Iwan Dinew Bułgaria II +4:19,35
33.   Karel Vaverka Czechosłowacja II +1:07,21 69.   … Dobrew[4] Bułgaria +4:57,20
34.   Miroslav Jeník Czechosłowacja II +1:07,59 70.   Ștefan Petrescu Rumunia II +5:42,53
35.   Nicolae Chicomban Rumunia I +1:09,36 71.   Borys Michajłow Bułgaria III +6:42,03
36.   … Dobrew[4] Bułgaria +1:13,22

Klasyfikacja drużynowa

edytuj

Na wynik składa się rzeczywista suma czasów – bez bonifikat – trzech pierwszych zawodników drużyny na każdym etapie.

L.p. Drużyna Czas/strata L.p. Drużyna Czas/strata
1.   Francja II 110:13,31 10.   Bułgaria I +1:56,46
2.   Polska I +3,26 11.   Czechosłowacja III +2:00,51
3.   Czechosłowacja I +12,28 12.   Węgry I +2:11,49
4.   Francja I +13,46 13.   Węgry II +3:16,46
5.   Polska II +38,38 14.   Bułgaria II +5:35,28
6.   Rumunia I +42,32 15.   Bułgaria III +6:33,42
7.   Czechosłowacja II +1:24,55 16.   Finlandia +9:22,41
8.   Francja III +1:32,52 17.   Rumunia II +10:39,06
9.   Polska III +1:41,24   Albania zdekompletowana

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Bogdan Tuszyński: Wyścig Pokoju 1948-1988. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo "Sport i Turystyka", 1989, s. 27. ISBN 83-217-2662-3.
  2. ↑ Bogdan Tuszyński: Wyścig Pokoju 1948-1988. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo "Sport i Turystyka", 1989, s. 51. ISBN 83-217-2662-3.
  3. ↑ Od 1 stycznia 1949 r. do 31 grudnia 1989 r. miasto Zlin w Czechach nosiło nazwę Gottwaldov na cześć komunistycznego prezydenta Klementa Gottwalda.
  4. ↑ a b Kelczo lub Grigor

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyścig_Pokoju_1949&oldid=71660604”