Wybory prezydenckie w 1848 roku odbywały się rok po zakończeniu wojny z Meksykiem[1]. Oprócz idei „Objawionego Przeznaczenia” promującego ekspansjonizm terytorialny, coraz bardziej ważką kwestią była sprawa niewolnictwa[2]. Ustępujący prezydent James Polk nie zamierzał ubiegać się o reelekcję[1]. Wobec tego Partia Demokratyczna wysunęła Lewisa Cassa jako kandydata na prezydenta, który gorąco popierał ideę „Boskiego Przeznaczenia”, mając jednocześnie stosunkowo umiarkowane poglądy[2]. Cass był autorem pojęcia „suwerenności ludu” i nie zajął jednoznacznego stanowiska ws. niewolnictwa[2]. Partia Wigów na początku czerwca 1848 zwołała konwencję w Filadelfii, gdzie nominowała Zachary’ego Taylora jako kandydata na prezydenta[3]. Nominację wiceprezydencką otrzymał Millard Fillmore[3]. Taylor był przedstawiany jako bohater wojny meksykańskiej, dlatego startował bez programu wyborczego[2]. Nie podzielał ostrych poglądów południa ws. niewolnictwa, choć sam posiadał niewolników, co przysporzyło mu poparcia wśród południowych wigów[1]. Kandydatura Taylora bardzo rozczarowała lidera wigów, Henry’ego Claya, który liczył, że sam uzyska poparcie[2]. Swojego kandydata zgłosiła także Partia Wolnej Ziemi, złożona z byłych demokratów („podpalacze stodół”), wigów („wigowie sumienia”) i wolnościowców (członków Partii Wolności)[2]. Na konwencji w Buffalo w sierpniu 1848, nominację uzyskał Martin Van Buren, a kandydatem na wiceprezydenta został Charles Francis Adams, syn Johna Quincy’ego Adamsa[2]. Osobnym kandydatem wolnościowców został Gerrit Smith[4]. W kampanii Van Buren zabiegał o ograniczenie niewolnictwa, darmowej ziemi dla osadników na zachodzie, wyższych taryf celnych i większego wspomagania infrastruktury[2]. Pojawienie się kandydatów Partii Wolnej Ziemi, spowodowało odebranie głosów demokratów w Ohio, Indianie i Nowym Jorku, co umożliwiło zwycięstwo wigom[5].
- Partia Demokratyczna
-
Lewis Cass
-
William Butler
- Partia Wolności
- Partia Wigów
-
Zachary Taylor
-
Millard Fillmore
- Partia Wolnej Ziemi
-
Martin Van Buren
-
Charles Adams
Głosowanie powszechne odbyło się 7 listopada 1848 roku i wzięło w nim udział ok. 2,9 mln osób[4]. Taylor uzyskał 47,3% poparcia, wobec 42,5% dla Cassa i 10,1% dla Van Burena[4]. Ponadto, niecałe 300 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 72,7%[6]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 14 lutego 1849[7]) Taylor uzyskał 163 głosy, przy wymaganej większości 146 głosów[8]. Na Cassa zagłosowało 127 elektorów[8]. W głosowaniu na wiceprezydenta zwyciężył Miliard Fillmore, uzyskując 163 głosy, wobec 127 dla Williama Butlera[8].
Ponieważ 4 marca 1849 wypadała niedziela, Zachary Taylor został zaprzysiężony dzień później[9]. Z powodu tego jednodniowego wakatu na najwyższym stanowisku, powstała miejska legenda, mówiąca że przez jeden dzień prezydentem de iure był David Rice Atchison – przewodniczący pro tempore Senatu[10].
Lewis Cass
William Butler
Gerrit Smith
Zachary Taylor
Millard Fillmore
Martin Van Buren
Charles Adams
