Wywłócznik kłosowy

Wywłócznik kłosowy (Myriophyllum spicatum) – gatunek rośliny wodnej z rodzaju wywłócznik, rodziny wodnikowatych.

Wywłócznik kłosowy
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

Saxifraganae

Rząd

skalnicowce

Rodzina

wodnikowate

Rodzaj

wywłócznik

Gatunek

wywłócznik kłosowy

Nazwa systematyczna
Myriophyllum spicatum L.
Sp. pl. 2:992. 1753
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Pokrój
Kwiatostan

Rozmieszczenie geograficzne

edytuj

Występuje naturalnie w Europie, Azji (z wyjątkiem Półwyspu Arabskiego, Indii i Indochin) oraz w północnej Afryce. Zawleczony poza tym do południowej Afryki i na oba kontynenty amerykańskie. W Polsce pospolity, rozpowszechniony na niżu i pogórzu, w wodach stojących i wolno płynących, zasobnych w składniki pokarmowe.

Morfologia

edytuj
Pokrój
Elodeid swobodnie pływający lub zakotwiczający się w dnie przy pomocy pędów płożących i korzeni przybyszowych. Nad powierzchnię wystają jedynie kwiatostany. Rzadko zdolny do wytwarzania karłowatych form lądowych (Myriophyllum spicatum for. terrerstre Glück).
Łodyga
Rozgałęziona, koloru czerwonawego. Długość zwykle od 20 cm do 3 m. Wyjątkowo do 4–5 m. U formy lądowej – kilka centymetrów. Stosunkowo sztywna. Okrągła w przekroju. Pędy płożące przypominają kłącze.
Liście
Pierzastosieczne o nitkowatych odcinkach. Najczęściej w okółkach po cztery, mają barwę ciemnozieloną, jesienią czerwonawą. Łatki liści dość sztywne, odstające od łodygi także po wyciągnięciu z wody, ułożone mniej więcej naprzeciwlegle. Długość 1,5–3,5 cm.
Kwiaty
Jasnoróżowe, niepozorne. Zebrane w wyniesione nad wodę kłosy, co umożliwia anemochorię. Przeważnie obupłciowe, ale także jednopłciowe. Okwiat podzielony na czterodziałkowy kielich (działki szerokotrójkątne o długości i szerokości ok. 0,3 mm) i czteropłatkową koronę (płatki jajowate o długości 2,5 mm). Słupek czteroszyjkowy, pręciki zebrane po osiem. Ułożone okółkowo po 3–4 w kątach przysadek. Dolne przysadki (często z kwiatami żeńskimi) pierzastosieczne o długości kwiatów; górne (często z kwiatami męskimi) całobrzegie, krótsze od kwiatów. Kłos o długości 4–15 cm, wyprostowany, wielkokwiatowy.
Owoce
Rozłupnia o długości ok. 3 mm rozpadająca się na 4 rozłupki[4][5][6][7].

Biologia i ekologia

edytuj

Hydrofit. Kwitnie od maja do września (zwykle w czerwcu i lipcu). Często rozmnaża się wegetatywnie w ten sposób, że na liściach i wierzchołkach łodyg tworzą się małe pączki, które odrywają się i rozrastają w nowe rośliny (fragmentacja pędów). Do rozmnażania wegetatywnego służą również zmetamorfizowane pędy płożące. W głębszych miejscach rozmnażanie generatywne nie jest możliwe. Roślina nie wytwarza specjalnych turionów. W sprzyjających warunkach jest zdolna przezimować przy dnie w stanie zielonym.

Jeden z pospolitszych makrofitów. Występuje w wodach stojących i wolno płynących o różnej żyzności, bogatych w wapń, o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Często w wodach eutroficznych. Znosi zasolenie do 9‰. Stosunkowo dobrze znosi falowanie. Schodzi do 6 m głębokości, zasiedlając zwykle podłoże zamulone. Może rosnąć na gytii wapiennej, jak i na podłożu piaszczystym z warstwą osadów organicznych. Mimo istnienia formy lądowej, forma typowa po wyschnięciu zbiornika nie jest w stanie przystosować się do nowych warunków i ginie. Tworzy jednogatunkowe agregacje lub wchodzi w skład wielogatunkowych łąk podwodnych. Nie wchodzi do szuwarów. Gatunek charakterystyczny zespołu Myriophylletum spicati i klasy zbiorowisk hydrofitów Potametea[4][5][7].

Liczba chromosomów 2n = 28, 42[5].

Zastosowanie

edytuj

Jest gatunkiem wykorzystywanym do obsadzania ogrodów wodnych, nie jest zbyt wymagający, nie potrzebuje dodatkowego nawożenia, zwłaszcza organicznego. Jest całkowicie mrozoodporny. Rozmnaża się łatwo przez ukorzenianie oderwanych kawałków pędu.

Jeden z gatunków uwzględnianych w obliczaniu Makrofitowego Indeksu Rzecznego na potrzeby monitoringu jakości wód. Ma stosunkowo niską wartość L=3 wskazującą na wysoką trofię siedliska i przeciętną wartość W=2 oznaczającą średnią tolerancję ekologiczną gatunku[8].

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-07] (ang.).
  3. Myriophyllum spicatum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b Zbigniew Podbielkowski, Henryk Tomaszewicz: Zarys hydrobotaniki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 223–224. ISBN 83-01-00566-1.
  5. a b c Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 536. ISBN 83-01-14342-8.
  6. Krzysztof Szoszkiewicz, Szymon Jusik, Tomasz Zgoła: Klucz do oznaczania makrofitów dla potrzeb oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych. Warszawa: Inspekcja Ochrony Środowiska, Wydawnictwo Naukowe Gabriel Borowski, 2008, s. 60, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-04-5.
  7. a b Stanisław Kłosowski, Grzegorz Kłosowski: Rośliny wodne i bagienne. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2007, s. 92. ISBN 978-83-7073-248-6.
  8. Metoda oceny i klasyfikacji rzek na podstawie makrofitów. W: Krzysztof Szoszkiewicz, Janina Zbierska, Szymon Jusik, Tomasz Zgoła: Makrofitowa Metoda Oceny Rzek : Podręcznik metodyczny do oceny i klasyfikacji stanu ekologicznego wód płynących w oparciu o rośliny wodne. Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2010, s. 62. (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Wolfgang Dreyer, Staw rośliny i zwierzęta, Grzegorz Jednoralski (tłum.), Warszawa: Wyd. Multico, 1995, ISBN 83-7073-068-X, OCLC 830050670.
  • Jerzy Lewczuk, Ogródek wodny, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne,1994, ISBN 83-09-01596-8.
  • Marta Bielecka, Biuletyn Informacyjno-Handlowy. Kwiecień, Podkarpacki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Boguchwale, kwiecień 2006.