Zaraza alzacka (Orobanche alsatica Kirschleger) – gatunek byliny z rodziny zarazowatych (Orobanchaceae).

Zaraza alzacka
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

jasnotowce

Rodzina

zarazowate

Rodzaj

zaraza

Gatunek

zaraza alzacka

Nazwa systematyczna
Orobanche alsatica Kirschleger
Prod. Fl. Alsat. 109; F. Schultz, Arch. Fl. Fr. et Allem. 69

Zasięg występowania

edytuj

Występuje w Afryce Północnej (Maroko), w Europie Południowej i Środkowej oraz na obszarach Azji o umiarkowanym klimacie (po Chiny)[3]. W Polsce jest bardzo rzadka i występuje głównie w południowej i północno-zachodniej części kraju[4].

Morfologia

edytuj
 
Kwiatostan
 
Kielich
 
Korona od przodu z żółtym znamieniem
 
Słupek
 
Owłosione nitki pręcików
Łodyga
Osiąga wysokość do 70 cm. Jest jasnożółta lub zaczerwieniona, pokryta gruczołowatymi włoskami.
Liście
Łuskowate, ogruczolone, długości 10–22 mm. W dolnej części łodygi wyrastają gęsto, są szerokotrójkątne, ułożone dachówkowato. Im wyżej tym bardziej lancetowate i luźno stojące.
Kwiaty
Kwiatostan na szczycie łodygi jest kłosowaty, gęsty, utworzony z kwiatów siedzących w kątach łuskowatych przysadek. Korona długości 12–22 mm, żółtawa lub jasnobrunatna, powyżej nasady silnie wydęta, zagięta do przodu, z szeroką gardzielą, dwuwargowa. Warga górna jest dwu-, dolna trzyłatkowa. Łatki są pokryte gruczołami, brzegiem falowane, nierówno ząbkowane. Pręciki cztery, dwusilne, przyrośnięte są 1–6 mm powyżej nasady rurki korony. Szyjka słupka jest owłosiona.
Owoce
Torebka o długości 7–10 mm. Nasiona liczne i drobne, długości do 0,5 mm[5].

Biologia i ekologia

edytuj

Geofit. Jest rośliną bezzieleniową, bez korzenia i jak wszystkie zarazy jest pasożytem. Jej ofiarami padają gatunki z rodziny selerowatych. Liczba chromosomów 2n= 38[4]. Rośnie w zaroślach i na obrzeżach lasów[5].

Zagrożenia i ochrona

edytuj

Gatunek ten jest bardzo rzadki. Spotykano go na Pomorzu Zachodnim, Śląsku oraz Wyżynie Małopolskiej. Od 2004 r. podlegał w Polsce ścisłej ochronie gatunkowej, od 2014 roku - ochronie częściowej[6]. Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[7] w grupie gatunków wymierających (kategoria zagrożenia E). W wydaniu z 2016 roku otrzymała kategorię EN (zagrożony)[8]. Znajduje się także w Polskiej czerwonej księdze roślin w grupie gatunków zagrożonych (kategoria zagrożenia EN)[9].

Przypisy

edytuj
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-24] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2014-10-27].
  4. a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  5. a b Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Wyd. II. Multico, 2006, seria: Flora Polski. ISBN 978-83-7073-444-2.
  6. Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin.
  7. Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  8. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  9. Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.