Zasłonak różowonogi

Zasłonak różowonogi (Thaxterogaster porphyropus (Pers.) Niskanen & Liimat.) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae).

Zasłonak różowonogi
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

zasłonakowate

Rodzaj

Thaxterogaster

Gatunek

zasłonak różowonogi

Nazwa systematyczna
Thaxterogaster porphyropus (Pers.) Niskanen & Liimat.
Fungal Diversity 112: 164 (2022)

Systematyka i nazewnictwo edytuj

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Thaxterogaster, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1805 r. Christiaan Hendrik Persoon, nadając mu nazwę Agaricus porphyropus. W 2021 r. Tuula Niskanen i Kare Liimatainen przenieśli go do rodzaju Thaxterogaster[1]. Niektóre synonimy[2]:

  • Cortinarius porphyropus (Alb. & Schwein.) Fr. 1838
  • Gomphos porphyropus (Alb. & Schwein.) Kuntze 1891

Stanisław Domański w 1955 r. nadał mu polską nazwę zasłonak purpuronożny, Andrzej Nespiak w 1975 r. zmienił ją na zasłonak różowonogi[3]. Obydwie polskie nazwy są niespójne z aktualną nazwą naukową[1].

Morfologia edytuj

Kapelusz

Średnica 4–8 cm, początkowo półkulisty do wypukłego, następnie rozpłaszczający się, lepki lub kleisty, z nieco włókienkowatymi, higrofanicznymi smugami, ciemniejszymi na brzegu. Powierzchnia bladoochrowa do srebrzystogliniastej, rzadko fioletowo nabiegła, u starszych okazów żółtawoszara do żółtawokremowej. Osłona skąpa, biaława do lekko fioletowawej, zasnówka fioletowa[4].

Blaszki

Gęste, początkowo fioletowawe do fioletowoszarych, następnie brązowoszare, po zmiażdżeniu silnie barwiący się na fioletowowinno[4].

Trzon

Wysokość 4–9 cm, grubość 1–1,5 cm, z nieco maczugowatą podstawą, po zmiażdżeniu barwiący się na fioletowowinno. Powierzchnia błyszcząca, w górnej części fioletowawa, u podstawy białoszara[4].

Miąższ

W kapeluszu i w górnej części trzonu fioletowy, poza tym białawy, po zmiażdżeniu winnofioletowy. Ma miodowy zapach i niewyraźny smak. W reakcji z jodem (np. w płynie Lugola) barwi się intensywnie liliowo[4].

Cechy mikroskopijne

Wysyp zarodników rdzawobrunatny. Zarodniki elipsoidalne, umiarkowanie brodawkowate, 8,5–10 × 5–6 µm[4].

Gatunki podobne

Charakterystycznymi cechami zasłonaka różowonogiego są: kleisty kapelusz, którego barwa szybko zmienia się na brązowoszarą oraz po zmiażdżeniu zmiana barwy trzonu i miąższu na fioletowowinną. Bardzo podobny jest zasłonak purpurowiejący (Thaxterogaster purpurascens), który odróżnia się ciemniejszym ubarwieniem, trzonem często wyraźniej bulwiastym i nie jest związany z brzozami. Zasłonak białofioletowy (Cortinarius alboviolaceus) ma niekleisty kapelusz, blaszki, jego trzon i miąższ nie staje się intensywnie liliowy po przecięciu lub zmiażdżeniu[4].

Występowanie i siedlisko edytuj

Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 4 stanowiska[3], w późniejszych latach podano następne[6]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[7].

Naziemny grzyb mykoryzowy. Występuje w lasach liściastych i mieszanych i na polanach, zwłaszcza pod brzozami[3].

Grzyb niejadalny[4].

Przypisy edytuj

  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2024-05-16] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2024-05-16] (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 185, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g Roland Labbé, Cortinarius porphyropus [online], Mycoquebec, 2023 [dostęp 2024-05-16].
  5. Występowanie Thaxterogaster porphyropus na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2024-05-16].
  6. Cortinarius porphyropus (zasłonak różowonogi) [online], grzyby.pl [dostęp 2024-01-03] (pol.).
  7. Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, s. 63, ISBN 83-89648-38-5.