Zenon Pietkiewicz

polski dziennikarz

Zenon Pietkiewicz (ur. 28 maja 1862 w Pruszynie (gub. mińska), zm. 3 lipca 1932 w Warszawie) – polski dziennikarz.

Zenon Pietkiewicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 maja 1862
Pruszyna (gub. mińska)

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1932
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Grób Zenona Pietkiewicza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys edytuj

Syn Henryka i Pauliny z Krzyżanowskich. Pod opieką stryja Antoniego Pietkiewicza, dziennikarza i poety piszącego pod pseudonimem Adam Pług kształ­cił się w Warszawie. Najpierw zdał tam maturę a potem stu­diował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego (UW), ale ukończył prawo na tej uczelni. W 1885 roz­począł pracę dziennikarską w „Gazecie Radomskiej”[1].

W latach 1887–1912 współpracował z warszawską „Prawdą”, pisząc do niej felietony z życia prowincji zatytułowane „Na widnokręgu”. W latach 1889–1893 pisywał do „Przeglądu Tygodniowego”[2].

W latach 1891–1897 zamieszczał kroniki miesięczne w „Bibliotece Warszawskiej”[3]. Na krótko (od stycznia do kwietnia 1891) związał się z organem Związku Robotników Polskich „Tygodnikiem Powszechnym”. W 1900 r. redagował „Ekonomistę”. W latach 1903–1905 publikował materiały w dziale sprawozdawczo-ekonomicznym czasopisma „Ogniwo”.

Uczestniczył w ruchu socjalistycznym jako członek II Proletariatu.

Przed I wojną światową przeniósł się do Łodzi, gdzie zamieszkał na stałe i pracował jako dyrektor Towarzystwa Popierania Pracy Społecznej, pełniąc równocześnie obowiązki przedstawiciela i korespondenta „Kuriera Warszawskiego”. Z jego inicjatywy w 1911 r. numer 19. „Tygodnika Ilustrowanego” został poświęcony tematyce łódzkiej, zaś od numeru 20. zaistniała stała rubryka pt. "Życie łódzkie". Od 1913 r. był współpracownikiem warszawskiego tygodnika „Złoty Róg”, w którym prowadził samodzielny dodatek Łódź[4]. Został redaktorem naczelnym powołanego w 1917 w Kijowie pisma „Gazeta Narodowa” (wraz z nim m.in. Karol Waligórski, Henryk Ułaszyn)[5].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 328-4-10)[6].

Przypisy edytuj

  1. Teofil Rewoliński ok. 1883 założył Gazetę Radomską (pierwsze polskojęzyczne pismo periodyczne ukazujące się na terenie guberni radomskiej),wychodziła w latach 1884 – 1917 zmieniając w roku 1905 nazwę na „Głos Radomski”
  2. Tygodnik wydawany w Warszawie w latach 1866–1904 pod redakcją Adama Wiślickiego
  3. Miesięcznik literacko-naukowy ukazujący się w Warszawie w latach 1841–1914, poczytny, utrzymujący przez cały czas swego istnienia wysoki poziom Biblioteka Warszawska
  4. Andrzej Kempa: „Cenna inicjatywa sprzed lat”. „Odgłosy” (Tygodnik społeczno-kulturalny ukazujący się w Łodzi, w latach 1969-1972 jego redaktorem był Jan Koprowski a w latach 1968-1979 kierownikiem działu kulturalnego i sekretarzem redakcji był Jerzy Wilmański), 1982 nr 5 (o dodatku do czasopisma „Złoty Róg”)
  5. Kronika zagraniczna. Nowe pisma w Rosji. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 105 z 9 maja 1917. 
  6. Cmentarz Stare Powązki: PIETKIEWICZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].

Bibliografia edytuj

  • Andrzej Kempa Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów, Oficyna Bibliofilów, Łódź 1991, s. 32,
  • Polski Słownik Biograficzny t. 26 (W. Rukóyżo),
  • Słownik dziennikarzy polskich 1661–1945 pod redakcją Wacława Zuchniewicza. „Prasa Polska” 1983.

Linki zewnętrzne edytuj