Zespół larwy skórnej wędrującej

Zespół larwy skórnej wędrującej (łac.syndroma larvae migrantis cutaneae, larva migrans cutanea) – zespół typowych zmian skórnych, o wyglądzie kanalików, któremu towarzyszy wyraźny odczyn zapalny pod postacią zaczerwienienia, wywoływany przez wędrujące larwy różnych gatunków tęgoryjców (nicieni), zwykle tęgoryjca Ancylostoma brasiliense. Człowiek nie jest gospodarzem tych pasożytów i poza manifestacją skórną nie dochodzi do zakażenia narządów wewnętrznych i innych objawów.

Choroba tęgoryjcowa, nie określona
Syndroma larvae migrantis cutaneae
ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

B76.9

Przebieg zakażenia

edytuj

Człowiek zaraża się poprzez kontakt z ziemią zanieczyszczoną odchodami kotów i psów. Zakażenia są szczególnie częste u dzieci i osób zawodowo narażonych na kontakt z ziemią. Larwy tęgoryjców nie osiągają dojrzałości płciowej u człowieka i zwykle giną samoistnie po kilku, kilkunastu tygodniach, nawet bez leczenia.

Objawy chorobowe

edytuj

Na pograniczu skóry i naskórka pojawia się zaczerwienienie i obrzęk, który następnie się rozszerza, gdyż larwa wędruje z częstością kilku centymetrów na dobę, tworząc charakterystyczne pozakręcane, wyniosłe ponad skórę kanaliki[1]. Zmiany skórne charakteryzują się bardzo intensywnym swędzeniem. W późniejszym czasie w obrębie zmian skórnych mogą pojawiać się pęcherzyki lub pęcherze. Chorobie towarzyszy eozynofilia.

Leczenie

edytuj

Choroba ustępuje samoistnie po naturalnej śmierci larwy. Jednakże stosuje się leczenie, gdyż zmniejsza ono intensywność świądu. W leczeniu można stosować:

  • tiabendazol (25 miligramów na kilogram masy ciała 2 x dziennie), który może być również stosowany miejscowo na skórę[2]
  • albendazol (200 miligramów 2 x dziennie przez 2 dni)
  • iwermektyna (25 mikrogramów na kilogram jednorazowo)

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj