Wikipedia

Zgromadzenie Księży Misjonarzy

stowarzyszenie życia apostolskiego

Zgromadzenie Księży Misjonarzy[1], właściwie Zgromadzenie Misji, łac. Congregatio Presbiterorum Saeculorum Missionis (CM) – stowarzyszenie życia apostolskiego założone 17 kwietnia 1625 w Paryżu przez św. Wincentego a Paulo w celu ewangelizacji ubogich, w szczególności w formie misji ludowych w małych miasteczkach i wioskach. Misjonarze prowadzili przytułki dla sierot, opiekowali się chorymi oraz zajmowali się formacją kleru, nie przyjmowali natomiast beneficjów i godności kościelnych[2].

Zgromadzenie Misji
Dewiza: Evangelizare pauperibus misit me (Posłał mnie ubogim głosić Dobrą Nowinę)
Herb zakonu
Pełna nazwa

Zgromadzenie Księży Misjonarzy

Nazwa łacińska

Congregatio Missionis

Skrót zakonny

CM

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Status kanoniczny

stowarzyszenie życia apostolskiego

Założyciel

Wincenty a Paulo

Data założenia

1625

Data zatwierdzenia

1633

Przełożony

Tomaž Mavrič CM

Liczba członków

3100 (2021)

Strona internetowa

Historia

edytuj
 
Kościół św. Krzyża w Warszawie na obrazie Canaletta
 
Bazylika Świętego Krzyża w Warszawie (widok współczesny)

Powstanie i rozwój Zgromadzenia

edytuj

25 stycznia 1617 św. Wincenty a Paulo wygłosił kazanie o spowiedzi generalnej. Ten dzień jest uważany za duchowy początek Zgromadzenia Misji. Formalnie jednak Zgromadzenie zostało założone 17 kwietnia 1625, kiedy w pałacu rodziny de Gondi w Paryżu spisano dokument fundacyjny. Powołano wówczas stowarzyszenie duchownych, którzy mieli całkowicie poświęcić się pracy wśród mieszkańców wsi przez głoszenie misji i rekolekcji parafialnych, zachęcając do odbycia spowiedzi generalnej[3]. Oficjalnie Stolica Apostolska zatwierdziła Zgromadzenie bullą papieża Urbana VIII Salvatoris nostri w 1633.

Za życia św. Wincentego a Paulo Zgromadzenie przeżywało dynamiczny rozwój. W 1633 wspólnota przeniosła się do domu świętego Łazarza, w 1637 założono własne seminarium. W 1642 powierzono Zgromadzeniu prowadzenie seminarium duchownego w Annecy, założono pierwszy dom poza granicami Francji - w Rzymie. Okres 1642-1660 to czas kształtowania się struktur i ekspansji. Otwierano nowe domy we Francji, m.in. w Paryżu, Toul, Richelieu, Troyes, Marsylii, Cahors, Sedan, we Włoszech (1642), w dzisiejszej Tunezji (1645), Algierii (1646), Irlandii i Szkocji (1647), na Madagaskarze (1648) i w Polsce (1651)[4]. W chwili śmierci św. Wincentego a Paulo Zgromadzenie posiadało 19 domów we Francji, 4 we Włoszech, 2 w północnej Afryce i 1 w Polsce[5].

 
Założyciel Zgromadzenia Misji - św. Wincenty a Paulo

Przybycie misjonarzy do Polski

edytuj

Pierwsi misjonarze św. Wincentego a Paulo zostali sprowadzeni do Polski z Francji na zaproszenie królowej Ludwiki Marii Gonzagi w listopadzie 1651. Osiedlili się w małym domku położonym w okolicy drewnianego kościoła św. Krzyża, będącego poprzednikiem bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie. W 1652 królowa ofiarowała misjonarzom parafię w Sokółce koło Białegostoku, a w grudniu 1653 nastąpiło oficjalne objęcie świętokrzyskiej parafii i kanoniczne ustanowienie domu Zgromadzenia. W następnych latach dokonano jego rozbudowy i wzniesienia nowej świątyni[6]. W 1685 oficjalnie erygowano Polską Prowincję Zgromadzenia Misji. Pierwszym jej wizytatorem został Michał Bartłomiej Tarło. W skład nowo utworzonej struktury weszły trzy domy: w Warszawie, Chełmnie i Krakowie. Pracowało w nich wówczas 21 księży i 6 braci. Do czasów zaborów prowincja przeżywała dynamiczny rozwój. W 1772 liczyła 295 członków (193 księży, 59 braci, 43 seminarzystów), pracujących w 30 domach. Większość konfratrów prowadziła misje i rekolekcje parafialne, prowadziła parafie oraz pracowała lub prowadziła seminaria diecezjalne. W szczytowym momencie misjonarze prowadzili 18 seminariów duchownych (połowę wszystkich istniejących w Polsce)[7].

 
Medal Jubileuszu 350-lecia przybycia do Polski Księży Misjonarzy

Stan obecny

edytuj

Aktualnie (stan na 25 października 2022 roku) Polska Prowincja Zgromadzenia Misji liczy 237 księży i 2 braci. W skład Prowincji wchodzi 25 domów. Misjonarze są obecni w Bydgoszczy, Grodkowie, Lipowej, Iłowej, Gozdnicy, Wymiarkach, Przewozie, Krakowie, Krzeszowicach, Odporyszowie, Pabianicach, Piekarach koło Krakowa, Skwierzynie, Trzcielu, Słubicach, Sopocie, Tarnowie, Warszawie, Ignacowie, Wrocławiu, Zakopanem i Żmigrodzie. Polscy misjonarze pracują również w Austrii (Wiedeń), Niemczech (Freilassing, Lippstadt), Francji (Saint-Etienne), Ukrainie, Białorusi, Belgii, Danii, Tajwanie, Kongo, Beninie, Brazylii, Madagaskarze, Kongo, Papui-Nowej Gwinei, Kazachstanie, Stanach Zjednoczonych[8][9].

Misjonarze w Polsce prowadzą duszpasterstwo parafialne, a także dzieła charytatywne: Stowarzyszenie Miłosierdzia Św. Wincentego á Paulo, Tarnowskie Hospicjum Domowe im. bł. Fryderyka Ozanama, Wincentyński Dom Miłosierdzia im. św. Małgorzaty. Wkładem w edukację duchowieństwa jest Instytut Teologiczny Księży Misjonarzy afiliowany do Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie[10] oraz wydawanie Śpiewnika Siedleckiego[11]. Misjonarze prowadzą również Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, oraz dwie szkoły: Szkołę Podstawową im. św. Wincentego a Paulo w Pabianicach oraz Liceum Ogólnokształcące w Piekarach, a także współpracują ze Zgromadzeniem Sióstr Miłosierdzia.

Duchowość

edytuj

Hasłem Zgromadzenia Misji są słowa: "Posłał mnie Pan, abym głosił ubogim Dobrą Nowinę" zaczerpnięte z Ewangelii według świętego Łukasza. Według świętego Wincentego a Paulo zadaniem misjonarzy jest przyoblekanie się w ducha Jezusa Chrystusa, to znaczy naśladowanie Jezusa głoszącego Ewangelię ubogim. W tym celu należy ćwiczyć się w nabywaniu pięciu cnót misjonarskich: prostoty, pokory, łagodności, umartwienia i gorliwości apostolskiej[12].

Duchowych źródeł w myśli św. Wincentego należy szukać przede wszystkim w tak zwanej francuskiej szkole duchowości, dominującej w XVII wieku. Na Wincentego wpływ wywarli m.in. Franciszek Salezy, Pierre de Bérulle, Joanna de Chantal czy Andrzej Duval. Wincenty odwoływał się także do ruchu devotio moderna oraz duchowości ignacjańskiej[13].

Naczelną regułą Zgromadzenia Misji jest Jezus Chrystus. Jest on jedynym motywem działania, to znaczy głoszenia Ewangelii ubogim i edukowania duchowieństwa. Wincenty opierał się przede wszystkim na kontemplacji Ewangelii według świętego Łukasza. Punktem wyjścia do działania jest trwanie na modlitwie[14].

Domy Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji

edytuj

(kryterium zamieszczenia jest artykuł w polskiej Wikipedii)

Polscy Misjonarze św. Wincentego a Paulo

edytuj

(kryterium zamieszczenia jest biogram w polskiej Wikipedii)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Zgromadzenie Księży Misjonarzy [online], misjonarze.pl [dostęp 2018-08-04] (pol.).
  2. ↑ Elżbieta Kowalczykowa, Kościół św. Krzyża, Warszawa 1975, s. 14.
  3. ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 39-41.
  4. ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 50-51.
  5. ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 127.
  6. ↑ Luigi Mezzadri, Jose Maria Roman, Historia Zgromadzenia Misji, t. 1, Kraków 1995, s. 376-377.
  7. ↑ Stanisław Rospond (red.), Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce (1651-2001), t. 1. Dzieje, Kraków 2001, s. 110.
  8. ↑ Katalog Rodziny Wincentyńskiej 2022/2023, Kraków 2022, s. 8-40.
  9. ↑ Prowincja [online], Zgromadzenie Księży Misjonarzy [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  10. ↑ Istytut Teologiczny – Księży Misjonarzy [online] [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  11. ↑ Śpiewnik ks. Siedleckiego [online] [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  12. ↑ Zgromadzenie Misji [online], Zgromadzenie Księży Misjonarzy [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  13. ↑ Jan Dukała, Jerzy Górny (red.), Święty Wincenty a Paulo, Kraków 2012, s. 46-59.
  14. ↑ Robert P. Maloney, Duch Zgromadzenia Misji, [w:] Jan Dukała (red.), Słownik duchowości wincentyńskiej, t. 1, Kraków 1997, s. 230-233.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zgromadzenie_Księży_Misjonarzy&oldid=75952035”