Zygmunt Kapsa
Zygmunt Kapsa (ur. 25 września 1889 w Stankowie, zm. 4 lutego 1962 w Skierniewicach) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 września 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 lutego 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 Dywizjon Artylerii Konnej |
| Stanowiska |
kwatermistrz dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 25 września 1889 roku w Stankowie, pow. kościańskim, jako syn Marcina[1].
W czasie wojny z bolszewikami dowodził 5 baterią 17 pułku artylerii ciężkiej Wielkopolskiej. W latach 1923–1924 pełnił służbę w 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 9 dywizjonu artylerii konnej w Baranowiczach na stanowisko kwatermistrza[2][3]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach na stanowisko dowódcy III dywizjonu[4]. 12 lutego 1936 roku został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy 26 pal. 23 marca 1939 roku podczas mobilizacji objął funkcję dowódcy pułku[5]. 23 lipca dowództwo pułku przekazał ppłk. Hieronimowi Suszczyńskiemu. 25 sierpnia 1939 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy rezerwowego 54 pułku artylerii lekkiej, którego mobilizację rozpoczęto sześć dni później[6].
Na czele 54 pal walczył w kampanii wrześniowej. Dostał się do niewoli. Był jeńcem Oflagu II A Prenzlau (nr jeniecki 237)[7]. Po uwolnieniu z niewoli przyjęty został do Ludowego Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 37 pułku artylerii lekkiej do spraw liniowych. 9 czerwca 1948 roku został zdemobilizowany.
Zmarł 4 lutego 1962 roku w Skierniewicach. Został pochowany na miejscowym Cmentarzu Parafii św. Jakuba (sektor KW-B-2)[8][9][10].
Był mężem Leokadii z Prus-Wiśniowskich (1899–1952)[8].
Awanse edytuj
- kapitan – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii
- major – 14 kwietnia 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 31. lokatą w korpusie oficerów artylerii
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 182 (1922)[12]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[13][11]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[14][11]
Przypisy edytuj
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 146.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 423, 456.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 105.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 742.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 484.
- ↑ Piotr Kożuchowski: Oflag II A Prenzlau. Lista jeniecka v.1.01 - 05.11.2018 r. [dostęp 2021-06-16].
- ↑ a b Parafia św. Jakuba w Skierniewicach - wyszukiwarka osób pochowanych [online], skierniewiceparafialny.grobonet.com [dostęp 2021-06-16].
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 211.
- ↑ Na nagrobku: Leonard Bernard Zygmunt Kapsa.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 104.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929–1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.