Ług (województwo podkarpackie)
Ług (Łuh[3] dawniej też Łuch) – nieistniejąca obecnie wieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, powiecie leskim, gminie Cisna[2][4].
| wieś | |
 Rzeka Wetlina koło Łuhu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności |
0 |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Tablice rejestracyjne |
RLS |
| SIMC |
1065289[2] |
Położenie na mapie gminy Cisna  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu leskiego  | |
 49°14′03″N 22°26′12″E/49,234167 22,436667[1]
| |
Położenie geograficzne
edytujWieś leżała na lewym brzegu rzeki Wetliny, poniżej i naprzeciwko Jaworca[3].
Ślady po owej wsi są oznakowane i opatrzone tablicami informacyjnymi w ramach ścieżki historycznej „Bieszczady Odnalezione”[3].
Historia
edytujPoczątki
edytuj"Łuh" (po polsku "łąka") lokowano na prawie wołoskim w dobrach Balów z Hoczwi [3].
Wieś istniała już w 1552. Wieś prawa wołoskiego Łuh w latach 1551-1600, położona w ziemi sanockiej województwa ruskiego[5]. W 1921 roku liczyła 32 domy i 175 mieszkańców (170 wyznania greckokatolickiego, 5 wyznania mojżeszowego)[3], a w 1939 liczyła 230 mieszkańców.
Nowożytność
edytujW połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej Łuh był Adolf Łazowski i Cecylia Wildberg[6].
Współczesność
edytujPo II wojnie światowej wieś została całkowicie zniszczona[3], a jej mieszkańców wysiedlono. W miejscu drewnianej cerkwi pw. św. Mikołaja Cudotwórcy z 1864 została podmurówka i ruiny kamiennej mensy ołtarzowej.
Zabytki
edytujZachowany uszkodzony przez szkodniki dębowy krzyż, ustawiony w 1938 r. z okazji 950-lecia Chrztu Rusi. Obok nowy, trójramienny krzyż wkopany w 2011 r. z inicjatywy dawnych mieszkańców oraz tablica informacyjna ze zdjęciem świątyni zwieńczona srebrnymi kopułkami na wzór cerkiewnych bań[7].
Ścieżka historyczna
edytujPrzez Łuh biegnie otwarta 14 czerwca 2012 ścieżka historyczna "Bieszczady Odnalezione", wiodąca po nieistniejących już wsiach Jaworzec, Łuh i Zawój. Na jej trasie znajdują się dwujęzyczne tablice (w języku polskim i ukraińskim)[8], wskazujące granice wsi, miejsca po cerkwiach, cmentarze, studnie z odtworzonymi cembrowinami i żurawiami oraz piwnice dawnych domostw, a także zebrane przez Stowarzyszenie Rozwoju Wetliny i Okolic relacje dawnych mieszkańców tych wsi, przymusowo wysiedlonych w latach 1945-1947. Wytyczenie ścieżki historycznej miało na celu ocalenie od zapomnienia ostatnich śladów dawnych mieszkańców (Ukraińców, Polaków i Żydów) oraz uczczenie pamięci wszystkich, którzy musieli opuścić swoje domostwa wiosną 1947 roku[9].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 73840
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b c d e f Słownik miejscowości, [w:] Wojciech Krukar i inni, Bieszczady: przewodnik dla prawdziwego turysty, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2021, s. 309, ISBN 978-83-8122-038-5 (pol.).
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 121.
- ↑ Historia Łuhu
- ↑ Krzysztof Potaczała Bieszczady Odnalezione, "Głos Lasu" nr 10(507)/2012
- ↑ Ścieżka historyczna "Bieszczady Odnalezione" została oficjalnie otwarta. [dostęp 2016-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)].
Linki zewnętrzne
edytuj- Łuch, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 778.