(3) Juno
(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.
.png) Obraz uzyskany przez Very Large Telescope | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia |
1 września 1804 |
| Numer kolejny |
3 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Przynależność obiektu |
|
| Półoś wielka |
2,6716 au |
| Mimośród |
0,2553 |
| Peryhelium |
1,9895 au |
| Aphelium |
3,3536 au |
| Okres obiegu wokół Słońca |
4 lata 134 dni |
| Średnia prędkość |
17,92 km/s |
| Inklinacja |
12,98° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica |
290×240×190 km |
| Masa |
3×1019 kg |
| Średnia gęstość |
3,14 g/cm3 |
| Okres obrotu |
(7 h 12 min 36 s) h |
| Albedo |
0,238 |
| Jasność absolutna |
5,33m |
| Typ spektralny | |
| Średnia temperatura powierzchni |
śred. ~163 K |
| Satelity naturalne |
prawdopodobnie posiada (?) |
Odkrycie i nazwa
edytujPlanetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.
-
Ruch Juno po niebie na tle gwiazd -
Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum) -
Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA
Orbita
edytujOrbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 au wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lata i 134 dni.
Właściwości fizyczne
edytujJest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
Zobacz też
edytujBibliografia
edytuj- (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (3) Juno w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
edytuj- Diagram orbity (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)