3 Dywizja Kawalerii (II RP)
3 Dywizja Kawalerii (3 DK) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego II RP.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1924 |
| Rozformowanie |
1929 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. bryg. Jan Sawicki |
| Ostatni |
gen. bryg. Józef Tokarzewski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
Historia Dywizji
edytuj3 Dywizja Kawalerii powstała w 1924 roku w wyniku reorganizacji jazdy samodzielnej, którą równocześnie przemianowano na kawalerię.
Na przełomie lat 1929–1930 dokonano reorganizacji kawalerii. W jej drugim etapie, rozkazem z 29 marca 1929 roku, rozwiązano 3 Dywizję Kawalerii wraz z VII, XIV i XV Brygadą Kawalerii i 8 Samodzielną Brygadą Kawalerii. W ich miejsce utworzono Brygadę Kawalerii „Poznań” i Brygadę Kawalerii „Toruń”[1].
Organizacja pokojowa dywizji
edytuj- Dowództwo 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu
- VII Brygada Kawalerii w Poznaniu
- XIV Brygada Kawalerii w Bydgoszczy
- XV Brygada Kawalerii w Grudziądzu
- 7 dywizjon artylerii konnej w Poznaniu
- 11 dywizjon artylerii konnej w Bydgoszczy
- Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii Nr 3 przy 3 DK w Śremie (1924–1925) i w Poznaniu-Sołaczu (1925–1926)
- 3 szwadronu samochodów pancernych w Poznaniu (od X 1925)
- szwadron pionierów 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu
Obsada personalna Dowództwa 3 Dywizji Kawalerii
edytuj- Dowódcy dywizji
- gen. bryg. Jan Sawicki (1 VI 1924 - 16 XI 1925)
- gen. bryg. Gustaw Orlicz-Dreszer (16 XI - 31 XII 1925)
- gen. bryg. Jan Sawicki (31 XII 1925 - 29 XI 1927)
- gen. bryg. Józef Tokarzewski (29 XI 1927 - XI 1928)
- Szefowie sztabu
- mjr SG Paweł Żółtowski[a] (1 VII[4] – 10 IX 1924 → 15 puł[5])
- mjr / ppłk SG Marian Słoniński (10 IX 1924[6] – 1 VII 1927[7] → p.o. dowódcy 1 puł.)
- mjr dypl. Józef Pętkowski (do 27 IV 1929 → szef sztabu BK „Poznań”[8])
- Obsada personalna w 1924 roku[9]
- dowódca dywizji – gen. bryg. Jan Sawicki
- szef sztabu – ppłk SG Marian Słoniński
- I oficer sztabu – rtm. Jerzy Deskur
- II oficer sztabu – por. kaw. Antoni Buczyński (od XII 1924)
- kierownik kancelarii – por. kanc. Józef Bednarz (od XI 1924[10])
- dowódca artylerii konnej dywizji – płk art. Konstanty Adamowski (od 1 VI 1924[11])
- adiutant dowódcy artylerii konnej dywizji – kpt. art. Stanisław Dembiński
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Giętkowski 2001 ↓, s. 75.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 13 maja 1925 roku, s. 250.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 18 października 1925 roku, s. 574.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 68 z 19 lipca 1924 roku, s. 394.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 20 września 1924 roku, s. 533.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 20 września 1924 roku, s. 535.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 146.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 127.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 81.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 121 z 15 listopada 1924 roku, s. 677.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 5 czerwca 1924 roku, s. 311.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Mirosław Giętkowski: Artyleria konna Wojska Polskiego 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-823-X.
- Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7.