INS Ge’ula (hebr.) גאולה, później ARM Tormentaizraelski kuter rakietowy z końca XX wieku, jedna z dziesięciu jednostek typu Saar 4,5. Okręt został zwodowany w październiku 1980 roku w stoczni Israel Shipyards w Hajfie, a do służby w Marynarce Wojennej Izraela wszedł 31 grudnia 1980 roku. Jednostkę wycofano ze składu floty w 2004 roku i została sprzedana Meksykowi, gdzie służył do 2015 roku pod nazwą „Tormenta”.

INS Ge’ula
Ilustracja
„Ge’ula” w 1982 r.
Klasa

kuter rakietowy

Typ

Saar 4,5

Historia
Stocznia

Israel Shipyards
Port Hajfa

Wodowanie

październik 1980

 Izraelski Korpus Morski
Nazwa

„Ge’ula”

Wejście do służby

31 grudnia 1980

Wycofanie ze służby

2004

 Armada de México
Nazwa

ARM „Tormenta” (302)

Wejście do służby

1 czerwca 2004

Wycofanie ze służby

grudzień 2015

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

pełna: 498 t

Długość

61,7 metra

Szerokość

7,6 m

Zanurzenie

2,5 m

Napęd
4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 15 000 KM
4 śruby
Prędkość

31 węzłów

Zasięg

3000 Mm przy prędkości 17 węzłów

Sensory
radary Thomson-CSF TH-D 1040 Neptune, Selenia Orion RTN-10X
Uzbrojenie
początkowo:
4 wyrzutnie pocisków rakietowych Harpoon (1 x IV)
4 wyrzutnie pocisków rakietowych Gabriel (4 x I)
2 działka plot. Oerlikon kal. 20 mm (2 x I)
2 lub 4 wkm kal. 12,7 mm
Wyposażenie lotnicze
1 śmigłowiec SA 366 G1 Dauphin lub Bell JetRanger
Załoga

53

Projekt i budowa edytuj

Kutry rakietowe typu Saar 4,5 stanowiły powiększoną wersję jednostek typu Saar 4[1]. Nowe okręty były dłuższe w celu zabrania powiększonego zestawu uzbrojenia oraz wygospodarowania miejsca na hangar i lądowisko dla śmigłowca pokładowego[1].

INS[a] „Ge’ula” została zbudowana w stoczni Israel Shipyards w Hajfie[1][2]. Okręt został zwodowany w październiku 1980 roku i ukończony do końca roku[1][2].

Dane taktyczno-techniczne edytuj

 
Wodowanie bliźniaczego kutra „Aliya” w lipcu 1980 r.

Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 61,7 metra, szerokości 7,6 metra i zanurzeniu 2,5 metra[1][3]. Jednostka ma gładkopokładowy kadłub, krótką nadbudówkę usytuowaną przed śródokręciem i wysoką wolną burtę[3]. Wyporność pełna wynosi 498 ton[4][5][b]. Siłownię okrętu stanowią cztery silniki wysokoprężne MTU 16V956 TB91 o łącznej mocy 15 000 KM, napędzające poprzez wały napędowe cztery śruby[4][5][c]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 31 węzłów[1][3]. Zasięg wynosi 3000 Mm przy prędkości 17 węzłów lub 1500 Mm przy 30 węzłach[1][2].

Główne uzbrojenie okrętu stanowiła początkowo czteroprowadnicowa wyrzutnia amerykańskich przeciwokrętowych pocisków rakietowych Harpoon, umieszczona bezpośrednio za nadbudówką[1][3]. Pocisk rozwija prędkość 0,9 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 227 kg, zaś maksymalny zasięg sięga 130 km[2][4]. Za wyrzutnią rakiet Harpoon umieszczono cztery pojedyncze wyrzutnie izraelskich przeciwokrętowych pocisków rakietowych Gabriel Mark II[1][3]. Pocisk rozwija prędkość 0,7 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 75 kg, zaś maksymalny zasięg sięga 36 km[2][4]. Broń małokalibrową stanowią dwa pojedyncze działka plot. Oerlikon kalibru 20 mm (o szybkostrzelności 900 strz./min i zasięgu 2000 m) i jedno podwójne lub poczwórne stanowisko wkm kal. 12,7 mm[2][4].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje m.in. radar nawigacyjny Thomson-CSF TH-D 1040 Neptune, radar kontroli ognia Selenia Orion RTN-10X i system rozpoznawczy Elisra[1][3]. Na pokładzie umieszczono też wyrzutnie pocisków zakłóceń pasywnych Elbit Deseaver[3]. Na rufie jednostki znajduje się hangar i lądowisko dla pokładowego śmigłowca SA 366 G1 Dauphin lub Bell JetRanger[1][2].

Załoga okrętu składa się z 53 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba edytuj

 
Przekazanie jednostki Marynarce Meksyku w 2004 r.

INS „Ge’ula” została wcielona do służby w Marynarce Wojennej Izraela 31 grudnia 1980 roku[1][2]. W późniejszym czasie okręt (podobnie jak bliźniacze jednostki) otrzymał zainstalowany w części dziobowej 6-lufowy system artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx Mark 15 kal. 20 mm[1][3]. Szybkostrzelność zestawu sięga 3000 strz./min, a zasięg 1500 m[2][4].

W 2004 roku jednostka została zakupiona przez Meksyk (wraz z bliźniaczym kutrem „Alija”), po czym wcielona do Marynarki Wojennej tego kraju 1 czerwca 2004 roku pod nazwą ARM[d] „Tormenta”[5][6]. Kuter otrzymał numer burtowy 302[5]. Z okrętu zdemontowano wyrzutnie rakiet Harpoon, zastępując je dodatkowymi wyrzutniami rakiet Gabriel[5].

„Tormenta” wraz z bliźniaczym kutrem „Huracán” bazował w Coatzacoalcos[5]. Został wycofany ze służby w grudniu 2015 roku[7].

Uwagi edytuj

  1. INS – Israeli Naval Ship – Okręt Marynarki Izraela.
  2. Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 193 wyporność pełna wynosi 500 ton; Sharpe 1989 ↓, s. 289 i Faulkner 2004 ↓, s. 330 podają 488 ton.
  3. Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 193 łączna moc maszyn wynosiła 16 600 KM; Sharpe 1989 ↓, s. 289 podaje moc 14 000 KM.
  4. ARM – Armada de la República Mexicana – (Okręt) Marynarki Wojennej Republiki Meksyku Republiki Meksyku.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k l m n Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 193.
  2. a b c d e f g h i j Sharpe 1989 ↓, s. 289.
  3. a b c d e f g h Faulkner 2004 ↓, s. 330.
  4. a b c d e f Saunders 2004 ↓, s. 356.
  5. a b c d e f Saunders 2009 ↓, s. 517.
  6. worldwarships.com 2018 ↓.
  7. Erwan de Cherisey. Meksykańska Marynarka Wojenna. Transformacja. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 3-4/2022. XXVII (209), s. 15, marzec–kwiecień 2022. Warszawa. ISSN 1426-529X. 

Bibliografia edytuj

  • 302 Tormenta. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-05-21]. (ang.).
  • Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).