Adrian Boult

brytyjski dyrygent

Sir Adrian Cedric Boult (ur. 8 kwietnia 1889 w Chester, zm. 22 lutego 1983 w Londynie) – brytyjski dyrygent.

Adrian Boult
Ilustracja
Portret Adriana Boulta autorstwa Ishibashi Kazunoriego, 1923
Imię i nazwisko

Adrian Cedric Boult

Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1889
Chester

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1983
Londyn

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Odznaczenia
Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania)

Życiorys

edytuj

Uczył się w Westminster School w Londynie (1901–1908) oraz Christ Church w Oksfordzie (1908–1912)[1]. W latach 1912–1913 studiował w konserwatorium w Lipsku, gdzie jego nauczycielami byli Arthur Nikisch i Max Reger[2]. W 1914 roku uzyskał na Uniwersytecie Oksfordzkim tytuł Doctor of Music[1][3]. W tym samym roku zadebiutował jako dyrygent podczas koncertu w West Kirby w 1914 roku[3], a także dyrygował orkiestrą Covent Garden Theatre[1][2][3].

Dyrygował City of Birmingham Symphony Orchestra (1925–1930 i 1959–1960), BBC Symphony Orchestra (1930–1950) i London Philharmonic Orchestra (1950–1957)[2]. Od 1942 do 1950 roku był dyrygentem festiwalu The Proms[3]. W latach 1919–1930[2][4] i ponownie 1962–1967[2] wykładał w Royal College of Music w Londynie. W 1979 roku przeszedł na emeryturę[4].

W 1937 roku otrzymał tytuł szlachecki[3][4]. Odznaczony Orderem Towarzyszy Honoru (1969)[1].

Dorobek

edytuj

Prezentował szeroki program koncertowy, począwszy od wielkich symfoników XVIII- i XIX-wiecznych po muzykę współczesną[2]. Odegrał znaczącą rolę w propagowaniu w świecie muzyki angielskiej[2][4][5]. Występował gościnnie w wielu krajach europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych[2], dyrygując m.in. orkiestrami Boston Symphony i New York Philharmonic[3]. Współpracował i przyjaźnił się z takimi twórcami jak Gustav Holst, Ralph Vaughan Williams, Edward Elgar i Arthur Bliss[2][4], którzy często dedykowali mu swoje utwory[5].

Dyrygował prapremierowymi wykonaniami m.in. Planet Holsta (1918), Symfonii Pastoralnej (1922), IV Symfonii (1935) i VI Symfonii (1948) Vaughana Williamsa, Music for Strings Blissa (1935) i II Symfonii Tippetta (1958)[4], a także angielską prapremierą Wozzecka Albana Berga (1934)[3][4]. Wspólnie z BBC Symphony Orchestra dokonał nagrań płytowych utworów m.in. Beethovena, W.A. Mozarta, Schuberta, Sibeliusa i Brahmsa[2].

Opublikował prace A Handbook on the Technique of Conducting (Oksford 1921, wyd. zmienione Londyn 1968) i Thoughts on Conducting (Londyn 1963)[2][5], a także autobiografię My Own Trumpet (1973)[1][4].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Charles Edward McGuire, Steven E. Plank: Historical Dictionary of English Music ca. 1400–1958. Lanham: Scarecrow Press, 2011, s. 57–58. ISBN 978-0-8108-5750-6.
  2. a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 383. ISBN 83-224-0113-2.
  3. a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 98–99. ISBN 0-674-37299-9.
  4. a b c d e f g h The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 106–107. ISBN 978-0-19-957854-2.
  5. a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 116. ISBN 978-83-01-13410-5.