Wikipedia

Aleksander Poncet de Sandon

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Aleksander Poncet de Sandon (ur. 21 kwietnia[a] 1895, zm. 10 czerwca 1979) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, dyplomata.

Aleksander Poncet de Sandon
major dyplomowany artylerii major dyplomowany artylerii
Data urodzenia

21 kwietnia 1895

Data śmierci

10 czerwca 1979

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Sztab Główny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Późniejsza praca

konsul RP w Kiszynowie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja) Oficer Orderu Oranje-Nassau (Holandia) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys

edytuj

Urodził się 21 kwietnia 1895. Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. Od 1919 do 1922 służył w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale I Sztabu MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 13 pułk artylerii polowej[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 268. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2][7][8][9][4]. W 1923 nadal służył w Oddziale I Sztabu Generalnego[10]. 1 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 13 pułku artylerii polowej w Równem z jednoczesnym odkomenderowaniem na roczny IV Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[11]. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego. W październiku 1926 został przeniesiony do składu osobowego generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stefana Dąb-Biernackiego[12].

5 sierpnia 1927, w wieku 33 lat, podjął nieudaną próbę przepłynięcia Zatoki Puckiej z Gdyni na Hel wpław[13] (po około 4 godzinach płynięcia i przebytych 8 kilometrach oficer przerwał próbę z uwagi na niekorzystne warunki atmosferyczne)[14].

W listopadzie 1927 został przeniesiony do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu[15][3]. W 1929 był polskim delegatem na Zgromadzenie Ligi Narodów i w jej ramach został członkiem stałej komisji wojskowej. W składzie przedstawicieli Polski na konferencji rozbrojeniowej w Genewie w lutym 1932 był rzeczoznawcą w komisji lądowej i ekspertem w komisji politycznej[16][17][18]. Przed 1932 ukończył studia prawnicze uzyskując tytuł magistra[19][6]. W 1932 roku pełnił służbę w Sztabie Głównym[20]. Od 19 grudnia 1932 do 1 lutego 1933 pracował w Departamencie Konsularnym Ministerstwa Spraw Zagranicznych jako prowizoryczny radca, oddany do dyspozycji z Ministerstwa Spraw Wojskowych[6]. Z dniem 31 grudnia 1932 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[21]. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Nadal posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „przebywających stale zagranicą”[5].

Z dniem 1 stycznia 1933 został mianowany radcą ministerialnym w VI stopniu służbowym, a od 1 lutego 1933 objął stanowisko prowizorycznego kierownika konsulatu RP w Kiszyniowie z równoczesnym zamianowaniem konsulem w VI stopniu służbowym[22], zaś od 1 lipca 1933 był etatowym kierownikiem tegoż konsulatu[6]. Funkcję konsula pełnił do 1939[23][24][25].

Podczas II wojny światowej w Wojsku Polskim we Francji zarządzeniem Wodza Naczelnego z dniem 3 maja 1940 został awansowany na stopień majora artylerii[26].

Zmarł w USA. Pochowany na Mountain View Cemetery w Boulder, Colorado[27].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował kolejno jako urodzony 22 kwietnia 1895[1] i 10 kwietnia 1895[2][3][4][5], natomiast w „Roczniku Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938” podano, że urodził się 21 kwietnia 1895[6].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 295.
  2. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 196.
  3. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 458.
  4. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 185.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 822.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k Rocznik SZRP 1938 ↓, s. 215.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 819.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 742.
  9. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 416.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 8, 739.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 660.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14 października 1926, s. 355.
  13. ↑ Jarosław Kłodziński. Indywidualny maraton pływacki Hel – Gdynia 1927. „Express Gdyński”, s. 7, Nr 31 (249) z 28 sierpnia 2014. 
  14. ↑ Próba przepłynięcia zatoki puckiej. „Sport Pomorski”, s. 2, Nr 32 z 11 sierpnia 1927. 
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927, s. 305.
  16. ↑ Konferencja rozbrojeniowa w Genewie. „Gazeta Bydgoska”, s. 3, Nr 49 z 1 marca 1932. 
  17. ↑ Przedstawiciele Polski w komisjach rozbrojeniowych. „Dzień Dobry”, s. 1, Nr 58 z 27 lutego 1932. 
  18. ↑ Udział Polaków w Konferencji Rozbrojeniowej. „Kurier Lubelski”, s. 1, Nr 60 z 29 lutego 1932. 
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 996.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 422.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933, s. 5.
  22. ↑ Kapitan konsulem. „Głos Narodu”. Nr 9, s. 1, 10 stycznia 1933. 
  23. ↑ Ogólna lista konsulów, którzy otrzymali upoważnienie do wykonywania czynności przewidzianych w art. 18 i 19 ust. 3 ustawy z dnia 11 listopada 1924 r. (Dz. U. R. P. nr 103, Poz. 944), zestawiona według stanu w dniu 1 lutego 1935 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 105, Nr 5 z 1 marca 1935. 
  24. ↑ Ziemia z historycznych miejscowości Bessarabii. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 7 z 11 stycznia 1936. 
  25. ↑ Andrzej Dubicki: Dzieje polskiej placówki dyplomatycznej w Bukareszcie (1919–1940). Wyd. I. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2014, s. 230–234. ISBN 978-83-7969-294-1.
  26. ↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta: Generał August Emil Fieldorf 1895–1953. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2013, s. 188. ISBN 978-83-7629-453-7.
  27. ↑ Alexander Poncet de Sandon 1895 - 1979 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2020-07-18] (pol.).
  28. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.
  29. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Poncet_de_Sandon&oldid=69072733”