Alfred Chłapowski
Alfred Stefan Franciszek Chłapowski z Bonikowa herbu Dryja (ur. 5 października 1874 w Bonikowie, zm. 19 lutego 1940 w Kościanie) – polski ziemianin, polityk, minister, dyplomata II Rzeczypospolitej, ekonomista.
| ||
 Alfred Chłapowski | ||
| Data i miejsce urodzenia | 5 października 1874 Bonikowo | |
| Data i miejsce śmierci | 19 lutego 1940 Kościan | |
| Poseł I kadencji Sejmu (II RP) | ||
| Okres | od 5 listopada 1922 do 2 kwietnia 1924 | |
| Przynależność polityczna | Klub Chrześcijańsko-Narodowy (ChNSR) | |
| Minister rolnictwa i dóbr państwowych | ||
| Okres | od 27 października 1923 do 14 grudnia 1923 | |
| Przynależność polityczna | Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Rolnicze | |
| Poprzednik | Jerzy Gościcki | |
| Następca | Józef Raczyński | |
| Ambasador RP we Francji | ||
| Okres | od 27 listopada 1924 do 20 czerwca 1936 (uprzednio od 22 sierpnia 1924 w randze posła) | |
| Poprzednik | Maurycy Zamoyski | |
| Następca | Juliusz Łukasiewicz | |
| Odznaczenia | ||
        
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
W 1893 zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1899 został doktorem nauk ekonomicznych (studiował wcześniej ekonomię, prawo, historię i filozofię na uniwersytetach w Berlinie, Paryżu, Halle i Monachium). W 1897 był współzałożycielem "Gazety Polskiej" w Kościanie.
Od 1904 do 1908 był posłem do Reichstagu, członkiem Koła Polskiego. Był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu w 1918 roku[1]. W 1922 został wybrany na posła na Sejm.
Od 27 października 1923 do 14 grudnia 1923 był ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Wincentego Witosa. Rekonstrukcja rządu i wybór konserwatywnego Chłapowskiego na funkcję ministra rolnictwa został przyjęty z ulgą przez środowiska ziemiańskie. Dzięki temu widmo niekorzystnej dla ziemian reformy rolnej zostało odsunięte w czasie.
Działacz wielkopolskiego Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Rolniczego. Pełnił również funkcję prezesa Związku Producentów Rolnych, był członkiem Centralnego Towarzystwa Gospodarczego. Był prezesem Banku Cukrownictwa w Poznaniu (1921-1924).
Jeden z najbogatszych ziemian wielkopolskich.
22 marca 1924 został polskim posłem we Francji, a od 27 listopada 1924 do 20 czerwca 1936, po podniesieniu rangi przedstawicielstw dyplomatycznych był ambasadorem RP we Francji.
Po agresji Niemiec na Polskę został aresztowany przez Niemców i 19 lutego 1940 zamordowany w więzieniu w Kościanie.
OdznaczeniaEdytuj
Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1925)[2], Wielką Wstęgą tego orderu (28 kwietnia 1926)[3], Złotym Krzyżem Zasługi, a także francuskim Krzyżem Wielkim Orderu Legii Honorowej (5 maja 1926) i Orderem Zasługi Rolniczej III klasy[4], papieskim Orderem Grobu Świętego I i II klasy oraz monakijskim Krzyżem Wielkim Orderu Św. Karola[5][6]. Baliw Wielkiego Krzyża Honoru i Dewocji Kawalerów Maltańskich (1929)[4][7].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Dziennik Polskiego Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu w grudniu 1918, Poznań 1918, s. 108.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 433
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 291
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 97.
- ↑ Antoni Czubiński, Bogusław Polak: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919. Wydawnictwo Poznańskie, 2002, s. 51.
- ↑ Tadeusz Wojciech Lange: Zakon Maltański w Drugiej Rzeczypospolitej 1919-1939. Wydawnictwo Poznańskie, 2000, s. 255.
- ↑ Biuletyn nr 7, listopad 2002, Zakon Maltański Polska, s. 5
BibliografiaEdytuj
- Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej z 1994
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej