Andrzej Słowik
Andrzej Eugeniusz Słowik (ur. 30 sierpnia 1949 w Łodzi) – polski działacz związkowy i polityk, opozycjonista w okresie PRL, więzień polityczny, w latach 1992–1993 wiceminister pracy i polityki socjalnej.
| Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1949 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
działacz związkowy, polityk |
| Stanowisko |
wiceminister pracy i polityki socjalnej (1992–1993) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
W 1966 został absolwentem zawodowej szkoły piekarniczej. Pracował w zakładach odzieżowych (do 1973) i jako kierowca Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Łodzi (do 1981). Od 1977 do 1981 był członkiem PZPR.
W okresie wydarzeń sierpniowych w 1980 brał udział w strajku w swoim zakładzie pracy. We wrześniu tego samego roku wstąpił do „Solidarności”. Przewodniczył MKZ Ziemi Łódzkiej i następnie zarządowi Regionu Ziemia Łódzka NSZZ „S”, reprezentował związek na I Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku, gdzie został wybrany do komisji krajowej, a następnie do jej prezydium. W lipcu 1981 wraz z Grzegorzem Palką i Jerzym Kropiwnickim należał do organizatorów marszu głodowego w Łodzi[1]. W grudniu 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego i wydaniu wraz z Jerzym Kropiwnickim wezwania do strajku, został tymczasowo aresztowany. Skazano go początkowo na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą w wyniku rewizji podwyższono do 6 lat[2]. W trakcie osadzenia razem z Jerzym Kropiwnickim prowadził trwającą 57 dni głodówkę, w trakcie której był przymusowo dokarmiany[3]. Zwolniono go w lipcu 1984 w związku z amnestią. W połowie lat 80. wyjechał na pewien czas nielegalnie za granicę, prowadził rozmowy z przedstawicielami międzynarodowych organizacji związkowych[4]. W 1986 organizował opozycyjne wobec RKW Ziemi Łódzkiej struktury podziemne związku, w 1988 stanął na czele tajnej regionalnej komisji NSZZ „S”. Pod koniec lat 80. pracował jako taksówkarz, w 1989 ponownie zatrudniony w MPK w Łodzi.
Po ponownym zarejestrowaniu związku do 1992 przewodniczył zarządowi regionu. Od 1992 do 1993 zajmował stanowisko wiceministra pracy i polityki socjalnej w rządach Jana Olszewskiego i Hanny Suchockiej. Później był kierownikiem Zakładu Przewozu Osób Niepełnosprawnych działającego w MPK w Łodzi.
W 1991 bez powodzenia kandydował do Senatu[5]. Ponownie do izby wyższej polskiego parlamentu startował w wyborach w 1997 z ramienia Ruchu Odbudowy Polski w województwie łódzkim[6]. Od 2001 pracował jako kierowca w ambasadach RP w Australii i Kanadzie[2].
Odznaczenia edytuj
W 1990 prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. W 2006 prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Komandorski tego orderu[8]. W 2015 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Monika Pawlak: Jerzy Kropiwnicki – pierwszy prezydent Łodzi odwołany w referendum. dzienniklodzki.pl, 29 lipca 2011. [dostęp 2023-12-09].
- ↑ a b Anna Gronczewska: Łódź: gdzie są chłopcy z tamtych lat…. dzienniklodzki.pl, 27 sierpnia 2010. [dostęp 2011-02-05].
- ↑ Małgorzata Kozerawska, Wioletta Gnacikowska, Piotr Wesołowski: Jerzy Kropiwnicki: polityczny życiorys. wyborcza.pl, 24 listopada 2006. [dostęp 2011-02-05].
- ↑ Idesbald Goddeeris. Ministerstwo Spraw Zagranicznych „Solidarności”: Biuro Koordynacyjne NSZZ „Solidarność”, 1982–1989. „Pamięć i Sprawiedliwość”. nr 5/2 (10), s. 326, 2006. [dostęp 2023-12-09].
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 471.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. nr 4, s. 60, 20 grudnia 1990. [dostęp 2017-10-11].
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807.
- ↑ M.P. z 2016 r. poz. 128.
Bibliografia edytuj
- Włodzimierz Domagalski: Andrzej Słowik. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2023-09-16].