Antoni Minkiewicz (pułkownik)
Antoni Minkiewicz[1] (ur. 15 stycznia 1900 w Wilnie, zm. 2 października 1984) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
 pułkownik dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1900 |
|---|---|
| Data śmierci |
2 października 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujAntoni Minkiewicz urodził się 15 stycznia 1900 roku w Wilnie. Tam złożył maturę. Od 1918 roku walczył w szeregach 6 pułku piechoty Legionów[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Inspekcji Etapów Wilno, a jego oddziałem macierzystym był nadal 6 pułk piechoty Legionów[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 492. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był w dalszym ciągu 6 pułk piechoty Legionów[4]. W tym samym roku został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii i przydzielony do 19 pułku artylerii polowej w Wilnie[5]. Zajmował kolejno stanowiska: dowódcy plutonu, oficera zwiadowczego i dowódcy baterii[2]. W 1924 roku pełnił służbę w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 19 pułku artylerii polowej[6]. W latach 1926–1927 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego i jednej z jego ekspozytur[2]. Z dniem 2 listopada 1927 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1927–1929[7]. Z dniem 23 sierpnia 1929 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko referenta. 27 stycznia 1930 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 36. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. 28 stycznia 1931 roku został przeniesiony do Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie na stanowisko oficera sztabowego do zleceń[9][10][11]. W Centrum współpracował z oficerami Francuskiej Misji Wojskowej w Polsce[2]. W 1933 roku został przydzielony do składu osobowego inspektora armii w Toruniu, generała dywizji Mieczysława Norwid-Neugebauera na stanowisko oficera sztabu[12]. W grudniu 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu w celu odbycia stażu liniowego[13]. W latach 1937–1939 był kierownikiem placówki wywiadu zagranicznego, posługując się kryptonimem „E.16”. W 1939 roku we Francji pełnił służbę w Sztabie Naczelnego Wodza na stanowisku referenta. W 1940 roku pełnił obowiązki oficera łącznikowego Sztabu Naczelnego Wodza przy Wojskowej Misji Francuskiej. W tym samym roku, po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, został przydzielony do dowództwa I Korpusu Polskiego. W 1941 roku został przeniesiony do Inspektoratu Pociągów Pancernych na stanowisko oficera sztabu. W 1943 roku pełnił służbę w Wydziale Studiów Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. 26 września 1946 roku Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej pozbawił go obywatelstwa polskiego razem z 75. innymi oficerami, którzy wstąpili do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Po zakończeniu służby pracował w Instytucie Polskim i Muzeum gen. Sikorskiego w Londynie. Znał języki: angielski, francuski, niemiecki i rosyjski[2].
W roku akademickim 1920–1921 był członkiem Korporacji Akademickiej Konwent Polonia, a w latach 1964–1984 seniorem. W 1978 roku w Londynie została wydana jego praca „Konwent Polonia 1828–1978”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych („za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości (3 maja 1932)[14]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[15]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 223, 569 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Antoni II Minkiewicz” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko: Antoniego I Minkiewicza, ur. 27 lipca 1885 roku, który w 1923 roku był podporucznikiem rezerwy 33 Pułku Piechoty w Łomży.
- ↑ a b c d e Kopański 1943 ↓.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 43, 774.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 130.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 751, 828.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 672, 753, 1384.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 438, 478.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 15.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196, 797.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 11.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 366.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
- Stanisław Kopański: Depesza szyfrowana nr 7825 szefa Sztabu NW. [w:] Kancelaria Przyboczna Naczelnego Wodza, sygn. A.XII.1/48c [on-line]. IPMS, 1943-12-06. [dostęp 2017-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-07)].
- Antoni Minkiewicz (1900–1984). Konwent Polonia. [dostęp 2017-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-07)]. (pol.).