Antonio Lotti

Antonio Lotti (ur. w 5 stycznia 1667 w Wenecji, zm. 5 stycznia 1740 tamże)  – włoski kompozytor, organista i śpiewak; uczeń Giovanniego Legrenziego, przedstawiciel szkoły weneckiej.

Antonio Lotti

Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1667 Wenecja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 1740 Wenecja
Instrumenty	organy
Typ głosu	alt
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa, muzyka klasycystyczna
Zawód	kompozytor, organista, śpiewak, kapelmistrz

Życiorys

Swoją muzyczną edukację rozpoczął 30 maja 1689 od pełnienia funkcji śpiewaka (alt) w bazylice św. Marka w Wenecji. 6 sierpnia 1690 został asystentem drugiego organisty, a od 31 maja 1692 – drugim organistą. 17 sierpnia 1704 został pierwszym organistą otrzymując tytuł primo maestro di cappella; funkcję tę pełnił do 1736 .

W 1717 przeprowadził się do Drezna, gdzie przebywał na dworze elektora saskiego Augusta II. Tam też powstała jego najbardziej znana opera Teofane.

W 1719 powrócił do Wenecji. Po powrocie Lotti nie napisał już żadnej opery. W 1736 roku objął posadę kapelmistrza przy bazylice św. Marka w Wenecji.

Jego muzyka stanowi pomost pomiędzy późnym barokiem, a wczesnym klasycyzmem.

Żoną Lottiego była znana włoska sopranistka Santa Stella.

Twórczość

Opery

• Il trionfo dell'innocenza (1693, Wenecja)
• Tirsi tylko Akt I, Antonio Caldara – Akt II, Attilio Ariosti – Akt III, 1696, Wenecja)
• Sidonio (1706, Wenecja)
• Achille placato (1707, Wenecja)
• Teuzzone (1707, Neapol) wyst. późn. jako L’inganno vinto dalla ragione (1708, Neapol)
• Il vincitor generoso (1709, Wenecja)
• Il comando non inteso et ubbidito (1710, Wenecja)
• La ninfa Apollo (muzyka we współpracy z Francesco Gasparini, 1710, Wenecja)
• Isacio tiranno (1710, Wenecja)
• Il tradimento traditor di se stesso (1711, Wenecja) wyst. późn. jako Artaserse, re di Persia (1713, Neapol)
• La forza del sangue (1711, Wenecja)
• L'infedeltà punita (muzyka we współpracy z Carlo Francesco Pollarolo, 1712, Wenecja)
• Porsenna (1713, Wenecja)
• Irene augusta (1713, Wenecja)
• Polidoro (1713, Wenecja)
• Foca superbo (1716, Wenecja)
• Ciro in Babilonia (1716)
• Costantino (1716, Wiedeń)
• Alessandro Severo (1717, Wenecja)
• Giove in Argo (1717, Drezno)
• Ascanio ovvero Gli odi delusi dal sangue (1718, Drezno)
• Teofane (1719, Drezno)
• Li quattro elementi (1719, Drezno)

Inne dzieła sceniczne

• Le rovine di Troja (intermezzo) (1707, Wenecja)
• Dragontana e Policrone (intermezzo) (1707, Wenecja)
• Cortulla e Lardone (intermezzo), wyst. późn. jako Melissa vendicata (1707, Wenecja)
• Ama più chi men si crede (melodrama pastorale) (1709, Wenecja)
• Griletta e Serpillo (intermezzo)

twórczość religijna

Antonio Lotti, Kyrie z Missa Brevis d-moll

• msze:
  • Missa Sapientiae g-moll
  • Missa Brevis d-moll
  • Msza F-dur
  • Msza a-moll
  • Msza C-dur
• oratoria
  • La Giuditta (1701)
  • Il voto crudele (1712)
  • Triumphus fidei (1712)
  • L'umiltà coronata in Esther (1714)
  • Il ritorno di Tobia (1723)
  • Gioas, re di Giuda
  • Judith
• motety
• Inne:
  • Requiem F-dur
  • Miserere d-moll

Bibliografia

• Sven Hansell: Lotti, Antonio. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. L. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Antonio Lotti – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Antonio Lotti – biografia, msze, motety (ang.)
• Antonio Lotti – biografia (ang.)