Carlo Francesco Pollarolo

włoski kompozytor

Carlo Francesco Pollarolo, także Pollaroli[1] (ur. około 1653[1][2] przypuszczalnie w Brescii[1], zm. 7 lutego 1723 w Wenecji[1][2]) – włoski kompozytor i organista.

Carlo Francesco Pollarolo
Ilustracja
Karykatura Pollarola
Data i miejsce urodzenia

ok. 1653
Brescia (?)

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

7 lutego 1723
Wenecja

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, organista

Życiorys

edytuj

Syn organisty Orazia Pollarolego, u którego prawdopodobnie pobierał lekcje muzyki[1][2]. W 1676 roku zastąpił ojca na stanowisku organisty w katedrze w Brescii, a w 1680 roku otrzymał stanowisko capo musico[1][2]. W latach 1681–1689 piastował analogiczną funkcję w Accademia degli Erranti[1][2]. W 1689 roku wyjechał do Wenecji, gdzie otrzymał posadę organisty (1690) i wicekapelmistrza (1692) w bazylice św. Marka[1][2]. Pełnił również funkcję dyrektora muzycznego w Ospedale degli Incurabili[1][2].

Skomponował około 85 oper, m.in. Roderico (1686), Onorio in Roma (1692), La forza della virtù (1693), Il Faramondo (1699), Semiramide (1713), Ariodante (1716) i Astinome (1719)[2]. Wiele z nich jednak zaginęło[2]. Ponadto komponował oratoria, utwory religijne, kantaty, arie, duety[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 146–147. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2831. ISBN 0-02-865530-3.

Linki zewnętrzne

edytuj