Barkowice Mokre
Barkowice Mokre – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie piotrkowskim, w gminie Sulejów, znajdująca się w granicach Sulejowskiego Parku Krajobrazowego.
| wieś | |
 Jezioro Sulejowskie w Barkowicach Mokrych | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
130 osób |
| Strefa numeracyjna |
44 |
| Kod pocztowy |
97-330[2] |
| Tablice rejestracyjne |
EPI |
| SIMC |
0552231 |
Położenie na mapie gminy Sulejów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu piotrkowskiego  | |
 51°24′30″N 19°51′59″E/51,408333 19,866389[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
Ze względu na swoje usytuowanie nad Jeziorem Sulejowskim miejscowość stała się ośrodkiem turystycznym, odwiedzanym głównie przez mieszkańców Łodzi i okolic. Nad Zalewem Sulejowskim znajduje się przystań z możliwością wypożyczenia sprzętu wodnego. We wsi pomnik poległych i pomordowanych żołnierzy Armii Krajowej, na uroczystości odsłonięcia pomnika był obecny ówczesny wiceminister obrony narodowej Romuald Szeremietiew.
Zabytki
edytujStanowisko wielokulturowe: Osada otwarta z okresu późnorzymskiego III-IV w. oraz osada obronna z okresu wczesnego średniowiecza VI-IX w.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 2817
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 13 [zarchiwizowane 2022-10-26].
Bibliografia
edytuj- Nieinwazyjne badania grodzisk wczesnośredniowiecznych Polski Centralnej i ich zaplecza osadniczego: Chełmo, Rękoraj, Rozprza, Stare Skoszewy, Szydłów, Jerzy Sikora, Piotr Kittel, Piotr Wroniecki, Seria Archeologiczna Nr 46: 2013–2015, str. 251-293
- Barkowice Mokre, gm. Sulejów, woj. piotrkowskie. Stawowisko 1, Mieczysław Góra, Informator Archeologiczny 1978, Badania 12, str. 155-156