Biegunka osmotyczna
Biegunka osmotyczna – stan chorobowy zaliczany do biegunek przewlekłych, spowodowany obecnością w świetle jelit substancji niewchłanialnych[1]. Polega na wydalaniu większej ilości stolców o wodnistej konsystencji przez ponad 4 tygodnie. Charakteryzuje się ilością stolca ponad 200 g na dobę oraz częstością oddawania ponad 3 razy na dobę.
Powstaje najczęściej w wyniku upośledzonego wchłaniania w jelicie cienkim lub jelicie grubym powodującego gromadzenie się w świetle jelita substancji osmotycznie czynnych, a co za tym idzie przechodzenie płynów do światła przewodu pokarmowego zgodnie z gradientem osmotycznym[1].
Biegunkę osmotyczną wywoływać mogą:
- leki:
- przeczyszczające z grupy środków osmotycznych (siarczan magnezu, glikol polietylenowy, makrogole, laktuloza)
- leki zobojętniające kwas solny (wodorotlenek magnezu)
- orlistat
- przy przewlekłym przyjmowaniu: neomycyna, kolchicyna, kolestyramina, metyldopa, biguanidy
- dietetyczne produkty spożywcze i słodycze mające w składzie sorbitol, mannitol lub ksylitol
- niedobór laktazy i innych disacharydaz
- zespół krótkiego jelita, przetoki jelitowe[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Piotr Daniel: Biegunka. W: Interna Szczeklika 2019. Piotr Gajewski (red). Kraków: Medycyna Praktyczna, 2019, s. 910–913. ISBN 978-83-7430-591-4.
