Bitwa pod Włodawą

bitwa z okresu wojny polsko-bolszewickiej

Bitwa pod Włodawąwalki polskiej 7 Dywizji Piechoty z oddziałami sowieckiej 117 Brygady Strzelców w czasie Bitwy Warszawskiej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Bitwa pod Włodawą
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

21 sierpnia 1920

Miejsce

pod Włodawą

Terytorium

II Rzeczpospolita

Przyczyna

Bitwa Warszawska

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Siły
7 Dywizja Piechoty
26 pułk piechoty
oddziały Bułhaka-Bałachowicza
117 Brygada Strzelców
Grupa Dotola
brak współrzędnych

Geneza

edytuj

Realizując w drugiej połowie sierpnia 1920 operację warszawską, wojska polskie powstrzymały armie Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 1 Armia gen. Franciszka Latinika zatrzymała sowieckie natarcie na przedmościu warszawskim[2][3], 5 Armia gen. Władysława Sikorskiego podjęła działania ofensywne nad Wkrą[4], a ostateczny cios sowieckim armiom zadał marszałek Józef Piłsudski, wyprowadzając uderzenie znad Wieprza[5]. Zmieniło to radykalnie losy wojny. Od tego momentu Wojsko Polskie było w permanentnej ofensywie[6].

Walczące wojska

edytuj
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
  Wojsko Polskie
3 Dywizja Piechoty Legionów gen. Leon Berbecki 3 Armia
7 Dywizja Piechoty gen. Karol Schubert
26 pułk piechoty mjr Ryszard Waniczek 7 DP
→ II/26 pułku piechoty
— 5/26 pułku piechoty
oddział gen. Bałachowicza gen. Stanisław Bałachowicz
  Armia Czerwona
58 Dywizja Strzelców Władimir Popow 12 Armia
grupa Dotola Dotol 58 Dywizja Strzelców
117 Brygada Strzelców kombryg N. Szyszkin

Walki pod Włodawą

edytuj

Po klęsce nad Wisłą dowództwo sowieckie pospiesznie uzupełniało i reorganizowało ocalałe z pogromu jednostki[7]. Kiedy w ramach polskiej kontrofensywy znad Wieprza 3 Dywizja Piechoty Legionów ruszyła na Brześć, zadanie osłony jej prawego skrzydła otrzymała 7 Dywizja Piechoty[8][9]. 16 sierpnia jej lewoskrzydłowy 26 pułk piechoty skierował się wzdłuż zachodniego brzegu Bugu na Włodawę[10]. Pod Majdanem rozproszono oddziały 58 Dywizji Strzelców, wzięto do niewoli około 100 jeńców i zdobyto 4 działa. 18 sierpnia pułk zajął Włodawę i tam nawiązał łączność taktyczną z oddziałami grupy gen. Bałachowicza. Dozorując odcinek Włodawa - Uhrusk, zwalczał wycofujące się na tym kierunku oddziały nieprzyjaciela[8].

Aby umożliwić odwrót za Bug oddziałom Armii Czerwonej odciętym na zachód od Włodawy przez postępy polskiej kontrofensywy, sowieckie dowództwo postanowiło odbić miasto. 21 sierpnia na Włodawę uderzyła 117 Brygada Strzelców kombryga N. Szyszkina. Wspierały ją resztki rozbitej pod Cycowem grupy Dotola. Pierwsze natarcie Polacy odparli ogniem broni maszynowej i strzeleckiej. Podczas drugiego natarcia Sowieci opanowali dworzec kolejowy wypierając z niego oddział gen. Bałachowicza, a następnie uchwycili most kolejowy na Bugu[8]. Dworzec odzyskała kontratakiem 5 kompania 26 pułku piechoty. W trakcie kolejnych walk na tyłach pododdziałów sowieckich pojawił się inny oddział gen. Bałachowicza, wracający z wypadu na Piszczę[11]. Mimo zaskoczenia, czerwonoarmiści stawili twardy opór. W toku zaciętej walki polegli sowieccy dowódcy - Szyszkin i Dotol[12]. Pozbawieni dowództwa czerwonoarmiści wycofywali się w nieładzie. Część uszła za Bug, porzucając tabory i broń ciężką[13].

Bilans walk

edytuj

Walki pod Włodawą zakończyły się zwycięstwem połączonych sił polsko-białoruskich. Polski 26 pułk piechoty wziął do niewoli ponad 200 jeńców, zdobył 2 działa, kilkanaście ckm-ów i około 100 wozów taborowych. Także oddziały gen. Stanisława Bułhaka-Bałachowicza pobrały jeńców i zdobyły dużo sprzętu wojskowego. Zwycięstwo opłacono niewielkimi stratami: 26 pułk piechoty zanotował 12 poległych, 30 rannych, a oddziały gen. Bałachowicza około 30 poległych i rannych[13].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj