Burunduk syberyjski
Burunduk syberyjski[4] (Eutamias sibiricus) – gatunek ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae), jedyny przedstawiciel rodzaju burunduk[4] (Eutamias)[5].
| Eutamias sibiricus | |
| (Laxmann, 1769) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj |
Eutamias |
| Gatunek |
burunduk syberyjski |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
 Burunduk - zasięg[3]. | |
Występowanie edytuj
Północna Azja od centralnej Rosji do Chin, Korei i północnej Japonii (Hokkaido). Introdukowany do parków centralnej i wschodniej Europy[2][6].
Opis edytuj
Ze względu na występowanie, burunduki syberyjskie można podzielić na dwa rodzaje: kalifornijski i azjatycki. Burunduk jest niewielkim gryzoniem o długości ciała wynoszącej 25 cm, z czego na ogon przypada 18 cm[7]. Osiąga masę ciała 50-150 g[7]. Długość życia sięga średnio 2-6 lat, w niewoli nawet do 6-10[7]. Futro jest charakterystyczne umaszczone: brunatno szare, strona brzuszna jasnożółta lub biała. Na głowie, grzbiecie i bokach podłużne, ciemne pasy. Ogon jest długi i puszysty. Głowa o małych, zaokrąglonych uszach. Bardzo chwytne i sprawne przednie łapy.
Tryb życia edytuj
Burunduki syberyjskie są zwierzętami o aktywności dziennej, prowadzącymi bardzo ruchliwy tryb życia. Są bardzo czujne, ostrzegają się wzajemnie dźwiękami podobnymi do ćwierkania ptaków[7]. Posiadają torby policzkowe, w których umieszczane są duże ilości pokarmu, a później przenoszone do nory, gdzie pokarm jest zjadany lub zagrzebywany[7]. W związku z kopaniem nor i spędzaniu większości życia na ziemi, zalicza się burunduki do wiewiórek naziemnych. Burunduki zapadają w sen zimowy przy czym jego długość uzależniona jest od zagęszczenia populacji oraz dostępności pokarmu. Okres godowy burunduków przypada na wiosnę/lato, ciąża trwa 4-5 tygodni, młode karmione są przez matkę przez okres 40-45 dni.
Odżywianie edytuj
Burunduki syberyjskie są wszystkożerne. Żywią się nasionami, ziarnem, owocami, grzybami, warzywami oraz owadami, małymi ptakami i jaszczurkami[7]. Na zimę gromadzi pokarm w norach pod korzeniami drzew.
Przypisy edytuj
- ↑ É.L. Trouessart. Synopsis systematicus et geographicus mammalim tam viventium quam fossilium. „Bulletin de la Société d’Études scientifiques d’Angers”. 10, s. 86, 1880. (fr.).
- ↑ a b K. Tsytsulina i inni, Eutamias sibiricus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-10-29] (ang.).
- ↑ IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2008. Tamias sibiricus. In: IUCN 2015. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.2. http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 10 July 2015.
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 211. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 622. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Tamias sibiricus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 3 lutego 2010]
- ↑ a b c d e f Kenneth Haberland: Tamias sibiricus. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-02-03]. (ang.).