Chishima
Chishima (jap. 千島 ) – mały krążownik nieopancerzony Marynarki Wojennej Cesarstwa Japonii z końca XIX wieku, zbudowany we Francji w 1892 roku, pozostający jedynym okrętem swojego typu. Zatonął w kolizji wkrótce po wejściu do służby, 30 listopada 1892 roku.
 „Chishima” | |
| Klasa |
krążownik nieopancerzony |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
styczeń 1890 |
| Wodowanie |
listopad 1890 |
 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
| |
| Wejście do służby |
kwiecień 1892 |
| Zatonął |
30 listopada 1892 w kolizji |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
741 ts (normalna) |
| Długość |
71 m między pionami |
| Szerokość |
7,7 m |
| Zanurzenie |
2,97 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania, 4 kotły, 2 śruby, moc 5000 ihp | |
| Prędkość |
22 węzły |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa 120 mm (2×I) 4 działa 47 mm (4×I) 5 wt 457 mm (zob. w tekście) | |
| Załoga |
107 |
Budowa i służba edytuj
„Chishima” została zamówiona we Francji w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Saint-Nazaire w ramach programu budowy okrętów dla japońskiej floty z 1882 roku[1]. Projektantem był znany francuski konstruktor Emile Bertin[2]. Położenie stępki miało miejsce w styczniu 1890 roku, a wodowanie w listopadzie tego samego roku[1]. Okręt ukończono w kwietniu 1892 roku[1]. W publikacjach okręt określany jest jako krążownik nieopancerzony[1][2]; podobne jednostki klasyfikowane były w Japonii jako awizo.
„Chishimę” dostarczono 24 listopada 1892 roku[1]. Już 30 listopada 1892 roku okręt został jednak utracony w kolizji z brytyjskim statkiem „Ravenna” na Morzu Wewnętrznym, podczas podróży z Nagasaki do Kobe[2]. Jako zastępstwo, zamówiono następnie w Wielkiej Brytanii jednostkę tej samej klasy „Tatsuta”[1].
Konstrukcja edytuj
Okręt miał kadłub o cechach francuskich konstrukcji, z wydłużonym dziobem taranowym i podobnego kształtu rufą, oraz burtami pochylonymi do wewnątrz. Pokład dziobowy i rufowy był podniesiony, a między nimi na śródokręciu było podwyższone nadburcie[3]. Nadbudówka dziobowa była umieszczona blisko dziobu, a na śródokręciu były dwa lekko pochylone kominy, w pewnej odległości od siebie, z których pierwszy był szerszy[3]. Okręt miał trzy maszty (pierwszy bezpośrednio za nadbudówką dziobową, drugi za tylnym kominem, a trzeci na rufie) oraz bukszpryt[3]. Uzbrojenie główne było umieszczone na burtowych sponsonach, blisko dziobu i rufy na każdej z burt[3]. Okręt miał wyporność normalną 741 długich ton, długość między pionami 71 m, szerokość kadłuba 7,7 m, a zanurzenie średnie 2,97 m[1]. Według innych źródeł, zanurzenie sięgało maksymalnie 4,9 m[2].
Okręt napędzały dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania, napędzające dwie śruby. Istnieją rozbieżności co do indykowanej mocy maszyn (ihp): 5000 KM[1] lub 3500 KM[2]. Jednostka miała według projektu rozwijać prędkość 22 węzłów[2][1]. Parę dostarczały cztery kotły[2].
Istnieją znaczne rozbieżności w publikacjach odnośnie do uzbrojenia. Według jednej wersji, stanowiły je dwie armaty kalibru 4,7 cala (120 mm), cztery armaty kalibru 47 mm i cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 18 cali (457 mm)[2]. Według jednak innych źródeł, uzbrojenie miało stanowić pięć armat 3-calowych (76,2 mm), sześć działek 1-funtowych (37 mm) i trzy wyrzutnie torped 15-calowe (381 mm) (jedna na dziobie i dwie na pokładzie górnym)[1]. Armaty 3-calowe miały być umieszczone na sponsonach i na dziobie, a armaty 1-funtowe po dwie na mostku, pokładzie rufowym i na śródokręciu[1]. Rysunki jednak nie ukazują działa na dziobie jednostki[3].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Roger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway’s All the World’s Fighting Ships, 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5.
- Hansgeorg Jentschura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869–1945. Wyd. IV (1986). Naval Institute Press, 1977. ISBN 0-87021-893-X. (ang.).