Wikipedia

Curd Jürgens

aktor austriacki

Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens[1][2] (ur. 13 grudnia 1915 w Solln, Bawaria, zm. 18 czerwca 1982 w Wiedniu[3]) – austriacki aktor teatralny i filmowy, pochodzenia niemiecko-francuskiego[4].

Curd Jürgens
Ilustracja
Curd Jürgens (1976)
Imię i nazwisko

Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens

Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1915
Solln

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 1982
Wiedeń

Zawód

aktor

Współmałżonek

Lulu Basler
(1938–1947; rozwód)
Judith Holzmeister
(1947–1955; rozwód)
Eva Bartok
(1955–1956; rozwód)
Simone Bicheron
(1958–1977; rozwód)
Margie Schmitz
(1978–1982; jego śmierć)

Lata aktywności

1935–1982

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys

edytuj

Urodził się w Niemczech i tam zaczął pracować jako dziennikarz[5]. Krytyczny stosunek do narodowego socjalizmu spowodował, że w 1944 został uwięziony w obozie koncentracyjnym za polityczną niepewność[6][7]. Po wojnie zrzekł się obywatelstwa niemieckiego i przyjął austriackie[8].

Aktorem został dzięki swej pierwszej żonie – Louise Basler. Doświadczenie zdobywał na scenach Wiednia. Po wojnie grał żołnierzy w licznych filmach wojennych. Przełomową rolą okazał się występ w filmie Generał diabła (1955)[9], po którym zagrał partnera Brigitte Bardot w słynnym filmie Rogera Vadima I Bóg stworzył kobietę (1956)[10], a następnie wyjechał do Hollywood. Szybko został uznaną gwiazdą międzynarodową[11]. Zagrał m.in. w filmie Szpieg, który mnie kochał, z cyklu filmów o Jamesie Bondzie, czy superprodukcji Najdłuższy dzień. Mimo iż zagrał w ponad 150 filmach, Jürgens uważał się przede wszystkim za aktora teatralnego, w teatrach wiedeńskich grał do samej śmierci[12].

W 1975 opublikował autobiografię „...und kein bißchen weise”[13].

Życie prywatne

edytuj

Był pięciokrotnie żonaty; z Louise „Lulu” Basler (od 15 czerwca 1937 do 8 sierpnia 1947), Judith Holzmeister (od 16 października 1947 do 1955), Evą Bartok (od 13 sierpnia 1955 do 1957)[14], z którą miał córkę Deanę (ur. 1957), Simone Bicheron (od 14 września 1958 do 1977) i Margie Schmitz (od 21 marca 1978 aż do jego śmierci).

Zmarł 18 czerwca 1982 w Wiedniu na atak serca[15] w wieku 66 lat. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.

Wybrana filmografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Personalidade: Curd Jürgens (Alemanha). InterFilmes.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).
  2. ↑ Curd Jürgens. Listal. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
  3. ↑ Curd Jürgens (1915-1982). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
  4. ↑ Curd Jürgens (18/06/1982-13/12/1915). Filmow.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).
  5. ↑ Nachlass Curd Jürgens. deutsches-filminstitut.de. [dostęp 2017-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)]. (niem.).
  6. ↑ William P. Luce (1977-07-27): he Man You'll Love to Hate. The New York Times. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
  7. ↑ Robyn Karney: The Movie Stars Story. Outlet, 1984.
  8. ↑ UPI (1982-06-19): Curd Jürgens, War Films' Star. „The New York Times”. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).
  9. ↑ Oliver Schmitt (1997-11-21): Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf - ein Ausstellungsbericht. Die Zeit. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
  10. ↑ Curd Jürgens. Der Spiegel. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
  11. ↑ Eckhard Balfanz (2012-06-10): Romy Schneider liebte Curd Jürgens – für 2 Wochen. Welt. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
  12. ↑ Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf. Zeit Online. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
  13. ↑ André Heller (1976-09-27): André Heller über Curd Jürgens: „... und kein bißchen weise“. „Der Spiegel”. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
  14. ↑ Eva Bartok (1929-1998). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
  15. ↑ Jan-Christopher Horak: Nachlass Curd Jürgens. The Last Film Star. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Curd_Jürgens&oldid=69690697”