Difluorek ditlenek ksenonu

Difluorek ditlenek ksenonu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	difluorek ditlenek ksenonu(6+), difluorek(1−) ditlenek(2−) ksenonu(6+), difluorek ditlenek ksenonu(VI)
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	difluorek ditlenek ksenonu(VI)
inne	difluoroditlenek ksenonu(VI), daw. dwufluorodwutlenek ksenonu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	XeO; 2F; 2
Masa molowa	201,29 g/mol
Wygląd	bezbarwne kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	13875-06-4
PubChem	23236530
InChI
	InChI=1S/F2O2Xe/c1-5(2,3)4
	InChIKey
	OJNSIFWVGHJJMW-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	4,10 g/cm³; ciało stałe
Temperatura sublimacji	30,8 °C (według innego źródła w tej temperaturze następuje rozkład wybuchowy)
Temperatura rozkładu	30,8 °C (rozkład wybuchowy)
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	XeOF; 2, XeO; 3F; 2, XeOF; 4
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Difluorek ditlenek ksenonu, nazwa Stocka: difluorek ditlenek ksenonu(VI), XeO
2F
2 – nieorganiczny związek chemiczny ksenonu z fluorem i tlenem. Kształt i obliczoną długość wiązań częsteczki XeO
2F
2^[3] oraz jej dane spektralne^[4] opublikowano w 1963 roku.

Otrzymywanie

W wyniku destylacji tetrafluorku tlenku ksenonu otrzymano homogeniczny ciekły roztwór zawierający XeO
2F
2, XeOF
4, i XeF
2. Do obniżenia temperatury chłodnicy użyto zestalonego CO
2 zamiast ciekłego azotu, aby zapobiec szokowi termicznemu, który mógłby wywołać wybuch kondensującego również XeO
3. Otrzymaną mieszaninę poddano destylacji frakcjonowanej – frakcję XeO
2F
2 zidentyfikowano na podstawie wyników spektrometrycznych^[2].

Właściwości

Difluoroditlenek ksenonu tworzy bezbarwne^[1]^[2] ortogonalne^[1] kryształy, które ulegają sublimacji w temperaturze 30,8 °C^[2] (lub rozkładają się wybuchowo w tej temperaturze^[1]).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4–98, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d John L.J.L. Huston John L.J.L., Xenon dioxide difluoride: isolation and some properties, „The Journal of Physical Chemistry”, 71 (10), 1967, s. 3339–3341, DOI: 10.1021/j100869a035 (ang.).
↑ Ronald J.R.J. Gillespie Ronald J.R.J., Noble gas fluorides, oxyfluorides, and oxides. Predictions of molecular shapes and bond lengths, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 333–339 (ang.).
↑ Martin H.M.H. Studier Martin H.M.H., Eric N.E.N. Sloth Eric N.E.N., Mass-spectrometric studies of noble-gas compounds, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 47–49 (ang.).

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4–98, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).

[Huston-2] John L.J.L. Huston John L.J.L., Xenon dioxide difluoride: isolation and some properties, „The Journal of Physical Chemistry”, 71 (10), 1967, s. 3339–3341, DOI: 10.1021/j100869a035 (ang.).

[Gillespie-3] Ronald J.R.J. Gillespie Ronald J.R.J., Noble gas fluorides, oxyfluorides, and oxides. Predictions of molecular shapes and bond lengths, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 333–339 (ang.).

[Studier-4] Martin H.M.H. Studier Martin H.M.H., Eric N.E.N. Sloth Eric N.E.N., Mass-spectrometric studies of noble-gas compounds, „Noble-Gas Compounds”, 1963, s. 47–49 (ang.).

[3]

[4]

[1]

[2]