Dimityr Grekow

Dimityr Grekow
Димитър Греков
Pełne imię i nazwisko	Dimityr Panajotow Grekow
Data urodzenia	14 września 1847
Data śmierci	25 kwietnia 1901
	Premier Bułgarii
Okres	od 18 stycznia 1899; do 1 października 1899
Przynależność polityczna	Partia Narodowo-Liberalna
Poprzednik	Konstantin Stoiłow
Następca	Todor Iwanczow
	Minister sprawiedliwości
Okres	od 5 lipca 1879; do 22 marca 1880
Następca	Christo Stojanow
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dimityr Panajotow Grekow (bułg. Димитър Панайотов Греков, ur. 14 września 1847 w Bołgradzie, zm. 25 kwietnia 1901 w Sofii) – bułgarski prawnik i polityk, premier Bułgarii (1899), minister sprawiedliwości (1879–1880, 1882–1883), minister spraw wewnętrznych (1879), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 1., 2., 3., 5., 6., 7. i 10. kadencji^[1].

Życiorys

Pochodził z rumuńskiej Besarabii, był synem zamożnego kupca Panajota Grekowa i Marii. Po ukończeniu nauki w gimnazjum w Bołgradzie odbył studia prawnicze na Université d'Aix-Marseille w Aix-en-Provence, tam też obronił pracę doktorską^[1]. Po powrocie do Rumunii pracował w sądzie okręgowym w Braile, a także jako adwokat. W tym czasie działał w Bułgarskim Towarzystwie Dobroczynności.

Po wyzwoleniu Bułgarii spod panowania osmańskiego Grekow przeniósł się do Sofii, gdzie w 1878 objął stanowisko prezesa Sądu Okręgowego, a następnie przewodniczącego Sądu Najwyższego. Od 1879 zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym, reprezentując w nim Partię Konserwatywną^[1]. W 1879 objął stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Todora Burmowa, kierował także resortem spraw wewnętrznych. W 1881 poparł zamach stanu przeciwko księciu Aleksandrowi Battenbergowi i objął stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Państwa, a następnie w 1882 stanął na czele resortu sprawiedliwości w rządzie Leonida Sobolewa. W 1883 objął funkcję przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego 3 kadencji. Po zjednoczeniu Księstwa Bułgarii z Rumelią Wschodnią Grekow objął funkcję przedstawiciela dyplomatycznego Bułgarii w Stambule^[1].

Początkowo związany politycznie z Partią Konserwatywną, w 1886 dołączył do Partii Narodowo-Liberalnej. Wspólnie z Konstantinem Stoiłowem i Konstantinem Chadżikałczewem znalazł się w składzie delegacji negocjującej objęcie tronu przez Ferdynanda Koburga^[1]. Był współpracownikiem i przyjacielem Stefana Stambołowa, z którym łączyła go pasja myśliwska^[2]. Po zabójstwie Stefana Stambołowa w 1895 objął kierownictwo partii, ale w 1897 zrezygnował z tej funkcji i pracował jako adwokat. W styczniu 1899 książę Ferdynand powierzył Grekowowi misję utworzenia rządu. Do dymisji podał się w październiku 1899, a następnie objął ponownie kierownictwo Partii Narodowo-Liberalnej^[1]. Zmarł nagle w Sofii w 1901.

Życie prywatne

Był żonaty (żona Konstancja), miał siedmioro dzieci. Dom rodzinny Dimityra Grekowa, projektu Nikoły Jurukowa przy ulicy Moskowskiej 17 w Sofii pozostaje jedną z najlepiej zachowanych budowli reprezentacyjnych bułgarskiej stolicy z II połowy XIX wieku^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 363–365. ISBN 978-954-430-603-8.
↑ ^a ^b Къщата на Димитър Греков. historicalroutes.bg. [dostęp 2020-03-24]. (bułg.).

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 363–365. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 363–365. ISBN 978-954-430-603-8.

[route-2] Къщата на Димитър Греков. historicalroutes.bg. [dostęp 2020-03-24]. (bułg.).

[1]

[2]