Drozdaczek czarnoszyi
Drozdaczek czarnoszyi[4], drozdoń czarnoszyi[5] (Geokichla dohertyi) – gatunek małego ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae), zamieszkującego Indonezję. Bliski zagrożenia wyginięciem.
| Geokichla dohertyi[1] | |||
| (Hartert, 1896) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
drozdaczek czarnoszyi | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Występowanie edytuj
Występuje endemicznie na Małych Wyspach Sundajskich[6] – na wyspach Lombok, Sumbawa, Flores, Sumba i Timor[7].
Systematyka edytuj
Po raz pierwszy opisany przez Ernsta Harterta pod nazwą Geocichla dohertyi na podstawie okazu znalezionego na Lombok[2]. Gatunek monotypowy, nie wyróżniono podgatunków[6][8][7].
Morfologia edytuj
Długość ciała 16–18 cm[7]. Długość skrzydła: samce 10,5 cm, samice około 10 cm[2]. Długość ogona: samce 73–74 mm, samice 69–70 mm[2]. Głowa, szyja i pierś koloru czarnego oprócz białych plam za dziobem i okiem[7]. Upierzenie na grzbiecie koloru rdzawego. Ogon czarny. Brzuch koloru białego z czarnymi i jasnobrązowymi plamami[7]. Dziób czarniawy[7]. Pokrywy małe skrzydła koloru rdzawego, pokrywy duże i lotki czarno-białe. Nogi białawe lub różowe[7]. U młodych na czubku głowy kasztanowate smugi, płowo-biała twarz i gardło[7]. Na piersi koloru rdzawego czarne plamy, dolne partie ciała białawe[7].
Tryb życia edytuj
Ptak ten zasiedla wiecznie zielone górskie lasy, czasami spotyka się go również w zdegradowanych siedliskach, takich jak wsie sąsiadujące z lasem. Na Sumbie obfitują tereny z dużą gęstością wysokich drzew i gęstą pokrywą roślinną i dlatego preferuje wysokogórskie lasy pierwotne[7]. Rejestrowane wysokości: 460–1650 m na Lombok, 400–1700 m na Sumbawa, 350–1550 m na Flores, 200–1200 m na Sumba i 1050–2300 m na zachodnim Timorze[7]. Prawdopodobnie osiadły tryb życia[7].
Pokarm zdobywa głównie na ziemi, czasami także na drzewach. Najczęściej obserwuje się go w środkowej kondygnacji lasu. Od czasu do czasu występuje na owocujących drzewach w grupach liczących do pięciu osobników, często w towarzystwie drozdaczka kasztanowołbistego (G. interpres)[7].
Ostatnie opierzone ptaki na Sumba spotyka się od końca lipca do początku sierpnia, ale w tym czasie widuje się też śpiewające ptaki, co oznacza przedłużony sezon rozrodczy[7]. Młode na Sumbawa i Flores spotyka się od sierpnia do września[7][9]. W niewoli samica składa 3 jaja, okres inkubacji wynosi 15 dni, a młode opuszczają gniazdo po 14 dniach[7][9].
Status edytuj
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia)[3]. Całkowita populacja szacowana jest na 24 600–47 300 osobników[10]. Globalna populacja nie wydaje się być zagrożona[3][7].
Przypisy edytuj
- ↑ Geokichla dohertyi, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d E. Hartert. An account of the collections of birds made by Mr. William Doherty in the Eastern Archipelago. „Series: Novitates Zoologicae”. 3, s. 555–556, 1896. (ang.).
- ↑ a b c BirdLife International, Geokichla dohertyi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2015-4 [dostęp 2016-04-27] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Turdinae Rafinesque, 1815 – drozdy (wersja: 2020-02-28). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-20].
- ↑ P. Mielczarek, W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 282, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Thrushes. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Collar 2005 ↓, s. 683.
- ↑ D. Lepage: Drozdoń czarnoszyi (Zoothera dohertyi) (Hartert, 1896). Avibase. [dostęp 2014-02-07].
- ↑ a b G. Bralsford. Breeding the Chestnut-backed Thrush Zoothera dohertyi. „The Avicultural Magazine”. 109 (4), s. 150–153, 2003. (ang.).
- ↑ Species factsheet: Geokichla dohertyi. BirdLife International. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- N. Collar: Family Turdidae (Thrushes). W: J. del Hoyo, A. Elliott, D.A. Christie: Handbook of the Birds of the World. Cz. 10: Cuckoo-shrikes to Thrushes. Barcelona: Lynx Edicions, 2005. ISBN 84-87334-72-5. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).