Dziarg (niem. Sorgscher See, Jezioro Duże, Kosobudz Duży) – jezioro w województwie lubuskim, w powiecie świebodzińskim, w gminie Łagów. Największe z jezior położonych w pobliżu miejscowości Kosobudz. Użytkowane przez Polski Związek Wędkarski Okręg w Zielonej Górze.

Dziarg[1]
Ilustracja
Jezioro Dziarg, widok od zachodu
Położenie
Państwo

 Polska

Miejscowości nadbrzeżne

Kosobudz

Region

Pojezierze Łagowskie[2]

Wysokość lustra

85,8 m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

9,3–9,5 ha[3][4]

Wymiary
• max długość
• max szerokość


640 m
190 m

Głębokość
• średnia
• maksymalna


5,0[4], 3,9[3] m
10,4[4], 8,5[3] m

Długość linii brzegowej

1450 m[3]

Objętość

362,7 tys. m³[3]

Hydrologia
Rzeki wypływające

Konotop

Położenie na mapie gminy Łagów
Mapa konturowa gminy Łagów, na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dziarg”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dziarg”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, blisko centrum na lewo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dziarg”
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego
Mapa konturowa powiatu świebodzińskiego, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dziarg”
Ziemia52°14′23,1″N 15°14′20,7″E/52,239750 15,239083

Jezioro przepływowe położone jest w długiej polodowcowej Rynnie Biskupicko-Sądowsko-Kosobudzkiej powstałej w okresie Zlodowacenia Bałtyckiego. Znajduje się on w obszarze chronionego krajobrazu, w otulinie cennego przyrodniczo Gryżyńskiego Parku Krajobrazowego. Jest to akwen typu leszczowego. Jego linia brzegowa jest słabo rozwinięta. Wschodni brzeg jeziora, na odcinku prawie 950 m, jest bardzo stromy z różnicą wysokości sięgającą nawet 21 m, całkowicie zalesiony. Brzeg, po zachodniej stronie zbiornika, jest nieco bardziej płaski. W jego środkowej części urządzono kąpielisko i pole namiotowe. W północno-zachodnich i południowo-wschodnich jego częściach (dopływ i odpływ rzeki Konotop) teren jest podmokły, tworzący obszary zabagnione, charakteryzujące się występowaniem bardzo zróżnicowanych zespołów roślinnych. Pas roślinności nadbrzeżnej wynurzonej o szerokości 3-4 m zajmuje około 75 proc. całkowitej linii brzegowej jeziora. Dominują tu: trzcina pospolita, pałka wąskolistna i pałka szerokolistna. Z roślin o liściach pływających najczęściej spotyka się rdestnicę pływającą oraz grążela żółtego (na północnym krańcu akwenu). Dno zbiornika do głębokości 5-6 m porasta bogata gatunkowo roślinność podwodna (głównie rdestnica połyskująca, rogatek sztywny i moczarka kanadyjska oraz ramienice). Warunki naturalne jeziora umożliwiają egzystencję wielu gatunkom ryb, które znajdują tu również dogodne warunki do odbywania tarła. Najczęściej łowi się tu dorodne płocie, okonie, liny, szczupaki i karasie.

W latach 1993-97 (z wyjątkiem 1996 r.) jezioro było regularnie zarybiane. W okresie tym wpuszczono do niego 792 kg ryb, w tym: kroczka karpia (365 kg), karasia (110 kg), lina (100 kg) i amura (30 kg), tarlaków leszcza (140 kg), narybku i tarlaków płoci (25 kg) i szczupaka (20 kg) oraz 2 kg narybku węgorza (montee). Do jeziora najłatwiej dojechać można szosą nr 2, E30 (Poznań-Świecko). W miejscowości Poźrzadło na południe od Łagowa należy skręcić na Toporów i dalej na Kosobudz.

Linia brzegowa jeziora Dziarg na odcinkach 100 m w prawo i 100 m w lewo od dopływu w krańcu południowo-wschodnim zbiornika, w okresie od 1 marca do 15 czerwca każdego roku uznawana jest za tarlisko ochronne ryb. Obowiązuje wówczas zakaz połowu. Na jeziorze obowiązuje wymiar ochronny dla okonia (15 cm) oraz wydłużony okres ochronny dla szczupaka (od 1 grudnia do 30 kwietnia).

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 75, ISBN 83-239-9607-5.
  2. Andrzej Richling i inni, Regionalna geografia fizyczna Polski : praca zbiorowa, Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2021, s. 174–176, ISBN 978-83-7986-381-5, OCLC 1288191487 [dostęp 2022-04-02].
  3. a b c d e Jerzy Jańczak (red.), Atlas jezior Polski, t. I, Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 1996, s. 22-23, ISBN 83-86001-29-1.
  4. a b c Adam Choiński: Katalog jezior Polski. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2006, s. 550. ISBN 83-232-1732-7.