Edward Hładkiewicz
Edward Hładkiewicz (ur. 18 listopada 1925 w Nowosiółce Koropieckiej, zm. 28 maja 1995[1]) – polski polityk ruchu ludowego, działacz państwowy i społeczny, nauczyciel oraz historyk, doktor nauk humanistycznych. W latach 1974–1981 wicewojewoda zielonogórski (najpierw „dużego”, następnie „małego” województwa).
| Data i miejsce urodzenia |
18 listopada 1925 |
|---|---|
| Data śmierci |
28 maja 1995 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, działacz państwowy i społeczny, nauczyciel, historyk |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
wicewojewoda zielonogórski (1974–1981) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Syn Piotra (1896–1982), leśniczego i urzędnika gminnego, autora wspomnień[2], oraz Marii, pracującej na roli. Uczył się w gimnazjum, a podczas wojny w radzieckiej szkole średniej w Buczaczu. W latach 1942–1943 prowadził tajne nauczanie dla wiejskiej młodzieży. W styczniu 1943 wstąpił do Batalionów Chłopskich[1], zajmując się m.in. ochroną miejscowej ludności przed UPA. Wraz z rodziną ukrywał w swoim domu także rodzinę żydowską. Po wojnie uzupełnił wykształcenie: w 1945 ukończył kurs pedagogiczny w Czortowie, w 1950 zdał maturę w liceum pedagogicznym w Nowej Soli, w 1969 uzyskał magisterium z historii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie pracy pt. Tradycje i początki ruchu ludowego na Ziemi Lubuskiej. W 1976 obronił na UAM pracę doktorską na podstawie napisanej pod kierunkiem Lecha Trzeciakowskiego pracy pt. Ruch ludowy na Ziemi Lubuskiej 1945–1949. Opublikował ją oraz kilka innych książek, a także artykułów naukowych dotyczących głównie ruchu ludowego, w tym słowniki jego działaczy. Zainicjował powstanie czasopisma „Zwornik”[3].
Po zakończeniu wojny osiedlił się wraz z rodzicami na Ziemiach Odzyskanych w Jasieniu. Podjął pracę jako nauczyciel i katecheta, w 1946 został kierownikiem szkoły w Bronicach. Kierował Referatem Opieki nad Dzieckiem w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Żarach (1948–1950) oraz Wojewódzkiej RN w Zielonej Górze (1950–1953). Następnie od 1953 do 1963 w ramach PRN w Lubsku był szefem Wydziału Oświaty i sekretarzem rady. W 1946 wstąpił do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, w jego ramach był sekretarzem koła w Jasieniu, prezesem Komitetu Powiatowego w Lubsku (od 1956), kierownikiem Wydziałem Propagandy i Oświaty Wojewódzkiego Wojewódzkiego Komitetu ZSL w Zielonej Górze (1963–1964) oraz sekretarzem (1964–1973) tego Komitetu. Od 1965 do 1969 przewodniczył wojewódzkiemu komitetowi Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli, działał także m.in. w Lubuskim Towarzystwie Naukowym (jako członek prezydium), Towarzystwie Wiedzy Powszechnej oraz Polskim Towarzystwie Historycznym[3].
W 1973 objął funkcję wicewojewody zielonogórskiego, odpowiedzialnego za oświatę, kulturę, zdrowie, komunikację, sport i turystykę oraz opiekę społeczną (utrzymał stanowisko także po podziale kraju na nowe województwa w 1975). Jego działalność stała się przedmiotem krytyki jesienią 1981, kiedy to lokalne struktury NSZZ „Solidarność” wezwały go do dymisji w związku z nierozwiązaniem konfliktu w PGR Lubogóra[4]. W grudniu 1981 złożył rezygnację ze stanowiska, zajął się następnie działalnością na rzecz osób niepełnosprawnych w ramach Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. Kierował jego wojewódzkim oddziałem, od 1987 był wiceprezesem zarządu głównego TWK. Zainicjował powstanie rady naukowej i zeszytów naukowych przy tej organizacji[1]. W latach 80. wiceprzewodniczący i sekretarz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Zielonej Górze. Po 1989 działał w Polskim Stronnictwie Ludowym[3].
Został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1955)[5].
Życie prywatne edytuj
Zmarł w wyniku zawału serca. Był żonaty z Marią, miał syna i dwie córki[1]. Syn Wiesław (ur. 1950) również został działaczem partyjnym, związanym z PZPR[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Daniel Koteluk: Edward Hładkiewicz. wyborcza.pl, 25 lipca 2010. [dostęp 2022-07-07].
- ↑ Wiesław Hładkiewicz: Piotr Hładkiewicz. wyborcza.pl, 17 marca 2010. [dostęp 2022-07-07].
- ↑ a b c Daniel Koteluk: Edward Hładkiewicz (1925–1995). W: Przemysław Bartkowiak, Jarosław Kuczer, Dawid Kotlarek (red.): Zapisali się w dziejach Środkowego Nadodrza: szkice biograficzne. Zielona Góra: Pro Libris, 2009, s. 138–142.
- ↑ Czesław Osękowski. Lokalny i ponadlokalny charakter konfl iktu w Lubogórze. „Dzieje Najnowsze”. 4 (2020). s. 96. ISSN 0419-8824.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 96, poz. 1269
- ↑ Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-07-07].