Elżbieta Aragońska (królowa Portugalii)
Elżbieta Aragońska OFS, kataloński Elisabet, port. Isabel (ur. 1271 w Barcelonie lub w Saragossie, zm. 4 lipca 1336) − królowa Portugalii, tercjarka franciszkańska[2], święta Kościoła Katolickiego. Znana również jako Święta Królowa Izabela[3].
| królowa tercjarka | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczona przez | |
| Kanonizacja |
1625 |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty |
dzban na wino, flakonik z wodą, korona królewska w dłoniach, róża, księga[1] |
| |
| królowa Portugalii | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia |
barcelońska |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci | |
Została nazwana po swojej babci ciotecznej – Elżbiecie Węgierskiej, ale w Portugalii odpowiednikiem Elżbieta jest Isabel. Była córką króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej (wnuczki cesarza rzymskiego – Fryderyka II).
Jako mała dziewczynka poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, poetę – znanego jako Rei Lavrador – Król Rolnik, ponieważ hodował on lasy niedaleko Leiri. Drzewo z tych lasów używane było później do produkcji łodzi wykorzystanych podczas wielkich odkryć geograficznych. Elżbieta po cichu regularnie uczestniczyła we wszystkich praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała dwoje dzieci:
- córka Konstancja, poślubiła Ferdynanda IV Kastylijskiego,
- syn Alfons, został królem Portugalii jako Alfons IV Dzielny.
Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi – Alfonsowi. Elżbieta podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to.
Dionizy zmarł w 1325 i Alfons odziedziczył tron. Elżbieta udała się do klasztoru klarysek, który ufundowała w Coimbrze – przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Jeszcze raz musiała rozwiązać konflikt, kiedy w 1336 Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju.
Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 4 lipca 1336 w Estremoz.
Elżbieta została pochowana w Coimbrze, a grób jej był podobno miejscem licznych cudów. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625. Od 1695 jej święto obchodzono 8 lipca[4], jednak w 1969 zostało ono przeniesione na właściwy dzień, tj. dzień jej śmierci − 4 lipca[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Wiesław Aleksander Niewęgłowski: Leksykon świętych. Warszawa: Świat Książki, 2006, s. 108 -109. ISBN 978-83-247-0574-0.
- ↑ Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 567. ISBN 83-910410-0-X.
- ↑ Por. port. Rainha Santa Isabel
- ↑ 8 lipca Żywot świętej Elżbiety, królowej portugalskiej [online], DialogSercaMiłości, 8 lipca 2016 [dostęp 2019-11-18] (pol.).
- ↑ Henryk Fros, Franciszek Sowa, Księga imion i świętych, t. 2, Kraków: Wydaw. WAM, 1997, ISBN 83-7097-374-4, OCLC 830087504.