Emmanuel-Célestin Suhard (ur. 5 kwietnia 1874 w Brains-sur-les-Marches, zm. 30 maja 1949 w Paryżu) – francuski duchowny katolicki, arcybiskup Reims, a następnie Paryża i kardynał.

Emmanuel-Célestin Suhard
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego In fide et lenitate
Kraj działania

Francja

Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1874
Brains-sur-les-Marches

Data i miejsce śmierci

30 maja 1949
Paryż

Miejsce pochówku

Katedra Notre-Dame w Paryżu

Arcybiskup Paryża
Okres sprawowania

1940–1949

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

18 grudnia 1897

Nominacja biskupia

6 lipca 1928

Sakra biskupia

3 października 1928

Kreacja kardynalska

16 grudnia 1935
Pius XI

Kościół tytularny

S. Onofrio

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

3 października 1928

Konsekrator

Eugène-Jacques Grellier

Współkonsekratorzy

Florent-Michel-Marie-Joseph du Bois de la Villerabel
Constantin-Marie-Joseph Chauvin

Życiorys edytuj

Ojciec umarł miesiąc po jego narodzinach. Ukończył niższe seminarium w Mayenne, a następnie wyższe w Laval, chociaż jego proboszcz nie był przekonany, czy będzie z niego dobry kapłan. Przez kilka lat przebywał w Rzymie na Uniwersytecie Gregoriańskim i Kolegium Francuskim. Uzyskał doktorat z filozofii i teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 grudnia 1897 z rąk Wikariusza Rzymu kardynała Lucido Parocchiego w jego prywatnej kaplicy. Po kolejnych dwóch latach spędzonych w Wiecznym Mieście powrócił do rodzinnego kraju i został wykładowcą seminarium w Laval. W latach 1917-1928 wicerektor.

6 lipca 1928 otrzymał nominację na biskupa Bayeux i Lisieux. Sakry udzielił w katedrze w Laval biskup Eugéne-Jacques Grelier. Po dwóch latach, w 1930 spotkał go awans na arcybiskupa Reims. Kapelusz kardynalski z tytułem prezbitera Sant’Onofrio otrzymał na konsystorzu w 1935 roku z rąk Piusa XI. 11 maja 1940 przeniesiony na stołeczną metropolię, na której pozostał już do śmierci. Pochowany w katedrze Notre-Dame.

W 1941 o mały włos nie został wywieziony przez hitlerowców do Dachau. Popierał, jak większość episkopatu, rządy Philippe'a Pétaina. W 1942 potępił jednak jego politykę za deportacje Żydów. Wspierał ruch księży-robotników, którzy mieli za zadanie żyć i pracować razem z robotnikami.

Bibliografia edytuj