Kościół farny

Kościół farny, także fara (niem. Pfarre, Pfarrei, Pfarrkirche, czyli probostwo, parafia) – dawne określenie nadawane kościołowi parafialnemu, które nawiązuje do tradycji średniowiecza. Fary budowano najczęściej w bezpośrednim sąsiedztwie rynku.

Fara w Kłodzku

Obecnie kościołem farnym nazywa się najstarszy kościół w mieście lub główny kościół dekanatu. W miastach biskupich nazwa dla drugiego kościoła po katedrze. Określenie fara czasem odnosi się do samego terytorium parafii.

Na obszarze niemieckojęzycznym określenie „kościół farny” (niem. Stadtkirche) stosowane jest również w przypadku głównych kościołów ewangelickich, nie tylko o średniowiecznej metryce – np. śródmiejski kościół reformowany czy luterański w Wiedniu.

W etnolekcie śląskim fara oznacza budynek probostwa (podobnie jak w języku czeskim), a farorzem mianuje się proboszcza danej parafii (czeski: farář).

Przysłowia dotyczące fary:

• Chuda fara, sam ksiądz dzwoni,
• Chuda fara – panna stara.

Samuel Linde określa, że fara to są obywatele do jednego pasterza należący i urząd pasterza nad nimi.

Galeria

• Kościoły farne w Polsce
• 
  Kościół farny w Złotowie
• 
  Kościół farny w Stargardzie
• 
  Kościół farny w Ostrołęce
• 
  Gotycka XIII-wieczna fara w Pucku
• 
  Fara w Bydgoszczy
• 
  Kościół farny w Rzeszowie
• 
  Kościół farny w Krośnie
• 
  Kościół farny w Przemyślu
• 
  Fara we Wrześni
• 
  Fara w Żorach
• 
  Fara w Sierpcu
• 
  Fara w Kole
• 
  Fara w Bolesławcu
• 
  Fara w Jaśle
• 
  Wieża fary w Barczewie
• 
  Kościół farny w Przasnyszu
• 
  Kościół farny w Szydłowcu
• 
  Fara w Kościerzynie
• 
  Kościół farny w Borku Wlkp.
• 
  Fara w Ciechanowie
• 
  Kościół farny w Starogardzie Gdańskim
• 
  Kościół farny w Raciborzu

Bibliografia

• Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987, ISBN 83-06-00861-8.