Felicjan Madeyski-Poraj
Felicjan Madeyski[a] (ur. 13 marca 1890 w Tołszczowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik administracji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Felicjan Madeyski-Poraj, ppłk | |
 podpułkownik administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914-1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Komenda Miasta Kraków |
| Stanowiska |
komendant miasta |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 13 marca 1890 roku w Tołszczowie, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Adama i Ludmiły z Kamieńskich[2][3]. Uczęszczał do c. k. IV Gimnazjum we Lwowie[4]. W 1910 ukończył siódmą klasę[4]. W następnym roku zdał maturę w gimnazjum w Samborze, a następnie zgłosił się do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w 47 Styryjskim Pułku Piechoty w Gorycji, w charakterze jednorocznego ochotnika[4]. Po zakończeniu służby ukończył jednoroczny kurs w Akademii Eksportowej w Wiedniu[4]. Wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach (1912–1913), a po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany jako kadet do Pułku Piechoty Nr 55[4]. Walczył na froncie rosyjskim, włoskim i rumuńskim jako dowódca plutonu i kompanii. Na stopień nadporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1915 w korpusie oficerów piechoty[5].
Od 15 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Przydzielony do pociągu pancernego „Odsiecz”, następnie przeniesiony w 1919 r. do załogi pociągu „Pepetrójka”, przemianowanego na „Płk. Lis-Kula”. Po awansie na kapitana został dowódcą tego pociągu. Walczył w wojnie 1920 r. W lipcu 1920 r. krył odwrót polskich wojsk od Połocka przez Mołodeczno, Lidę, Wołkowysk, Białystok i Małkinię. Odznaczył się sprawnością w prowadzeniu pociągu i osobistą odwagą, przez częste wypady w głąb nieprzyjaciela i ustawiczną walkę z bolszewikami, niejednokrotnie wstrzymywał nieprzyjaciela i ułatwiał odwrót wojsk. 16 lipca 1920 r. wypadł bez rozkazu z pociągiem pancernym ze stacji Gawie w stronę Mołodeczna, przejechał przez linię nieprzyjaciela i pod wsią Berezowicą rozbił brygadę bolszewicką zadając jej duże straty. Przebiwszy się z powrotem do stacji Gawie, krył odwrót 11 DP. Za te czyny odznaczony został Orderem Virtuti Militari.
W listopadzie 1922 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów samochodowych z równoczesnym wcieleniem do 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 10,1 lokatą[6]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[7]. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. 12 maja 1929 roku został przesunięty z byłego Departamentu Inżynierii MSWojsk. do nowo powstałego Szefostwa Broni Pancernych MSWojsk. na stanowisko szefa[9]. W marcu 1930 roku został przeniesiony do 1 dywizjonu samochodowego w Warszawie na stanowisko dowódcy dywizjonu[10]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu[11][12]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Komendy Miasta Kraków na stanowisko komendanta[13] i pozostał na tym stanowisku do 1939[14]. W międzyczasie został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracji[15].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej w Złoczowie, osadzony w Szepietówce i Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie[16]. Figuruje w wykazie, poz. 2156.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Był żonaty, miał córkę Krystynę (ur. 18 października 1920) i syna Leszka (ur. 25 marca 1926)[18].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5010[2] – 3 lutego 1922[19]
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[20]
- Krzyż Walecznych[21]
- Złoty Krzyż Zasługi[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[22]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[22]
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 500 – 11 listopada 1933[23]
- W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy,
- Krzyż Wojskowy Karola,
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[1].
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 634.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 320.
- ↑ a b c d e Sprawozdanie 1916 ↓, s. 16.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 148.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 listopada 1922 roku, s. 836.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 656, 657.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 309.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 111.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 333.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 277, 781.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 167.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 838.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 286.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 6301.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 112.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 277.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933 roku, s. 296.
Bibliografia edytuj
- Madeyski-Poraj Felicjan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.3-265 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-25].
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za lata szkolne 1914/15 i 1915/16. Lwów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.